Το νομοσχέδιο που έδωσε για διαβούλευση το υπουργείο Δικαιοσύνης και αφορά τον νέο Ποινικό Κώδικα αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία: κατάφερε να εκνευρίσει τους πάντες, από την αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Τη μεν Ν.Δ. κυρίως για τη διάταξη που προβλέπει μείωση των ποινών όσον αφορά την κατασκευή και κατοχή μολότοφ –ένα δώρο προς τις αναρχικές ομάδες–, τη δε Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ για το δεύτερο σκέλος, που αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη επιείκεια το αδίκημα της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Ο πλέον καλοπροαίρετος αναγνώστης του νομοσχεδίου δεν μπορεί παρά να γίνει καχύποπτος διαβάζοντας ότι στη δεύτερη περίπτωση, τη στιγμή που συνεχίζεται η δίκη της Χρυσής Αυγής, προβλέπεται μείωση κατά το ήμισυ της ποινής, από 10 έως 20 χρόνια σε 5 έως 10.
Πρόκειται ακριβώς για το αδίκημα το οποίο προσπαθεί εδώ και χρόνια να στοιχειοθετήσει η πολιτική αγωγή στη δίκη κατά του ναζιστικού κόμματος. Από τον Απρίλιο του 2015, οπότε ξεκίνησε η διαδικασία, και μετά έναν κυκεώνα καθυστερήσεων που οδήγησε στην παρέλευση του 18μηνου προφυλάκισης των ηγετικών στελεχών του κόμματος, η ολοκλήρωση της δίκης αποτελεί πάγιο αίτημα, διακομματικό. Σύμφωνα με τις καταγγελίες της πολιτικής αγωγής, το σώμα συνεδριάζει το πολύ μέχρι 15 φορές τον μήνα, επειδή δεν υπάρχει ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα, και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αρκετούς ακόμη μήνες, με δεδομένη και την παρελκυστική πολιτική που ακολουθεί η υπεράσπιση.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον περίεργη η χρονική συγκυρία (έχουμε μπει άλλωστε σε προεκλογική περίοδο) για μια τέτοια ευνοϊκή μεταχείριση της υπόδικης εγκληματικής οργάνωσης. Ποιος είναι ο στόχος; Να παραδοθεί ηθικά αναβαπτισμένη η ηγεσία του κόμματος στην κοινή γνώμη; Να μπορέσει να διοχετευθεί εκεί η αντισυστημική ψήφος, προκειμένου να εμποδιστεί η αυτοδυναμία της Ν.Δ.; Είναι η ανικανότητα ή η ιδιοτέλεια από την οποία εμφορείται το υπουργείο Δικαιοσύνης; Θεωρητικά τα νομοσχέδια που δίνονται για διαβούλευση δεν έρχονται αυτούσια προς ψήφιση. Ψαλιδίζονται, τροποποιούνται, αλλάζουν. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο υπουργός Μιχάλης Καλογήρου προανήγγειλε αλλαγές στο επίμαχο άρθρο. Γιατί όμως να επιχειρήσει η κυβέρνηση να προωθήσει μια τέτοια διάταξη; Αυτό είναι το ζήτημα που προκύπτει. Κι αν δεν είχαν διατυπωθεί τόσες διαφωνίες και βέλη εξ οικείων, δεν είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι η πρόταση θα περνούσε στα μουλωχτά;