Οι απειλές τους, η ιστορία μας
Κύριε διευθυντά
Οι Τούρκοι σχεδόν καθημερινά επαίρονται ότι μας νίκησαν το 1922 στη Μικρά Ασία και μας πέταξαν στη θάλασσα. Αποσιωπούν όμως ότι δεν μας νίκησαν και στη θάλασσα και ότι δεν τόλμησαν να επιχειρήσουν να διαβούν τα στενά χαντάκια (πορθμούς) για να καταλάβουν τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και όχι μόνον. Ο ελληνικός στόλος έπειτα από δύο νικηφόρες ναυμαχίες του, της Ελλης στις 3 Δεκεμβρίου 1912 και της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913, παρέμεινε κυρίαρχος όλου του Αιγαίου και η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 επικύρωσε όλο το Αιγαίο στην Ελλάδα. Εξαιρέθηκαν μόνον η Ιμβρος και η Τένεδος που εκχωρήθηκαν στην Τουρκία και τα Δωδεκάνησα τα οποία κατείχε η Ιταλία από το 1911 με συνθήκη και είχε συμφωνήσει το 1921 με τον Κεμάλ να τα κρατήσει με αντάλλαγμα να αποχωρήσει ο ιταλικός στρατός από τη νοτιοδυτική Μικρά Ασία την οποία κατείχε.
Δημοσθενης Ιωαννιδης
Αντιπλοίαρχος ΠΝ ε.α.
Νέα Μάκρη
Τα συνοδευτικά μιας Πασταφλώρας
Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα να εκφράσω μια έντονη διαμαρτυρία και δυσαρέσκεια για την αρθρογραφία που παραθέτει, αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια, στη στήλη του «Διαγωνίως», ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Αναφέρομαι όμως ιδιαίτερα στη στήλη της 19/12/19, με τον ευρηματικό και ενδιαφέροντα τίτλο «Μια “Πασταφλώρα” στο Κουκάκι», για τα όσα συνέβησαν κατά την επιχείρηση εκκένωσης του κατειλημμένου κτιρίου στην οδό Ματρόζου από την Ελληνική Αστυνομία, και στην οικογένεια Δ. Ινδαρέ, που κατοικεί στην όμορη οικία.
Θέλω να παρατηρήσω ότι ο κ. Τ. Θεοδωρόπουλος αναφέρεται σε κατηγορίες ή και φήμες σχετικά με τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της Ελληνικής Αστυνομίας, σαν αυτά να είναι γνωστά και αποδεδειγμένα γεγονότα, ενώ δεν έχει γίνει ακόμη οποιαδήποτε νομική διαδικασία, κατά την οποία να αποδεικνύονται και να επικυρώνονται όλα όσα ευφάνταστα αναπτύσονται.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση ο κ. Θεοδωρόπουλος, σημειώνοντας βέβαια, με ειρωνική διάθεση, «υποθέσεις κάνω», ίσως και για μια δική του μελλοντική διασφάλιση, όντας γλαφυρός και παιγνιώδης, γράφει ένα ευκολοανάγνωστο και «πιασάρικο» κείμενο, γεμάτο από δικές του ιδεοληψίες και παραστάσεις, ίσως από τη δική του νεότητα, με τις όποιες διαψεύσεις και απογοητεύσεις αυτή του κατέλιπε, σκιαγραφώντας μια οικογένεια που ουδόλως γνωρίζει, τον ρόλο των γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών τους, τα παιδιά τα ίδια, και πάει λέγοντας.
Πώς σερβίρει στο αναγνωστικό του κοινό ιστορίες που δεν γνωρίζει, σαν αποδεδειγμένες, χωρίς να έχει αποφανθεί η Δικαιοσύνη; Είναι τόση η ανάγκη του να ικανοποιήσει –ποιον άραγε;– με τα γραφόμενα του;
Και τόση, ιδεολογική ίσως, φόρτιση, πικρόχολη, σε μια εφημερίδα που θέλει να κρατά μια αντικειμενικότητα στα πράγματα; Κακιασμένο χιούμορ, κακό γούστο.
Μέχρι πού άραγε φτάνει αυτή η ποιητική άδεια; Είναι τόσο μεγάλη ανάγκη να γεμίσει καθημερινά αυτή η στήλη, ώστε να παρεκτρέπεται, να φλυαρεί και να παραμυθιάζει σ’ αυτόν τον βαθμό ο συντάκτης της; Εάν ναι, θα πρέπει να υπάρχει ένας άλλος τίτλος στη στήλη του, ώστε να είναι σαφές ότι τα γραφόμενά του δεν είναι να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά, πρόκειται μάλλον για ένα, ιδιαίτερο μεν, αλλά χιούμορ δε, όσο κακόγουστο και αν είναι αυτό.
Μια τέτοια γραφή, όπως αυτή της 19/12/2019, έστω και αν αποτελεί γνώμη και μόνο του συντάξαντος, σαφώς παραβιάζει τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τους οποίους θεωρώ ότι η εφημερίδα σας σέβεται και διαφυλάττει.
Αντωνης Στασινοπουλος
Αρχιτέκτων
Απάντηση
Λυπάμαι που τα κείμενά μου δυσαρεστούν τον κ. Στασινόπουλο. Υπόσχομαι ότι εις το εξής θα κάνω ό,τι μπορώ για να τον ευχαριστήσω. Θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσε να μου υπαγορεύσει ορθές απόψεις και τρόπους διατύπωσης για να βελτιωθώ. Ελπίζω ότι στην επόμενη εξεταστική θα έχω μια δεύτερη ευκαιρία. Τον ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον του.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Από μαθητής πιστός αναγνώστης της «Κ»
Κύριε διευθυντά
Μαζί με τις άλλες ευχές που ευλόγως και επαξίως σωρηδόν δέχεστε για την επέτειο των 100 χρόνων από της εκδόσεως της εφημερίδος, σας απευθύνω και τις δικές μου εγκαρδίως, για να εορτάσετε πολλές εκατονταετηρίδες.
Η «Καθημερινή» ήταν και είναι θεσμός για την οικογένειά μας. Στο κατάστημα του πατέρα μου και του αδελφού του στα Τρίκαλα κάθε απόγευμα ο εφημεριδοπώλης ήταν παρών, εάν αργούσε δε, άκουγα σχόλιο του πατέρα μου, αφού κοιτάζοντας έξω από την πόρτα του καταστήματος δεν τον έβλεπε να έρχεται, έλεγε:
«Περίεργο γιατί άργησε;». Ο αδελφός του μέχρι τα τελευταία του είχε στο πλάι του την εφημερίδα, του πατέρα μου του την πήγαινα στο σπίτι κάθε απόγευμα, ιδίως όταν πλέον δεν έβγαινε από το σπίτι και μέχρι το τέλος του.
Εγώ βέβαια συνεχίζω την τήρηση του θεσμού, είμαι συνδρομητής από της θεσπίσεως της συνδρομής από τη φοβερή και τρομερή (με την καλή έννοια) Ελένη Βλάχου, την «Ε.». Εχω όμως και κάτι προσωπικό να διηγηθώ. Σε ηλικία έξι ετών διάβαζα την εφημερίδα. Αυτό αποτέλεσε επιχείρημα για τον πατέρα μου να ζητήσει από τον διευθυντή του δημοτικού σχολείου στο οποίο θα πήγαινα, τον αείμνηστο Λεωνίδα Μπ., ο οποίος επιστρέφοντας από το σχολείο περνούσε από το κατάστημα τα απογεύματα, να δεχθεί να εγγραφώ στην 1η Δημοτικού ένα χρόνο νωρίτερα. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος: «Κύριε Λεωνίδα, ελάτε να δείτε. Διαβάζει από την αρχή έως το τέλος το κύριο άρθρο της “Καθημερινής”, το άρθρο του Γεωργίου Βλάχου». Και η απάντηση: «Ακούστε και εμένα που ξέρω καλύτερα. Το παιδί θα πάει κανονικά στο σχολείο». Ανένδοτος ο διευθυντής, και έτσι βέβαια έγινε (και ευτυχώς).
Τελειώνοντας, θέλω να σας συγχαρώ για την αμετακίνητη γραμμή της εφημερίδος με οδηγό πάντα το εθνικό συμφέρον, μακριά από κομματικές και άλλες αγκυλώσεις, επίσης δε και κυρίως για το υψηλό επίπεδο των συνεργατών σας σε κάθε τομέα, χάρις στο οποίο καθίσταται δυνατή η τήρηση της γραμμής αυτής.
Σαμπης Ι. Σαμπεθαϊ
Πολιτικός μηχανικός
Ανδροκτόνος και γυναικοκτόνος
Κύριε διευθυντά
Στην επιστολή του ο ιατρός κ. Θέμος Γκουλιώνης με τίτλο «Γυναικοκτονίες, άρα και ανδροκτονίες;» στις 18 Δεκεμβρίου καταλήγει συμπερασματικά: «Τρελαθήκαμε εντελώς;» επειδή θεωρεί ανύπαρκτες τις λέξεις. Ανατρέχοντας στο ευαγγέλιο των λεξικών της ελληνικής γλώσσας των Liddell-Scott, βρίσκουμε ανδροκτονείον, ανδροκτόνος και ανδροκτονεύω καθώς και τη λέξη γυναικοκτόνος – ο φονεύων γυναίκες. Η φιλόξενη «Καθημερινή» είχε δημοσιεύσει στις 18/7/2018 επιστολή μου: «Ελλάς, Λας και τι γράφουν τα λεξικά», που προσπαθούσα να διορθώσω μία ερμηνεία του επιστολογράφου ότι η λέξη «Ελλάς» θα πει «Φωτεινή πέτρα», κάτι που δεν υπήρχε σε κανένα λεξικό όπου ανέτρεξα. Στην απάντησή του ο συνάδελφος ειρωνευόταν τον χαρακτηρισμό μου για το Liddell-Scott σαν ευαγγέλιο, ερμηνεύοντας την απόφανσή του κατά το δοκούν.
Στη δεύτερη επιστολή του ιατρού, απάντησε ο έγκριτος φιλόλογος Αναστάσιος Στέφος, ειδικός γραμματεύς της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων, δικαιώνοντάς με. Χαρακτήρισε μάλιστα το Liddell-Scott την «κορωνίδα των λεξικών». Αρα είναι καλό να μελετάμε πριν γράψουμε για τη γλώσσα μας.
Δημητρης Γεωργαντας
Χειρουργός
Μαρούσι
