Στις 7 Ιουλίου, μετά μία δεκαετία αυστηρής επιτήρησης από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες των χωρών που εξασφάλισαν την απρόσκοπτη χρηματοδότηση της εθνικής οικονομίας, οι Ελληνες πολίτες θα εκλέξουν την πρώτη «μεταμνημονιακή» κυβέρνηση που θα νομοθετήσει σε ένα περιβάλλον ηπιότερης επιτήρησης και χωρίς περιορισμούς συναλλαγών. Ανεξάρτητα από το κόμμα ή τα κόμματα που θα σχηματίσουν κυβέρνηση, ο επόμενος πρωθυπουργός θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά λειτουργικής σταθερότητας και προόδου. Η αναγκαιότητα αυτής της επαναφοράς μεγεθύνεται από τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο που συνδυάζουν μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών και αναταράξεις των διακρατικών σχέσεων, αποσταθεροποιώντας έτσι τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Η λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας με γνώμονα τις αρχές και τις πρακτικές της ενωμένης Ευρώπης είναι επιτακτική ώστε να εξασφαλίσει οικονομική σταθερότητα, κοινωνική ισορροπία και αξιοπρεπή διεθνή παρουσία της Ελλάδας.
Τα τελευταία 15 χρόνια, μολονότι η Ελλάδα έχει ενταχθεί στην ενιαία νομισματική ζώνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ακόμα γίνεται συζήτηση για ζητήματα που σε άλλες κοινωνίες του ανεπτυγμένου κόσμου είναι αυτονόητα. Η λειτουργία σχολείων, στα οποία οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές ασχολούνται μόνο με τη διαδικασία της εκπαίδευσης για την προώθηση της γνώσης και για τη δημιουργία ολοκληρωμένων πολιτών, θα έπρεπε να είναι δεδομένη αλλά δεν είναι.
Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης του 21ου αιώνα το πανεπιστημιακό άσυλο και αν αυτό προστατεύει ή υποθάλπει κομματικές παρεμβάσεις, ταραχές, έκνομες δραστηριότητες και πράξεις εκφοβισμού φοιτητών και καθηγητών. Η Ελλάδα είναι ίσως η τελευταία χώρα της Ε.Ε. στην οποία υπάρχει ακόμα αντιπαράθεση και συνταγματική απαγόρευση για τη δυνατότητα δημιουργίας μη δημόσιων πανεπιστημίων. Τα δημόσια νοσοκομεία της Ελλάδας του 21ου αιώνα θα έπρεπε να έχουν ήδη γίνει χώροι όπου οι ασθενείς θα περιθάλπονται με σεβασμό και το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό θα ασκεί το επάγγελμά του με αξιοπρέπεια όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι εξαγγελίες για δημιουργία στοιχειωδών υποδομών ενέργειας, μεταφορών και επικοινωνιών, οι οποίες σε άλλες χώρες υφίστανται εδώ και δεκαετίες, μόνο ως καθυστερημένες μπορούν να χαρακτηριστούν σήμερα. Η παραίνεση πολιτικών αρχηγών προς επιχειρηματίες για αποφυγή χρήσης ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας δεν αρμόζει σε χώρα που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης για περισσότερα από 30 χρόνια. Ακόμα και σήμερα, περίπου 100 χρόνια μετά την έναρξη του νεότερου μεταναστευτικού ρεύματος που εντάθηκε την τελευταία δεκαετία, μόνο συζητήσεις γίνονται για την αξιοποίηση του επιστημονικού, οικονομικού και κοινωνικού δυναμικού των Ελλήνων του εξωτερικού. Θα έπρεπε η αξιοποίησή τους να έχει ήδη γίνει στόχος ενός διακομματικού εθνικού σχεδίου με προσδιορισμένες δράσεις, αντί να παραμένει αντικείμενο φιλότιμων μεν, αποσπασματικών δε προσπαθειών λίγων διπλωματικών υπαλλήλων και ομογενειακών οργανισμών.
Για όλα αυτά που σε άλλες κοινωνίες είναι δεδομένα, οι επικείμενες εκλογές της Ελλάδας, που κατά σύμπτωση γίνονται λίγο πριν από την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τους Ελληνες πολίτες και τους πολιτικούς αντιπροσώπους τους να κάνουν την «επανάσταση του αυτονόητου και της κοινής λογικής». Αυτή η επανάσταση θα ξεκινήσει όταν οι Ελληνες σταματήσουμε να λέμε «κάτι πρέπει να γίνει» και αρχίσουμε να λέμε «κάτι πρέπει να κάνουμε».
* Επίκουρος καθηγητής Ιατρικής Σχολής Παν. Temple, ΗΠΑ.