Το θέμα που έχει δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη στον σταθμό «Βενιζέλου» φέρνει στο προσκήνιο μια σειρά από ζητήματα. Από απόσταση και μόνο, αποτολμώ κάποιες προσεγγίσεις. Η ενημέρωση που έχω είναι από τρίτο χέρι και πιστεύω ότι είναι βασικό να έχει κανείς επισκεφθεί τον χώρο, είτε πρόκειται για κάποιον που εκφράζεται ελεύθερα δημοσίως είτε για κάποιον με βαρύνουσα άποψη για την εξέλιξη του θέματος.
Η ιδέα της απόσπασης και επανατοποθέτησης είναι δοκιμασμένη διεθνώς με ποικίλα αποτελέσματα και δεν αμφιβάλλω για το υψηλό επίπεδο της τεχνογνωσίας που θα εφαρμοστεί. Αλλά αυτό που εν προκειμένω υπερισχύει είναι το πάθος που μπορεί να γεννήσει ένα ζήτημα ιστορικού επαναπροσδιορισμού μέσα σε μια σύγχρονη αστική συνθήκη. Αυτή η διάσταση, που είναι σημαντική, υποτιμήθηκε και συστηματικά αγνοήθηκε ως ακραία έκφραση φωνασκούντων και αρνητών της προόδου. Οι κοινωνίες οφείλουν να προκαλούν ευρύτερες συνθέσεις και να αποφεύγουν τα βαθιά ρήγματα.
Η πολιτική που επιλέχθηκε σε επίπεδο επικοινωνιακό εκ μέρους της πολιτείας εμπεριέχει υπεροψία και βασίζεται εκτενώς σε τεχνικά χαρακτηριστικά του θέματος, τα οποία είναι κατανοητά ως προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά αφήνει απέξω άλλες παραμέτρους εξίσου σημαντικές. Ως πολίτης άκουσα για τις τεχνικές προδιαγραφές, τα χρονοδιαγράμματα για να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση, την έωλη πρώτη ανύπαρκτη μελέτη σύμφωνα με όσους γνωρίζουν το θέμα. Υπάρχει όμως και μια διάσταση που μένει υποφωτισμένη. Και αυτή έχει να κάνει με την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μιας πόλης, σαν τη Θεσσαλονίκη.
Οι αρχαιότητες αντιμετωπίστηκαν ως εμπόδιο και ως θέμα προς διευθέτηση. Το ελάχιστο που οφείλει να κάνει η πολιτεία και οι φορείς της είναι να διοργανώσουν διεθνές συνέδριο με αφορμή αυτήν την αρχαιολογική ανακάλυψη, να δώσουν βήμα στην άλλη πλευρά, και πρωτίστως να μην υποτιμούν τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που διεκδικούν την πόλη τους με τον τρόπο που επιθυμούν. Είναι μια ευκαιρία διεύρυνσης της ταυτότητας της Θεσσαλονίκης. Μαζί με το νέο Μουσείο Ολοκαυτώματος που θα προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, το μείζον αυτό εύρημα στον σταθμό «Βενιζέλου» μπορεί να ενισχύσει την κατανόηση της ιστορικής διαδρομής της Θεσσαλονίκης, που έχει θάψει τόσο το ρωμαϊκό όσο και το εβραϊκό παρελθόν της. Χρειάζεται συνομιλία με την κοινωνία, χρειάζεται χώρος για όλους, απαιτείται ταπεινότητα και στοχασμός, και σαφώς επαρκής αιτιολόγηση για το μεγάλο κάδρο της πόλης σε προοπτική δεκαετιών. Ηδη, η υπόθεση αυτή γέννησε ένα ρήγμα με σκεπτόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους της πόλης και αυτό πρέπει να αξιολογηθεί και να περάσει και από το φίλτρο της αυτοκριτικής.