Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια το εμβατήριο με το οποίο στις παρελάσεις, στρατιωτικές και μη, επιχειρείται να σφυρηλατηθεί το φρόνημα του λαού, δεν είναι άλλο από το πασίγνωστο «Μακεδονία ξακουστή», που από τις αρχές της δεκαετίες του ’90 με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό Ζήτημα κατέστη περίπου ένα άλλο «εθνικό σύμβολο».
Οσοι παρακολούθησαν τις ανά την επικράτεια φετινές εορταστικές εκδηλώσεις, ειδικά την κορυφαία όλων, αυτήν της Θεσσαλονίκης για την επέτειο του ΟΧΙ, περίπου θα πίστεψαν ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη Μακεδονία και οι πολλοί σίγουρα μπερδεύτηκαν για την προέλευση της απειλής για τον ελληνισμό σήμερα.
Και πώς να μην μπερδευτούν όταν, όπως η στήλη έγραψε αμέσως μετά (1η Οκτωβρίου), «ευέλπιδες, σωματεία αποστράτων, σύλλογοι – φολκλόρ, ακόμα και μαθητές λυκείων, που νωρίτερα είχαν παρελάσει μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, βροντοφώναζαν χτυπώντας τα πόδια στην άσφαλτο, ότι «δεν θα την πάρουνε ποτέ τη γη των Μακεδόνων» και κάποιοι άλλοι, προς το τέλος της παρέλασης, τραγουδούσαν «έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ηπειρο, την αγαπώ πολύ…». Οι τρέχουσες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο για το ποιος είναι ο εχθρός, ο μοναδικός εχθρός του έθνους. Επί δεκαετίες τρίζαμε τα δόντια και κάναμε επίδειξη δύναμης στους ανίσχυρους «επιβουλείς» της Μακεδονίας – ακόμα και στρατιωτικές ασκήσεις με πολεμικά αεροσκάφη και άρματα πραγματοποιήσαμε στα σύνορα για να τους σκιάξουμε. Ξοδέψαμε μεγάλο μέρος του εθνικού μας κεφαλαίου, διπλωματικού, πολιτικού, οικονομικού, χωριστήκαμε ως Ελληνες σε «προδότες» και «πατριώτες», εκπέμψαμε διεθνώς ως χώρα «εικόνα σκαντζόχοιρου», όλα αυτά, για ένα «πουκάμισο αδειανό», όπως αποδεικνύεται τώρα που βρισκόμαστε απέναντι με το (πραγματικά) απειλητικό πρόσωπο του αυταρχικού και επιθετικού γείτονα. Οι πολίτες παρακολουθούν με αγωνία αλλά και ανενημέρωτοι, όπως και στο Μακεδονικό, για τις πραγματικές διαστάσεις του εξ Ανατολών κινδύνου και στον δημόσιο διάλογο αρχίζουν να διαμορφώνονται και πάλι τα γνωστά «στρατόπεδα» με τους οπαδούς του «τσαμπουκά» από τη μια και τους «ενδοτικούς» από την άλλη. Η πολιτική ηγεσία σε όλο της το τόξο, διάφοροι απόστρατοι που έχουν πιάσει ήδη στασίδι στα κανάλια, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης γενικότερα, δεν θα πρέπει να τροφοδοτήσουν διχαστικό διάλογο. Γιατί αν στο Μακεδονικό το κακό ήταν μικρό, εδώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.