Ισως οι εκλογές αυτές να σηματοδοτήσουν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και στη χώρα μας, 30 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες αλλά και στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων μπορεί να κλείσει τον κύκλο που άνοιξε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Τώρα και η Αριστερά είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει. Βρήκε την Ελλάδα ριζωμένη στη Δύση, δοκίμασε εναλλακτική πορεία και απέτυχε. Ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε με γνώμονα την ανάγκη η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε., ενώ οι σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας άνθησαν, το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του επιστράτευσαν πάλι το λεξιλόγιο του Ψυχρού Πολέμου, ισχυριζόμενοι ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ στέκει μεταξύ του λαού και μιας ανάλγητης και ρεβανσιστικής Δεξιάς. Οι επιλογές αυτές αποδεικνύονται ωφέλιμες: οι αρχικές φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν ότι ο μόνος δρόμος για να αποφύγει την καταστροφή η Ελλάδα ήταν να προσαρμοστεί στον σημερινό κόσμο ως μέλος της Ε.Ε., ενώ η προσπάθεια να παθιάσει τους πολίτες με εφιάλτες του παρελθόντος (και με παροχές) απέτυχε κι αυτή.
Ετσι, ίσως για πρώτη φορά μετά το 1974 θα μπορέσει η δημόσια συζήτηση να απεγκλωβιστεί από τον μύθο ότι όλα τα προβλήματα της χώρας θα λύνονταν εάν επικρατούσε η Αριστερά. Και δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν «αληθινή Αριστερά». Συμπεριλάμβανε και εκπροσώπους της «ανόθευτης» Αριστεράς που αποχώρησαν μετά τη στροφή του καλοκαιριού του 2015 (και αποδοκιμάστηκαν στην κάλπη), σε συνασπισμό με τον Πάνο Καμμένο. Τότε, και οι δύο ακραίες πτέρυγες της κυβέρνησης, αλλά και ο πρωθυπουργός, έτρεφαν την ελπίδα ότι η Ρωσία θα βοηθούσε την Ελλάδα να σπάσει τα δεσμά της Δύσης. Η ετερόκλητη συνύπαρξη Τσίπρα-Καμμένου –μακροβιότερη και ουσιαστικότερη από τη σύμπραξη Ν.Δ.-Συνασπισμού του 1989– απέδειξε ότι ο ιδεολογικός μανδύας του παρελθόντος δεν μπορούσε να κρύψει τον κυνισμό και τον καιροσκοπισμό τού σήμερα. Το παραδοσιακό παραμύθι ότι η Ρωσία είναι η λύση όλων των προβλημάτων των Ελλήνων, που έχει εκπροσώπους σε όλο το πολιτικό φάσμα, υπέστη βαρύτατο πλήγμα. Αντιθέτως, η συνεργασία με την Ε.Ε., το κορυφαίο οικοδόμημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αποδείχθηκε μόνος τρόπος για να σωθεί ό,τι σωζόταν μέσα στην κρίση και για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Οι αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι ανάγκες και ελλείψεις που ανέδειξε η κρίση, συνέβαλαν στο να συνειδητοποιήσουν όλο και περισσότεροι Ελληνες την ανάγκη για λύσεις και όχι για παραμύθια με πατριώτες και ξενόδουλους, με καλούς αριστερούς και κακούς δεξιούς.
Επιπλέον, η ανοχή που έδειξε η κυβέρνηση στην ανομία και στην αυθαιρεσία οδήγησε σε τέτοια διόγκωση του προβλήματος, που λίγοι θα διαφωνήσουν ότι το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό αλλά ποινικό. Αυτό που κάποιοι μπορεί να έβλεπαν ως εκδήλωση πολιτικής άποψης έχει φθάσει στην επιβολή αυθαιρεσίας χωρίς όρια. Και εδώ φάνηκε η χρεοκοπία της ιδέας της καλής και κακής βίας, της αριστερής και της δεξιάς βίας. Ισως τώρα οι περισσότεροι θα καταδικάζουμε και τις εφόδους της Χρυσής Αυγής και της κάθε «συλλογικότητας». Κέρδος είναι κι αυτό, έστω ακριβοπληρωμένο.
Αφού, λοιπόν, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε τα αδιέξοδα της Αριστεράς αλλά και της αντιδυτικής αντίληψης, η Ν.Δ. οδεύει προς την εξουσία. Η ηγεσία της είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη να χτίσει πάνω στο στέρεο έδαφος που φανερώθηκε κάτω από τα συντρίμμια του πολιτικού συστήματος. Ποιο είναι αυτό; Η επίγνωση των δυνατοτήτων αλλά και των αδυναμιών της χώρας, η απόρριψη των ιδεολογικών αγκυλώσεων και η ανάγκη για λύσεις, η ανάδειξη σοβαρών ανθρώπων στην πολιτική, ασχέτως κόμματος, και η συνεργασία μεταξύ τους. Η αντίδραση εναντίον της Ν.Δ. θα είναι ισχυρότατη. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που θα αντιμετωπίσει, όμως, θα είναι από μέσα: ο πειρασμός να αναπαραγάγει τους μύθους, το λεξιλόγιο, της συμπεριφορές μιας Ελλάδας στη σκιά μιας ξεπερασμένης ιδεολογικής διένεξης. Η ελπίδα είναι ότι ανοίγει νέα σελίδα.