Η απόφαση της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως να επαναφέρει ως κριτήριο για την ανάδειξη του σημαιοφόρου την καλύτερη επίδοση μπορεί να μην είναι αντισυνταγματική (ούτε άλλωστε η κλήρωση, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ), είναι όμως παρωχημένη.
Σε μια χώρα που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση εδώ και μία δεκαετία, επιχειρεί να αποκαταστήσει την ομαλότητα και την κοινωνική συνοχή, και προσπαθεί να ενσωματώσει παιδιά προσφύγων που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες και φέρνουν μαζί τους διαφορετικές παραδόσεις, εθνικός στόχος θα έπρεπε να είναι η συμπερίληψη. Μια συμπερίληψη που ξεκινά από το εκπαιδευτικό σύστημα και διατρέχει το σύνολο της κοινωνικής ζωής.
Η σημαία θα μπορούσε, λοιπόν, να αποτελεί ένα συμβολικό καταφύγιο για τους διαφορετικούς μαθητές. Για τα παιδιά με προβλήματα μαθησιακά, κινητικά ή άλλα, που αγωνίζονται να ενταχθούν στη ζούγκλα του μαυροπίνακα, που συχνά πέφτουν θύματα μπούλινγκ εξαιτίας των αδυναμιών τους. Θα ήταν ένα νεύμα ενθάρρυνσης για εκείνους τους μαθητές με ξένη καταγωγή που πασχίζουν να μάθουν μια δύσκολη γλώσσα, την οποία συχνά κι εμείς οι ίδιοι, που έχουμε θητεύσει σε ελληνικά σχολεία σε ευκολότερες εποχές και υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, κακοποιούμε.
Θα μπορούσε να δώσει ώθηση στα παιδιά εκείνα που δεν απολαμβάνουν τη βοήθεια γονιών, φροντιστηρίων ή ιδιαίτερων μαθημάτων στο σπίτι. Η ανάδειξη σημαιοφόρων μέσα από τη δεξαμενή των λιγότερο δημοφιλών και ταλαντούχων παιδιών θα ήταν ένα εφαλτήριο ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής τους.
Η εναπόθεση της σημαίας στα χέρια των πιο αδύναμων, εξάλλου, αποτελεί μια επιβράβευση των κόπων των εκπαιδευτικών. Τα χαρισματικά παιδιά είναι εύκολο να διαπρέψουν. Η μεγάλη πρόκληση για τους δασκάλους και καθηγητές είναι να εμπνεύσουν και να ανεβάσουν το επίπεδο γνώσεων των υπολοίπων.
Οι καλοί μαθητές επιβραβεύονται ούτως ή άλλως. Οι βαθμοί τους καθρεφτίζουν την επίδοσή τους. Τα παιδιά είναι δεινοί παρατηρητές και γνωρίζουν καλά ποιος είναι ο καλύτερος μαθητής, ο ομορφότερος, ο πλουσιότερος. Το ζητούμενο είναι να μην περιθωριοποιούνται οι υπόλοιποι μαθητές, και δη σε μια τόσο εύθραυστη ηλικία. Οι σφαλιάρες και τα τραύματα στην ενήλικη ζωή θα περισσέψουν.
Ας τους αφήσουμε για λίγο να έχουν πατρίδα τους την Ελλάδα – και την παιδική ηλικία.