Ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης είχε πολλά ράμματα για τη γούνα των δικαστών. Eλεγε πως φοβάται αν μία εξουσία είναι ο τελικός κριτής των πάντων σε μια κοινωνία. Αυτό καταλήγει σε αυταρχισμό με νομικό μανδύα. Ξεχώριζε όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακόμη και την περίοδο που πρόεδρός του ήταν ένας δικαστικός που θεωρούσε καθήκον της Δικαιοσύνης να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα, αντί να αποδίδει δικαιοσύνη. Δεν χάνεται η κουλτούρα του δικαστηρίου, συνήθιζε να λέει. Αυτό διαμορφώνει τους δικαστές και όχι το αντίστροφο. Δεν βλέπεις πώς άλλαξαν κατά τη θητεία τους στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακόμη και οι συντηρητικότεροι δικαστές που επέλεξε ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ;
Το πιο θαυμαστό στην περίπτωση του ΣτΕ είναι η ορθολογική συνέπεια του δικαστηρίου. Ο τρόπος με τον οποίο χτίζει τα θεωρήματα του Δικαίου (υπό τη μορφή αποφάσεων), πάνω στα αξιώματα του Δικαίου, που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η παράδοση του ορθολογισμού φαίνεται να κυριάρχησε και στην απόφαση για τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν γνωρίζουμε το σκεπτικό της, αλλά σίγουρα οι δικαστές της πλειοψηφίας πείστηκαν ότι «το Σύνταγμα δεν είναι λεφτόδενδρο» και η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να μοιράζει χρήματα που η εκτελεστική δεν έχει.
Ιδια μάλλον θα είναι η άποψη και της μειοψηφίας, αφού πριν από ένα χρόνο το Στ΄ Τμήμα του ΣτΕ είχε αναγνωρίσει ότι ο νομοθέτης, εκτιμώντας τις κρατούσες κοινωνικές συνθήκες, μπορεί να προβαίνει σε μείωση του βασικού μισθού ή των επιδομάτων στο πλαίσιο του δημοσίου συμφέροντος. Η ένσταση ήταν πως «επιχειρείται νέα, για πολλοστή φορά περικοπή την αποδοχών, της ίδιας ακριβώς ομάδας θιγομένων» (Καθημερινή 21.5.2019).
Το τελευταίο σηκώνει πολλή κουβέντα, πέρα από το προφανές ότι η συγκεκριμένη «ομάδα θιγομένων» απολαμβάνει προνόμια που οι άλλες δεν διανοούνται· πληρώνονται από το κράτος αντί να το πληρώνουν, έχουν μονιμότητα στον εργασιακό τους βίο που οι άλλοι δεν έχουν. Το βασικό είναι πως η οικονομική πολιτική ασκείται από κάθε κυβέρνηση διαρκώς «εν αδίκω», αν υιοθετήσουμε το σκεπτικό της σύμβουλου που εισηγήθηκε την απόφαση. Αλλιώς φορολογείται το ίδιο εισόδημα των ελεύθερων επαγγελματιών κι αλλιώς των αγροτών. Αλλες επιβαρύνεις έχουν –για το ίδιο εισόδημα– οι μερισματούχοι (flat tax) και άλλες οι εργαζόμενοι με την κλίμακα των υψηλών φορολογικών συντελεστών. Αυτό λέγεται οικονομική πολιτική και χαράσσεται αποκλειστικώς στην πλατεία Συντάγματος. Αλλάζει δε μόνο όταν αποφασίσουν οι εντολείς πολίτες να αλλάξουν κυβέρνηση και συνεπώς πολιτική. Μην ξεχνάμε επίσης πως οι δικαστές έχουν πολλή δουλειά υπερασπιζόμενοι τα αξιώματα του Δικαίου. Δεν προλαβαίνουν να κάνουν και τη δουλειά του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου.