Δεν θες να σκίσουν την τελευταία σελίδα από το αγαπημένο σου βιβλίο. Να σε βγάλουν έξω από τη σκοτεινή αίθουσα 5 λεπτά πριν από το τέλος της ταινίας που παρακολουθούσες. Να πάρουν το πιάτο από μπροστά σου, πριν απολαύσεις την τελευταία πιρουνιά.
Μπορώ να συνεχίσω για πολύ έτσι. Τελοσπάντων, έχω κακό βιολί με τις μισοτελειωμένες ιστορίες, τα ατελή συμφωνικά έργα, τους τσουρούτικους χωρισμούς χωρίς εξηγήσεις, οτιδήποτε δεν τελειώνει όπως του πρέπει.
Ας πούμε, τι θα ήταν το “Six Feet Under”, χωρίς το (εμβληματικό) τέλος του; (Τι πάω και θυμάμαι τώρα). Μία υπέροχη ιστορία – από αυτές που θα λάτρευε να «γδάρει» το ΕΣΡ – χωρίς τη σωτηρία της εξήγησης. Μια φωνή που να σου λέει «πού» έφτασε τελικά η «βαλίτσα», τι ήταν αυτό που είδες, γιατί το είδες.
Μεταξύ μας, τη θυμάμαι, γιατί ήταν η πρώτη τηλεοπτική ιστορία που «χώρεσε» μέσα της όλα τα «ανείπωτα» από τον τηλεοπτικό καθωσπρεπισμό, σα να ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου: αληθινές ιστορίες και καθημερινότητα (και ομόφυλων) ζευγαριών, πραγματικά προβλήματα (drugs, αμβλώσεις, βία, ανάρμοστες σχέσεις), αρρώστιες, αναποδιές και θάνατοι. Κανονικοί θάνατοι. Όχι, επειδή είσαι ο πρωταγωνιστής, θα τη σκαπουλάρεις. Κανονική ζωή, δηλαδή, με ό,τι έχει μέσα της και στην τηλεόραση γινόταν γαργάρα για να μην ταραχτεί η θεία Χρυσούλα (και το ΕΣΡ).
Τι σχέση έχει όλο αυτό με τη σειρά του Καπουτζίδη; Θα σου πω. ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ. Για τη μοναδική σειρά σε 20 χρόνια τηλεόρασης που τόλμησε να ανοίξει το στοματάκι της, θέλω ένα τέλος.
Μ’ αρέσει που ο σεναριογράφος δεν είναι κανένας άκαμπτος, που ξαφνικά την είδε ποιότητα και, που φέτος θα κάνει τηλεπαιχνίδι. Μ’ αρέσει που η προσοχή όλων έχει στραφεί στο «Δεν έχω λόγια». Υπέροχα. Μ’ αρέσει που καλπάζει ένα ελάφι στο σαλόνι μου και εγώ πρέπει -για την ώρα- ως τηλεθεατής να εστιάσω στο τηλεπαιχνίδι. Αλλά θέλω ένα τέλος.
Διαβάστε περισσότερα εδώ