Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, από το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ του 1981 μέχρι το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στόχο είχε την άλωση της ανώτατης εκπαίδευσης. Τον στόχο αυτό επιδίωξε να πετύχει με την ψήφιση δύο μέτρων στον νόμο-πλαίσιο του 1982: πρώτον, με τη θεσμοθέτηση του ασύλου, που οδήγησε στην απαγόρευση επέμβασης κάθε δημόσιας αρχής σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους και που μετατράπηκε σε άσυλο ανομίας, παραβατικότητας και δράσης εξτρεμιστικών και εγκληματικών στοιχείων· δεύτερον, με την καθιέρωση της ψήφου των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών οργάνων διοίκησης, που έδωσε τη δυνατότητα στις κομματικές νεολαίες να αποκτήσουν κυρίαρχο ρόλο στη λειτουργία των πανεπιστημίων. Το αποτέλεσμα ήταν το φοιτητικό κίνημα να εκφυλιστεί σε αντιμαχόμενες κομματικές παρατάξεις. Το κορυφαίο συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών, η ΕΦΕΕ, έπαψε να υπάρχει. Η δε «συμμετοχή» των φοιτητών εξετράπη σε αγοραία συναλλαγή ανάμεσα στους φοιτητοπατέρες και υποψήφιους καθηγητές.
Σε πολιτικό επίπεδο, η προσπάθεια της Αριστεράς να αλώσει τα πανεπιστήμια την οδήγησε σε Βατερλώ. Η ΔΑΠ, κομματική-φοιτητική παράταξη της Ν.Δ., από μειοψηφία του 10% το 1981, έγινε η κυρίαρχη φοιτητική παράταξη. Δεύτερη, αλλά σε απόσταση, αναδεικνύεται η παράταξη του ΚΚΕ. Η φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί την πτωτική πορεία του κομματικού της φορέα, ενώ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχει ως τμήμα των ποικιλώνυμων περιθωριακών φορέων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των αναρχοαυτόνομων.
Σε επίπεδο συνθηκών λειτουργίας των πανεπιστημίων, οι δυναμικές και φασίζουσες αριστερίστικες μειοψηφίες επικράτησαν, με όπλο τη βία, τον εκφοβισμό και τον τραμπουκισμό. Η λειτουργία της πανεπιστημιακής ζωής βρίσκεται στο έλεός τους, σε όλα σχεδόν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας.
Η Αριστερά μετέτρεψε τη δημόσια εκπαίδευση σε «πεδίο βολής» όπου ασκούνται τα υπό εκκόλαψη κομματικά της στελέχη. Από τις καταλήψεις των λυκείων του 1990-1991, που οδήγησαν στα τραγικά γεγονότα της Πάτρας και της Αθήνας, με καταστροφές και ανθρώπινα θύματα, εκκολάφθηκε ο μετέπειτα αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και τέως πρωθυπουργός. Προφανώς αυτό ήταν το μήνυμα που ήθελε να εκπέμψει με την επίσκεψή του σε υπό κατάληψη σχολείο κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Β. Ελλάδα: δεν χρειάζονται μόχθος, μελέτη, ξένες γλώσσες. Με την επαναστατική γυμναστική και τα κομματικά ένσημα μπορείς να φτάσεις μέχρι την καρέκλα του πρωθυπουργού.
Η Αριστερά που γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια, του Ηλιού, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, είχε σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες». Λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης για εκδημοκρατισμό και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Σήμερα, η παρακμιακή Αριστερά των καταλήψεων, της καταστροφής των δημοσίων αγαθών και της αναγωγής της περιφρόνησης των νόμων και των δικαιωμάτων του άλλου σε υπέρτατη αξία, αποτελεί τροχοπέδη για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Ανέχεται ή και συγκαλύπτει τον εκφασισμό που επιχειρούν να επιβάλουν ακραίες μειοψηφίες, ενώ λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας κάθε λογής συντεχνιακών συμφερόντων προς βλάβην του συνόλου. Ενώ εμφανίζεται αγωνιζόμενη υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης, στην πράξη πριμοδοτεί τα ιδιωτικά σχολεία και τα ξένα πανεπιστήμια, στα οποία προσφεύγουν και τα περισσότερα από τα στελέχη της. Αποτελεί όνειδος για τον «αριστερό» πρώην υπουργό Παιδείας που, ενώ έχει φοιτήσει στα καλύτερα ξένα πανεπιστήμια, για τα παιδιά του ελληνικού λαού επιφυλάσσει το μπάχαλο των ελληνικών ΑΕΙ.
Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον παρακμιακό ιστό που έχει υφάνει γύρω της η σημερινή Αριστερά. Η δεκαετής κρίση έχει ωριμάσει την πλειονότητα της κοινωνίας και της νεολαίας, ώστε να μην σαγηνεύεται πλέον από θολά οράματα και «αυταπάτες». Υπάρχει επιτέλους η απαιτούμενη πολιτική βούληση, που εκφράζεται από την αποφασιστικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη και την ικανότητα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να επιβάλουν την κανονικότητα.
Η αποκατάσταση της αληθινής έννοιας του ασύλου ιδεών με την κατάργηση του θεσμοθετημένου ασύλου ανομίας αποτελεί το πρώτο βήμα. Απαιτείται, όμως, να γίνει και το δεύτερο βήμα για να απαλλαγούν οριστικά τα πανεπιστήμια από το απόστημα της βίας και της ανομίας, με την άμεση εφαρμογή τριών μέτρων που ήδη ισχύουν σε όλον τον κόσμο:
1. Είσοδος στα πανεπιστήμια μόνο στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας (καθηγητές, φοιτητές, εργαζόμενοι) με την επίδειξη ταυτότητας.
2. Εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας, με κανόνες πειθαρχικού ελέγχου για τους παραβάτες.
3. Πανεπιστημιακή υπηρεσία φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων.
Οπως τόνισε η Αννα Διαμαντοπούλου, η κανονικότητα στα πανεπιστήμια θα επιβληθεί με την Αστυνομία, αλλά όχι από την Αστυνομία. Τον πρώτο λόγο οφείλουν να έχουν οι πανεπιστημιακές αρχές, που πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους, με την απαραίτητη συμβολή της πολιτείας, όπου απαιτείται. Γιατί βαρύνει κι αυτούς μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Στους κόλπους τους υπάρχουν καθηγητές που πάνω από την πανεπιστημιακή τους ιδιότητα βάζουν την κομματική τους ταυτότητα, με την ιδιοτελή προσδοκία της ανταμοιβής τους.
* πρώην υπουργός Παιδείας.