Η εισβολή των Τούρκων στη βόρειο Συρία δεν εξελίσσεται όπως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα ήθελε. Μπορεί οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους τζιχαντιστές να κέρδισαν κάποια εδάφη και οι δυνάμεις των Κούρδων να δεσμεύθηκαν να αποσυρθούν από τη παραμεθόριο περιοχή, αλλά η Τουρκία βρίσκεται σε μεγαλύτερη απομόνωση από ποτέ, εξαρτώμενη από τις διαθέσεις της Ρωσίας, ενώ οι Κούρδοι κέρδισαν τη διεθνή συμπάθεια και οι ηγέτες τους παρέμειναν συνομιλητές των Αμερικανών, των Ρώσων και της κυβέρνησης της Συρίας. Η Τουρκία κατέλαβε λιγοστά εδάφη, ενώ χάνει σε πολύ σημαντικότερα μέτωπα.
Η αναγνώριση από τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ της Γενοκτονίας των Αρμενίων (με 405 ψήφους υπέρ και 3 κατά) αποδεικνύει ότι η πολιτική επιρροή της Αγκυρας στην Ουάσιγκτον είναι σε ελεύθερη πτώση. Μια απόφαση που δεν προχωρούσε, παρά τις επίμονες προσπάθειες δεκαετιών από τους Αρμενίους της Αμερικής, πέρασε αιφνιδίως και σχεδόν παμψηφεί. Ο Ερντογάν κατάφερε να ενώσει όλο το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ εναντίον της Τουρκίας. Ολοι στηλιτεύουν την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ, καταγγέλλουν τα εγκλήματα των Τούρκων και των συμμάχων τους και αναζητούν τρόπους για να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους. Την ίδια ήμερα που η Βουλή αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων, οι βουλευτές αποφάσισαν, πάλι σχεδόν παμψηφεί, την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία.
Το παγκόσμιο κύμα συμπάθειας προς τους Κούρδους, που συνέβαλαν τα μέγιστα στη συντριβή του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και στην εξόντωση του αρχηγού του, είναι σοβαρότατο πλήγμα για την Τουρκία. Η πολιτική της βασίζεται στο να επιμένει ότι οι Κούρδοι αυτονομιστές της Τουρκίας (άρα και της Συρίας) είναι τρομοκράτες. Τώρα, ενώ η ίδια κατηγορείται ευρέως για τρομοκρατία, βλέπει τον αρχηγό των Κούρδων, στρατηγό Μαζλούμ Κομπάνι, να συνδιαλέγεται και με τους Αμερικανούς και με τους Ρώσους. Χθες, μάλιστα, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές τους Τραμπ, προειδοποίησε ότι, εάν η «τουρκική επιθετικότητα συνεχιστεί σε… χριστιανικές και κουρδικές περιοχές, τότε θα χαθεί και ό,τι έχει απομείνει από τους δεσμούς μεταξύ του Κογκρέσου των ΗΠΑ και της Τουρκίας».
Εντός Τουρκίας, η ένταση με τις ΗΠΑ μπορεί σήμερα να λειτουργεί υπέρ του Ερντογάν. Ομως, η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων δείχνει ότι στην Ουάσιγκτον η Τουρκία έχει χάσει τόσο πολιτικό κεφάλαιο, που δεν μπορεί ούτε να απειλεί ούτε να εκλιπαρεί για κατανόηση. Αυτό, όμως, δεν μας επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό: όσο ο Ερντογάν χάνει, τόσο θα επιδιώκει νίκες σε άλλα μέτωπα.