Η περιοδεία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στην περιοχή του Κόλπου ήταν μια ανειλημμένη υποχρέωση που η ελληνική διπλωματία είχε αναβάλει για αρκετό καιρό για διάφορους λόγους. Το παράθυρο σοβαρής κρίσης που άνοιξε στην Ανατολική Μεσόγειο, μετά το τουρκολιβυκό σύμφωνο για τις θαλάσσιες ζώνες, υποχρεώνει την Αθήνα να αναζητήσει διαύλους με τις σουνιτικές μοναρχίες του αραβικού κόσμου, από τον Κόλπο μέχρι το Μαγκρέμπ.
Οι βλέψεις επέκτασης της επιρροής της Αγκυρας στην περιοχή από τη βόρεια Συρία και τη Λιβύη μέχρι το Κατάρ, το Σουδάν και τη Σομαλία, όσες δόσεις μεγαλομανίας και αν υποδηλώνουν, αποτελούν ένα αγκάθι στο πλευρό του αραβικού εθνικισμού και των ιδιότυπων χαρακτηριστικών του.
Η Τουρκία του Ερντογάν ουσιαστικά «φλερτάρει» με δυνάμεις οι οποίες απεργάζονται την ανατροπή πολιτικών δεδομένων δεκαετιών στον αραβικό κόσμο. Οι μοναρχίες που αποτελούσαν την καρδιά του Αραβικού Συνδέσμου αμφισβητούνται, οι δυνάμεις που αναδύονται στη θέση τους είναι αμφίβολο αν προοιωνίζονται θετικές εξελίξεις για το σύνολο της Μεσογείου, περιλαμβανομένου του ανατολικού μέρους της, που αφορά και την Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα πρέπει να είναι ενεργή και, υπό αυτή την έννοια τουλάχιστον, θα πρέπει να υπάρξει μια μικρή διπλωματική επανάσταση.
Ο διπλωματικός μαραθώνιος του κ. Δένδια είναι εξαιρετικά χρήσιμος, ωστόσο θα πρέπει να εμπλακούν ενεργά και οι κατά τόπους ελληνικές αντιπροσωπείες. Οι πρεσβείες θα πρέπει να μετατραπούν σε μικρές αεικίνητες μονάδες εκπροσώπησης των ελληνικών συμφερόντων, με σκοπό τη μεταφορά της συζήτησης στην ουσία. Η εποχή που οι διπλωμάτες αποτελούσαν καλοντυμένους φορείς των εθνικών χρωμάτων οφείλει να περάσει ανεπιστρεπτί.
Η Ελλάδα παραμένει μια χώρα βαθιά ριζωμένη στις ευρωατλαντικές δομές, ωστόσο, σε μια περίοδο αναδόμησης των ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, δεν επιτρέπεται επανάπαυση σε κανένα επίπεδο. Ο,τι ισχύει για τον αραβικό κόσμο, ισχύει και για τη Ρωσία. Η Αθήνα πρέπει να αποκαταστήσει ταχείς και αποτελεσματικούς διαύλους με τη Μόσχα, η οποία αποτελεί σίγουρα έναν εταίρο δίχως τη συγκατάθεση του οποίου η Αγκυρα δύσκολα μπορεί να κινηθεί στη βόρεια Συρία, αλλά και στη Λιβύη.
Αυτή η εξαιρετικά δύσκολη περίοδος που έχει ήδη ανοιχτεί απαιτεί ένα ρεσιτάλ «ολοκληρωτικής» διπλωματίας από την πλευρά της Αθήνας. Ιδωμεν.