Την περίοδο της κρίσης εθιστήκαμε όλοι –κάποιες φορές δικαίως– στην εκλογολογία. Το αντίδοτο σε κάθε μικρή ή μεγάλη κρίση, που αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, δεν ήταν η ψυχραιμία και η βούληση για επίλυση των σοβαρών προβλημάτων, αλλά οι εκλογές. «Φύγε εσύ και έλα εσύ», είναι στο περίπου η ιστορία της δεκαετίας που πέρασε, καθώς η Ελλάδα άλλαξε από το 2011 έως το 2019 τέσσερις πρωθυπουργούς, δηλαδή κατά μέσον όρο ένας πρωθυπουργός ανά δύο χρόνια.
Η εκλογή Μητσοτάκη έστειλε ένα μήνυμα επιστροφής στην προ κρίσης εποχή. Δεν το λέω με πολιτικά κριτήρια: επειδή ο πρωθυπουργός δεν προέρχεται, όπως ο προκάτοχός του, από τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά λόγω του ποσοστού που έλαβε.
Το 40% που πήρε τον Ιούλιο του 2019 ο κ. Μητσοτάκης έδειξε πως ο κόσμος είχε κουραστεί από όσα προηγήθηκαν και ήθελε μετά πολλά χρόνια μια καθαρή λύση, δίνοντας αυτό το ποσοστό στον πρόεδρο της Ν.Δ.
Για τον πρωθυπουργό αυτό το ποσοστό αποτελεί τη μεγάλη του δύναμη, καθώς, μέσα σε ένα εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον που είναι απόλυτα ρευστό, έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την πολιτική του.
Σκεφτείτε μόνο τι θα γινόταν εντός μιας κυβέρνησης συνασπισμού με το μεταναστευτικό, είτε ο σύμμαχος ήταν από τα αριστερά της Ν.Δ. είτε από τα δεξιά. Τέτοια προβλήματα δεν έχει ο κ. Μητσοτάκης. Βεβαίως μεταναστευτικό, οι προκλήσεις της Αγκυρας, ακόμα και αστάθμητοι παράγοντες όπως ο κορωνοϊός μπορούν να μεταβάλλουν τα δεδομένα διαρκώς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το μίνιμουμ που χρειάζεται είναι ένα σταθερό περιβάλλον για να προχωρήσουν τουλάχιστον εκείνα που δεν μεταβάλλονται τόσο εύκολα.
Kαθημερινότητα, ανάπτυξη, οικονομία είναι θέματα που η κυβέρνηση χειρίζεται με θετικό πρόσημο και μπορούν να πάνε ακόμα παρακάτω. Για να γίνει αυτό, δεν ωφελεί σε κάτι η συνεχής αναζήτηση ημερομηνίας εκλογών. Λειτουργεί ανάποδα με την εντολή που έχει λάβει η κυβέρνηση από τους πολίτες και μεταφέρει τη συζήτηση σε πεδία που δεν βοηθούν την ίδια τη χώρα να πατήσει πιο γερά στα πόδια της. Αν θέλουμε να πούμε πως φύγαμε από την κρίση, τότε πρέπει να απαλλαγούμε και από τις συνήθειες που μας κληροδότησε.
Οι συχνές εκλογές δεν είναι κάτι που δείχνει μια χώρα σε κανονικότητα. Η κοινωνία αυτήν τη στιγμή περιμένει να δει τα πρώτα αποτελέσματα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και δεν βρίσκεται καθόλου σε εκλογικό μομέντουμ, κάτι που δεν μπορεί παρά να γνωρίζει το Μαξίμου.
Θεωρίες περί «καψίματος» απλής αναλογικής γίνονται αντιληπτές από ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας και σε κάθε περίπτωση δεν αφορούν το ευρύ κοινό που κοιτάζει πώς θα βελτιώσει τη ζωή του και την καθημερινότητά του. Συνεπώς, υπομονή. Εξάλλου, στην πολιτική το μόνο βέβαιο είναι πως κάποια στιγμή θα έχουμε εκλογές.