Εξι εβδομάδες μετά το πρώτο μου ταξίδι στην Ιταλία, η φρέσκια μοτσαρέλα που έφερα έχει εξαφανιστεί προ πολλού, το ίδιο και το σκληρό σαλάμι και η σοκολάτα με γεύση φιστίκι. Για να ζήσω λίγο ακόμα τη μεσογειακή μου εμπειρία, μπορώ να βασίζομαι στο σωληνάριο της οδοντόκρεμας μάρκας Elmex.
Για όσο διαρκεί, κάθε μέρα αρχίζει και τελειώνει με ένα συστατικό που ονομάζεται «Fluoruro Amminico», το οποίο υποθέτω ότι έχει να κάνει με φθόριο, αλλά δεν έχω μπει στον κόπο να το μεταφράσω.
Η Elmex είναι μια ελβετική μάρκα, αλλά η γεύση, το χρώμα και η συσκευασία της θα είναι για μένα πάντα συνδεδεμένη με την εβδομάδα που πέρασα στη Νάπολη: η μυρωδιά του δροσερού καλοκαιρινού αέρα, η γεύση των ψαριών, η θέα του Βεζούβιου από τη Riviera di Chiaia.
Η συνήθειά μου να θεωρώ την οδοντόκρεμα σουβενίρ έχει να κάνει με μια πεποίθησή μου: δεν κυνηγάω την ποιότητα, την αυθεντικότητα ή το νόημα, υπερεκτιμημένες αναζητήσεις μεταξύ των ταξιδιωτών του κόσμου. Ετσι επιλέγω ό,τι μου φαίνεται διασκεδαστικό ή ενδιαφέρον, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Είναι μια άσκηση με έναν μόνο κανόνα: Η επιλογή μου πρέπει να συμμορφώνεται με το όριο των 100 ml που επιτρέπεται να έχω στη χειραποσκευή μου.
Πριν από περίπου μια δεκαετία, επέλεξα να αγνοήσω κάποιες συμβουλές που μου έδωσαν πριν μετακομίσω στην Ιαπωνία για ένα πρόγραμμα σπουδών. Η ιαπωνική οδοντόκρεμα, μου είπαν, μπορεί να μην είναι της αρεσκείας μου, οπότε θα έπρεπε να πακετάρω μερικά σωληνάρια της αγαπημένης μου μάρκας για να τα πάρω μαζί μου στο Τόκιο. Το να περιφρονώ κάθε νέα αλλά ασήμαντη εμπειρία μου φαινόταν κακός τρόπος προσέγγισης, ιδιαίτερα σε μια ξένη χώρα. Ετσι προσπάθησα να «πιω από το πηγάδι» της καθημερινής εμπειρίας – το οποίο, στο Τόκιο, τρέχει μέσα από μικρές καταναλωτικές απολαύσεις.
Ανάμεσα σε αυτές (τις απολαύσεις), η αγορά οδοντόκρεμας που δεν θα έβρισκα ποτέ σε ένα αμερικανικό φαρμακείο αποδείχτηκε ένας ενδιαφέρων τρόπος να ζωντανέψω μια κατά τα άλλα αδιάφορη καθημερινή δραστηριότητα – μια δραστηριότητα που συχνά αντιμετωπίζουμε ως ρουτίνα.
Χρόνια αργότερα, ταξιδεύω περισσότερο απ′ ό,τι νόμιζα ποτέ, κυρίως για δουλειά και πάντα με χαμηλό προϋπολογισμό. Μερικές φορές αγοράζω πιο συμβατικά σουβενίρ, όπως καινούργια πιάτα από τη Στοκχόλμη ή ένα σπάνιο βιβλίο από αντικέρ στο Χονγκ Κονγκ. Εντ τούτοις τις περισσότερες φορές φέρνω στο σπίτι μου εμπειρίες και μικροπράγματα. Πάντα, η γεύση μιας «εξωτικής» οδοντόκρεμας γίνεται καλύτερη δύο ή τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν τα σνακ έχουν καταναλωθεί, τα πιάτα έχουν μπει στο ντουλάπι και τα βιβλία έχουν τοποθετηθεί σε κάποιο ράφι.
Μέχρι να ξεκινήσω για τη Νάπολη, είχα σχεδόν εξαντλήσει το σωληνάριο των 75 ml με την οδοντόκρεμα μάρκας TePe που έφερα από τη Σουηδία τον Ιανουάριο. Πέρυσι, οι χειμερινές διακοπές μου στη Φινλανδία σημαδεύτηκαν από τη σχέση με τη Salutem, η οποία ίσως είναι η πιο ευχάριστα ήπια οδοντόκρεμα που υπάρχει οπουδήποτε στον κόσμο. Την προηγούμενη χρονιά ήταν μια οδοντόκρεμα με γεύση γαρίφαλο από την Botot, ένα προϊόν που δημιουργήθηκε αρχικά για τον βασιλιά Λουδοβίκο XV της Γαλλίας. Οπου κι αν πας, και όσο μακρύ ή σύντομο κι αν είναι το ταξίδι, υπάρχει πάντα μια οδοντόκρεμα μέσα από την οποία μπορείς αργότερα να κοιτάξεις πίσω…
