Ο «Βαφτιστικός», η δημοφιλής οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, γραμμένη στα τέλη της μπελ επόκ, απηχεί το αίσθημα αισιοδοξίας που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στέφονται με επιτυχία σε όλα τα μέτωπα και η Μεγάλη Ιδέα φαντάζει ακόμα δυνατή. Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε αστικό κέντρο, τα φουστάνια των Ελληνίδων φτάνουν στη μέση της γάμπας, στα σαλόνια λικνίζονται σε ευρωπαϊκούς ρυθμούς. Στον αντίποδα εκείνων των καιρών, όταν τα όνειρα είχαν ακόμα θέση στη διαμόρφωση της πραγματικότητας, η Εθνική Λυρική Σκηνή προσκαλεί τον Σίμο Κακάλα να επιχειρήσει τη δική του ανάγνωση στο κλασικό έργο. «Ο “Βαφτιστικός” είναι μια φάρσα, δεν είναι κάτι στο οποίο πρέπει να σταθείς και να δώσεις βάθος, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να εφεύρεις νοήματα και επίπεδα που δεν έχει. O στόχος είναι να δουλευτεί καθαρά ως κωμωδία». Εξηγεί πως η φαρσική κωμωδία μοιάζει πιο βατή, ωστόσο είναι εξίσου δύσκολη με το δράμα. «Έχει χρόνους και ρυθμούς τους οποίους πρέπει να ακολουθήσεις, απαιτεί ακρίβεια και έλεγχο από τον ηθοποιό. Είναι και αυτό τέχνη. Άλλωστε, ένα καλό έργο πρέπει να έχει κωμικές και τραγικές στιγμές, όπως ένα παιδικό θέατρο πρέπει να μιλά για έρωτα». Επισημαίνει πως ήδη από την εποχή που καταπιανόταν με την «Γκόλφω» στριφογύριζε μέσα του η ιδέα της οπερέτας. «Υπάρχει μια μικρή σχέση ανάμεσα στους λαϊκούς θιάσους και το ελαφρύ λυρικό θέατρο. Τα μπουλούκια περιλάμβαναν συχνά στο πρόγραμμά τους αποσπάσματα και τραγούδια από επιτυχημένες οπερέτες, αναγνωρίζοντας την αξία που είχαν ως λαϊκό θέαμα».
Η ιδέα που έχουμε σχηματίσει για εκείνον είναι πως του αρέσει να επιστρέφει σχεδόν εμμονικά στα ίδια έργα. Διευκρινίζει ότι αυτό αφορά μόνο την «Γκόλφω», την «Ερωφίλη» και τον «Ορέστη», που υπήρχαν εξαρχής στο χρονοδιάγραμμα της Εταιρείας Θεάτρου Χώρος. Γνωστό ήταν επίσης στους ηθοποιούς πως κάθε έργο θα γνωρίσει διαφορετικές εκδοχές. «Σου δίνεται η ευκαιρία να προσεγγίσεις με τρεις διαφορετικούς τρόπους το ίδιο θέμα. Εξάλλου, η έρευνα που κάνουμε εμείς δεν εξαντλείται σε πειραματισμούς πάνω στη σκηνή αλλά αφορά την υποκριτική μεθοδολογία, την εκφορά του λόγου». Επισημαίνει πως αγαπά πολλά πράγματα, όμως επέμεινε στα τρία κείμενα με τα οποία μας σύστησε την ομάδα του για λόγους ταυτότητας. «Θεωρώ αναγκαίο για αυτό που είμαι, για τη γλώσσα που μιλάω και για το λόγο που θέλω να αρθρώνω σε μια ευρωπαϊκή, διεθνή κοινότητα, να ξέρω ποιος είμαι και τι κουβαλάω. Κουβαλάμε τον Παρθενώνα, όπως διαφημίζουμε παντού σε όλους; Δεν έχουν σταματήσει ποτέ να προβάλλονται αυτά, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής και παιδείας».
Συνεχίζοντας τη σκέψη του, υποστηρίζει ότι τα μεγάλα έργα του πολιτισμού ανήκουν σε όλους. «Δεν γινόμαστε περισσότερο συγγενείς με τον Αριστοτέλη επειδή γεννηθήκαμε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο. Δεν είναι δυνατόν να αγκιστρωνόμαστε σε θέματα καταγωγής για να αποδείξουμε το μεγαλείο μας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε χωρίς να πασπαλίζουμε την ιστορία μας με ζάχαρη για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για τους άλλους. Έχει πλάκα ότι κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά. Δεν ξέρουμε ούτε πού πατάμε».
—«Ο Βαφτιστικός», από 13 μέχρι 22/05, Θέατρο Ολύμπια, www.nationalopera.gr —«Ορέστης», Θέατρο της Εταιρείας Θεάτρου Χώρος: Πραβίου 6-8, Βοτανικός.