Ειρήνη Αγαπηδάκη: Λάσπη επί λάσπης
Χρειάζεται προσπάθεια για να θυμηθεί κανείς ποια ακριβώς αποστολή ανετέθη από τον πρωθυπουργό στην Ειρήνη Αγαπηδάκη. Στη μία μόλις εβδομάδα που μεσολάβησε από τη μέρα που ο πρωθυπουργός παρουσίασε την εθνική συντονίστρια για τα ασυνόδευτα παιδιά και τον σύμβουλό της, ο σκοπός σχεδόν ξεχάστηκε. Θάφτηκε κάτω από την τοξική λάσπη μιας όχι και τόσο απροσδόκητης αντιπαράθεσης.
Η ψυχολόγος, που επωμίστηκε το σχέδιο για τη φροντίδα τεσσάρων χιλιάδων ανήλικων προσφυγόπουλων, δεν έχει προϋπηρεσία στην πολιτική. Εχει όμως δράση σε αυτό που, συστήνοντάς την, ο Μητσοτάκης ονόμασε «κοινωνία των πολιτών». Είχε ακτιβιστική δράση στην καμπάνια κατά της έκδοσης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Αλλά τη θέση της στη δημόσια σφαίρα την είχε ήδη κατακτήσει χάρη στην αντιπολιτευτική της σχολιογραφία κατά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα κοινωνικά δίκτυα – σχολιογραφία που αποτέλεσε και το διαβατήριο και για τα παλαιά Μέσα.
Λόγω αυτής της σταδιοδρομίας –και παρά την εργασία της ως λέκτορα Δημόσιας Υγείας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου– αντιμετωπίστηκε σαν σεσημασμένη περσόνα από τις αντίπαλες περσόνες, της μακαρίτισσας της αντιμνημονιακής αγανάκτησης. Αντιμετωπίστηκε σαν πολιτικός με παρελθόν, ενώ είχε παρελθόν μόνο στις πολιτικές αναρτήσεις.
Οι επιθέσεις εναντίον της –σεξιστικές, αλλά και ψεκασμένες για σχέσεις της με (ποιον άλλον;) τον Σόρος– αναβίωσαν την πρώιμη ατμόσφαιρα της κρίσης. Διόγκωσαν ξανά τις διαδικτυακές φούσκες – τις εικονικές κοινότητες, εντός των οποίων οι ομόδοξοι ανταγωνίζονται σε οξύτητα και φανατισμό, προτού επιτεθούν στην απέναντι φούσκα.
Η Αγαπηδάκη, πάντως, δεν εμφανίστηκε αυτοπροσώπως στη φούσκα που την ανέδειξε. Είχε απαντήσει –τουλάχιστον μέχρι προχθές– μόνο διά της σιωπής της, χωρίς να τροφοδοτήσει η ίδια τις τρολιές, όπως τις τροφοδότησαν η καταγγελτική υπεραντίδραση και η ηθική αυταρέσκεια των επιφανέστερων από τους υποστηρικτές της.
Χωρίς συμμετοχή της θιγόμενης, η υπεράσπισή της κατέληξε έτσι να δώσει ξανά υπόσταση σε ξεθυμασμένα ψηφιακά παράσιτα, που, προτού τα ζωογονήσει ο νέος μικροδιχασμός, είχαν βαλτώσει στη ληγμένη χολή τους. Ο θόρυβος προκάλεσε ωστόσο και μια παράπλευρη ωφέλεια. Εδωσε το έναυσμα για να αναμετρηθεί ο αυθεντικός πολακισμός με τις νέες συνθήκες, μέσα στις οποίες φάνηκε να μην τον αντέχει πια ούτε το κόμμα που τον επώασε.
Είναι νωρίς για να πανηγυρίσει κάποιος το τέλος του πολακισμού, που μπορεί να επιβιώνει και χωρίς τον Πολάκη. Αν κάτι ηττήθηκε από τη λασπομαχία, είναι το ίδιο το εγχείρημα. Το «Κανένα παιδί μόνο» που ξεχάστηκε, όσο κάποιοι μιλούσαν σαν να τους χρησιμοποιούσαν τα πληκτρολόγιά τους.
Απόστολος Γκλέτσος: Φρούτα και ράκη
Στην Κρήτη, λένε, πήγαινε «σχεδόν σε σπίτια». Το λέει έτσι αδόκιμα η πασοκική υπερβολή για να δείξει ότι η περιοδεία του Τσίπρα αναγκάστηκε να προβεί σε «απευθύνσεις» σχεδόν δωματίου προκειμένου να συναντήσει το κοινό της.
Πίσω από την υπερβολή κρύβεται η μάλλον στέρεη διαπίστωση ότι η συριζαϊκή άγρα για νέα μέλη μένει άκαρπη. Η περιπόθητη αντιστοίχηση της οργανωμένης βάσης με την εκλογική επιρροή του κόμματος σκαλώνει σε εμπόδια που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη μετεκλογική ψύχρανση της πολιτικής λίμπιντο. Σκαλώνει και στην αντίσταση της εσωκομματικής μειοψηφίας, που δείχνει με κάθε τρόπο ότι προτιμά την περιχαράκωση στα μεγέθη του προμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ από τη μαζική επιγαμία με τους πρώην πασόκους. Προτιμά να ψηφίζεται από αυτούς χωρίς να τους δώσει αντικλείδι για το σπίτι.
Χωρίς αυτά τα δεδομένα δεν θα μπορούσε κανείς να διαβάσει τη μορφή που παίρνει το εγχείρημα της διεύρυνσης. Η σύνθεση της αντίστοιχης επιτροπής των 694 μελών προδίδει τους προβληματισμούς της συριζαϊκής ηγεσίας. Το πρωτοφανές μέγεθος μαρτυρεί μάλλον την ανασφάλεια –να φανούμε πολλοί– παρά την αυτοπεποίθηση κόμματος που αισθάνεται ακλόνητη την ηγεμονία του στον κεντροαριστερό χώρο.
Η συριζολογία εστίασε τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη μεταπήδηση στελεχών του νεοπαπανδρεϊκού περιβάλλοντος – στελεχών που, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, βρίσκονταν ήδη στους κόλπους της Κουμουνδούρου. Το γνώριμο πια τρίξιμο της περιστρεφόμενης πόρτας, που οδηγεί από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, αναζωπύρωσε το ερώτημα: Και ο ίδιος ο Γιώργος; Μήπως στέλνει προπομπούς και της δικής του μετακίνησης στον ΣΥΡΙΖΑ;
Το ερώτημα είναι τόσο στέρεο όσο θα ήταν ένα ερώτημα για το τι θέλει ο Γκλέτσος στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει αποδείξει με την ελικοειδή πορεία του –πότε εντός, πότε εκτός και πάντα ερήμην του ΠΑΣΟΚ– ότι βουλεύεται παρορμητικά, ακούγοντας τους ψιθύρους της καρδιάς του. Περίπου όπως το πράττει και ο ορίτζιναλ Γκλέτσος.
Φρούτο της αντισυστημικής παραφοράς, ο αψύς Στυλιδιώτης συμβολίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα που μόλις τον στρατολόγησε. Συμβολίζει το «άνοιγμα» προς τα πίσω – προς τους καρατερίστες της κρίσης που, μαζί με τις πιο σκληρές εκδοχές του αντισυστημισμού, επέστρεψαν διά των τελευταίων τριπλών εκλογών στο περιθώριο.
Καρατερίστας του καραμπουζουκλίδικου μελοδράματος, στην τιβί και στη ζωή, ο Γκλέτσος συμβολίζει μια υποτροπή μεταμφιεσμένη σε διεύρυνση. Και επισημαίνει το όριο που διακρίνει την πολυσυλλεκτικότητα από τη ρακοσυλλεκτικότητα.