Για πολλούς υποστηρικτές του τέως προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που δίνει τη δυνατότητα στις πολιτείες να απαγορεύουν τις αμβλώσεις, ήταν μια δικαίωση. Η απόφαση βασίστηκε στις ψήφους τριών δικαστών που διόρισε ο Τραμπ –των Νιλ Γκόρσατς, Μπρετ Κάβανο και Εϊμι Κόνι Μπάρετ–, κάτι που επισήμανε ο αποτυχημένος υποψήφιος για το αξίωμα του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Αντριου Τζουλιάνι, μιλώντας για την «κληρονομιά της προεδρίας Τραμπ».
«Αυτή η δικαστική απόφαση θα βρεθεί στο επίκεντρο του πολιτικού μηνύματος του Τραμπ αν/όταν θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την προεδρία, το 2024», σημείωσε ο Κρις Τσίλιζα του CNN. Μήπως όμως, αντί όλα αυτά να μεταφραστούν σε ψήφους για τον Τραμπ, μια κρίσιμη μάζα Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να τον ευχαριστήσει και να γυρίσει σελίδα;
Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου γράφει τον επίλογο μιας ιστορίας που ξεκίνησε το 2015. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2016, η απαγόρευση των αμβλώσεων από ένα δικαστήριο διορισμένο από τον ίδιο ήταν μία από τις κεντρικές υποσχέσεις του Τραμπ. «Θα συμβεί αυτόματα», έλεγε, αρκεί οι Αμερικανοί να τον εκλέξουν και εκείνος να μπορέσει να διορίσει αρκετούς δικαστές. Και πράγματι συνέβη. Τέλος εποχής. Τέλος εποχής θυμίζει και το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν θεωρείται ο αυτονόητος υποψήφιος για το χρίσμα του κόμματός του το 2024, αλλά θα έχει ανταγωνιστές.
Ο Τραμπ δεν είναι άνθρωπος παντός καιρού. Ανθεί στην καταστροφή – όταν μιλάει για «στημένο σύστημα» και «βαθύ κράτος» και υπόσχεται να ξεκοιλιάσει τον κρατικό μηχανισμό, για να αναδυθεί «μια νέα τάξη», όπως έλεγε ο υπεύθυνος στρατηγικής του, Στίβεν Μπάνον. Δεν μπορεί κανείς να «ξεράνει το έλος» όπως ζητάει ο Τραμπ χωρίς να το καταστρέψει. Για πολλούς υποστηρικτές του, ο Τραμπ είχε αξία ως μπουλντόζα κατεδαφίσεων. Τώρα, όμως, η μεγαλύτερη κατεδάφιση που επιθυμούσαν επιτεύχθηκε.
Στο εξής, μπορεί να θέλουν έναν νέο υποψήφιο για μια νέα εποχή, κάποιον ικανότερο να οικοδομεί παρά να γκρεμίζει – ή, τουλάχιστον, κάποιον με περισσότερες ικανότητες, λιγότερες προσωπικές αποσκευές και εμπειρία αποτελεσματικής διοίκησης. Αυτό ισχύει ειδικά για τους Ρεπουμπλικανούς που περιέγραφαν την υποστήριξή τους προς τον Τραμπ ως περιστασιακή, με στόχο την κατάκτηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Ανώνυμες πηγές από το περιβάλλον του Τραμπ ανέφεραν ότι ανησυχεί αν η απαγόρευση των αμβλώσεων θα του στοιχίσει ψήφους γυναικών στα προάστια.
«Ψήφισα για το Ανώτατο Δικαστήριο. Δεν ήθελα να ψηφίσω τον Τραμπ», είπε ο Τζιμ Τζορτζ, πολέμιος των αμβλώσεων, στην εφημερίδα Washington Post το 2017. «Με αυτόν, απλά κρατάμε τη μύτη μας». Πλέον, όμως, ο Τζορτζ και άλλοι Ρεπουμπλικανοί όπως εκείνος μπορούν να αναπνεύσουν και πάλι, επιτρέποντας στα ρουθούνια τους να αναζητήσουν λιγότερο δύσοσμους πολιτικούς. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και όσοι παρατήρησαν ότι, με εξαίρεση το Ανώτατο Δικαστήριο, τα πεπραγμένα της τετραετίας Τραμπ ήταν απογοητευτικά – ούτε τείχος χτίστηκε από τη μία άκρη των συνόρων στην άλλη, ούτε οι πόλεμοι τελείωσαν, ούτε η γραφειοκρατία υπέστη κάποιο πλήγμα.
Οι υποψηφιότητες
Είναι πολύ νωρίς για να σκεφτεί κάποιος ποιος θα μπορούσε να είναι ο νέος υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ισως ο κυβερνήτης της Φλόριντα, Ρον ντε Σάντις, ο οποίος περιγράφεται ως ο σημαντικότερος εσωκομματικός αντίπαλος του Τραμπ (πρόσφατη δημοσκόπηση στην πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ εμφανίζει τον Ντε Σάντις να προηγείται με 46-32 του Τραμπ μεταξύ των Ρεπουμπλικανών που παρακολουθούν Fox News και 54-34 μεταξύ των Ρεπουμπλικανών που ακούν συντηρητικές ραδιοφωνικές εκπομπές). Οι Ρεπουμπλικανοί μπορούν να στηρίξουν τον Ντε Σάντις ή κάποιον άλλο υποψήφιο χωρίς να θέσουν ούτε κατ’ ελάχιστο σε κίνδυνο την «κληρονομιά» του Τραμπ. Στο θέμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου και της πολιτικής γύρω από τις αμβλώσεις δεν έχουν τίποτα να χάσουν εάν γυρίσουν σελίδα· αντιθέτως, αν ο επόμενος ηγέτης τους είναι πιο πειθαρχημένος και ικανός, έχουν πολλά να κερδίσουν.
Η αντίδραση του ίδιου του Τραμπ στην απόφαση είναι χαρακτηριστική. Η ανακοίνωσή του μιλάει για την επερχόμενη εθνική σωτηρία, προφανώς μέσα από τη δική του επανεκλογή, αλλά δεν δίνει κάποια συνέχεια στο θέμα των αμβλώσεων. Ισως γιατί ο Τραμπ, που ποτέ δεν ήταν και πολύ πειστικός ως πολέμιος των αμβλώσεων, δεν ξέρει πώς να χειριστεί τον κόσμο που δημιούργησε. «Στο τέλος, αυτό είναι κάτι που θα λειτουργήσει για όλους», είπε μιλώντας στο Fox News. Ανώνυμες πηγές από το περιβάλλον του ανέφεραν στους Times και στο Rolling Stone ότι η πρώτη του αντίδραση στην απόφαση ήταν να ανησυχήσει εάν αυτή θα του στοιχίσει ψήφους γυναικών που κατοικούν στα προάστια.
Η «κληρονομιά»
Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητη η συζήτηση περί «κληρονομιάς», η οποία μπορεί να σημαίνει ότι κάποιοι Ρεπουμπλικανοί συνειδητοποιούν τα πλεονεκτήματα του να αφήσουν πίσω τους την εποχή Τραμπ. Οι έπαινοι προς το πρόσωπο του τέως προέδρου είναι ουρανομήκεις. Αλλά πότε μιλάμε για όσα κάποιος «αφήνει πίσω του»; Στις κηδείες, στα αποχαιρετιστήρια πάρτι συναδέλφων που συνταξιοδοτούνται και στις απονομές επαίνων για την προσφορά κάποιου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Δεν είναι αυτή η γλώσσα που περιγράφει έναν πολιτικό που δεν έχει γράψει ακόμη τις πιο λαμπρές σελίδες του. Μοιάζει με έναν ηγέτη του οποίου η δουλειά αποτελεί ανάμνηση, όχι προσμονή.
