Προ ημερών, η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, που εργαζόταν ως αποκλειστική στο νοσοκομείο της Νίκαιας, πηδάει από το παράθυρο για να γλιτώσει τον έλεγχο. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ο τρόμος που μπορούν να προκαλέσουν οι άθλιοι μηχανισμοί του κράτους σε έναν άνθρωπο χωρίς τα κατάλληλα πιστοποιητικά. Αυτόν τον τρόμο δεν τον αισθάνεται ούτε ο αλήτης με τις μολότοφ ούτε ο διαρρήκτης με τα καλάσνικοφ. Τον αισθάνθηκε προ μηνών η καθαρίστρια που καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση, αλλά και προ ημερών η νοσηλεύτρια που τον πλήρωσε με τη ζωή της. Μετά μαθαίνεις ότι τον έλεγχο τον είχε αναλάβει μια επιτροπή από νόμιμες νοσηλεύτριες που εργάζονται στο νοσοκομείο της Νίκαιας και στις οποίες ο Πολάκης είχε αναθέσει να αποκαταστήσουν τη νομιμότητα. Κάτι σαν λαϊκή αστυνομία δηλαδή. Και, αφού λειτουργεί η λαϊκή αστυνομία, γιατί να μη λειτουργούν και λαϊκά δικαστήρια; Θα μπορούσαν κάλλιστα να την ενοχοποιήσουν για την κατάρρευση των Ταμείων, για τον θάνατο της μεσαίας τάξης. Την καταδίκασαν σε θάνατο. Στην ανακοίνωσή της η ΠΟΕΔΗΝ την αποκαλεί «παράνομη νοσηλεύτρια». Ως γνωστόν, οι μόνοι που δεν είναι παράνομοι αλλά «παράτυποι» είναι οι παράνομοι μετανάστες. Μέρες τώρα περιμένω, επί ματαίω, μια λέξη συγγνώμης από τις νόμιμες συναδέλφους της παράνομης. Λες και αγνοώ πως η αγριότητα των επαγγελματικών ομάδων που θέλουν να προστατεύσουν τα χωράφια τους είναι μία από τις κακοφορμισμένες πληγές της ελληνικής ζωής.
Μια σοβαρή εφημερίδα, η Athens Voice, αναρτά ένα σχόλιο με το οποίο ειρωνεύεται τον πρωθυπουργό. Το σχόλιο χονδροειδές. «Κρίμα γιατί έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον πρωθυπουργό στο Προεδρικό Μέγαρο». Θυμίζω μόνον ότι προ ετών ο κ. Τσίπρας συνοδευόταν στη γιορτή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας από μια κυρία αφρικανικής καταγωγής. Στόχος του, να δείξει πως δεν είναι ρατσιστής. Παραβλέποντας βεβαίως το γεγονός ότι, αν επιλέγεις έναν άνθρωπο, ακόμη και για να τον τιμήσεις, με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματός του, αναπαράγεις το χειρότερο είδος φυλετικής διάκρισης. Το ζήτημα είναι ότι στην εφημερίδα ξεσπάει όλο το βάθος του Διαδικτύου που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της ηθικής. Και δεν είναι μόνον οι συριζαίοι, είναι και οι φανατικοί της πολιτικής ορθότητας, ο νεοπουριτανικός εσμός, η λαϊκή αστυνομία της γλώσσας και της έκφρασης. Και εννοείται δεν τους φτάνει η συγγνώμη της εφημερίδας, όπως φαντάζομαι δεν θα έφτανε και η συγγνώμη της Γκαϊανέ Κασαρτζιάν στην επιτροπή ελέγχου. Προχθές, οι μιλίτσιες των Εξαρχείων επισκέφθηκαν για ακόμη μία φορά τα γραφεία της A.V. και τα γέμισαν με τα απορρίμματά τους.
Ο φανατισμός είναι εύφλεκτη ύλη. Καίει μυαλά και καίει ζωές, είτε όταν διεκδικεί επαγγελματικά δικαιώματα είτε όταν διεκδικεί τα δικαιώματα της ορθής σκέψης.