Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ισχυρή ένδειξη ότι υπάρχει Θεός. Ενας Θεός βάναυσος και εκδικητικός, όπως Αυτός της Παλαιάς Διαθήκης, που μοιράζει πόνο και πληγές και καταστρέφει όχι μόνο κάποιους μεμονωμένους δυστυχείς και πόλεις, αλλά σχεδόν όλη τη ζωή του πλανήτη όταν κρίνει ότι οι άνθρωποι δεν του αποτίουν τις πρέπουσες τιμές, ότι δεν υπακούν τυφλά στις επιταγές του. Ο Τραμπ, συμπεριφερόμενος ως πεντάχρονο μοναχοπαίδι που έμαθε να του δίνουν ό,τι θέλει και την ίδια ώρα να παραμένει ανικανοποίητος και στερημένος από αγάπη, αντανακλά αυτή την εικόνα του Θεού που σμιλεύτηκε μέσα σε χιλιάδες χρόνια προσωπικής περισυλλογής και ομαδικής μυθοπλασίας. Ο ίδιος, προσωποποίηση του καταλόγου θανάσιμων αμαρτιών με την αλαζονεία, την απληστία και την ασέβεια για το εύθραυστο θαύμα της ζωής και της κοινωνίας, που τον διακρίνει, αποτελεί μάστιγα, βρισκόμενος σε θέση να επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία της ανθρωπότητας. Ο Τραμπ δείχνει τι είμαστε όταν δεν σεβόμαστε τον διπλανό μας, όταν η επιβολή μας πάνω στη Γη δεν δέχεται κανέναν περιορισμό, ούτε όταν αυτό απαιτείται για την επιβίωσή μας. Με ανθρώπους σαν τον Τραμπ σε καίριες θέσεις, δεν χρειάζεται Θεός να προκαλεί την πλημμύρα του Νώε, η καταστροφή είναι αυτοδημιούργητη.
Η πιο πρόσφατη εκδήλωση της μοιραίας αλαζονείας του Τραμπ άρχισε ως μια δήθεν ευτράπελη σκέψη οι ΗΠΑ να αγοράσουν τη Γροιλανδία. Οταν οι κάτοικοι του νησιού και η Δανία απέρριψαν την «πρόταση», με την πρωθυπουργό της Δανίας να την αποκαλεί «παράλογη», ο Αμερικανός πρόεδρος εθίγη. «Δεν έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι προς της ΗΠΑ», είπε και ακύρωσε επίσημη επίσκεψη στη Δανία, μια από τις στενότερες συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (από τις λίγες χώρες που συμμετείχαν στην εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ). Η συμπεριφορά του Τραμπ και σε αυτό το ζήτημα είναι αποκαλυπτική: θεωρεί δεδομένο ότι η επιθυμία του πρέπει να γίνει πράξη χωρίς αντιρρήσεις ή εμπόδια.
Επίσης, θεωρεί τις ΗΠΑ προέκταση του εαυτού του και όχι τον εαυτό του υπεύθυνο ηγέτη που υπηρετεί το συμφέρον της χώρας του. Εάν ήταν να εκπληρωθεί η επιθυμία του, οι ΗΠΑ θα αγόραζαν με δημόσιο χρήμα κάτι που αυτός θα παρουσίαζε ως προσωπική του νίκη. Θα έκανε τον μάγκα με ξένα λεφτά, όπως έκανε ως επιχειρηματίας, όπως κάνει και με τον εμπορικό πόλεμο που έχει αρχίσει με την Κίνα. Η είσοδος της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 σηματοδότησε την πιο ξέφρενη φάση της παγκοσμιοποίησης. Ηταν φυσικό οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις να οδηγήσουν κάποιες χώρες να θέλουν να επανακτήσουν τον έλεγχο της μοίρας τους. Ομως, η αυτοανακήρυξη του Τραμπ ως του «εκλεκτού» που θα ηγείτο αυτής της εκστρατείας βασίζεται περισσότερο στη δική του τάση να προκαλεί ρήξεις χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες, παρά σε κάποια σοβαρή στρατηγική. Οι αγρότες, οι εργάτες, η βιομηχανία της δικής του χώρας πλήττονται από τον προστατευτισμό του, επιβεβαιώνοντας το δόγμα το οποίο υπηρετούσε σε όλη του τη ζωή – την αναζήτηση δόξας χωρίς προσωπικό ρίσκο.
Ο Τραμπ φαίνεται να σκέφτεται συνεχώς τι θα μπορούσε να προκαλέσει τη μεγαλύτερη ταραχή εντός της χώρας του αλλά και στο διεθνές σύστημα οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης και, αφού το προτείνει πρώτα ως μια μεταμεσονύκτια υπερβολή στο Twitter ή σε κάποια κουβέντα, αργότερα απαιτεί να το δει να εφαρμόζεται. Την ίδια ώρα, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να επουλώσει τις πληγές του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας στη χώρα του, αλλά τις εκμεταλλεύεται. Απορρίπτοντας τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, κολακεύοντας αυταρχικούς ηγέτες, υπονομεύοντας τις προσπάθειες να περιοριστούν οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, προκαλώντας πολέμους εξοπλισμών, υποσκάπτοντας ή αθετώντας αμυντικές συμφωνίες, χλευάζοντας τη συναίνεση και τον συμβιβασμό, ο Τραμπ διευρύνει κάθε διχασμό, προκαλεί ακραίες συμπεριφορές, ενθαρρύνει τον Τραμπ μέσα στον καθένα. Οδηγεί σε έναν κόσμο που εάν υπάρχει Θεός, θα μας τιμωρήσει· εάν δεν υπάρχει, θα δούμε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να τον αντικαταστήσει, να προκαλέσει ο ίδιος την τιμωρία του, να κάνει κόλαση τη Γη.