Επανάληψη καταστάσεων με κομματική καθοδήγηση ή αυθόρμητη πρωτοβουλία ο συνωστισμός σε πλατείες στην Αττική αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα; Και να ξεκίνησαν ως εκτόνωση μετά τη δίμηνη, περίπου, καραντίνα, οι συγκεντρώσεις με μπίρες και ποτά απέκτησαν αμέσως πολιτική σκέπη.
Από τη μια δαιμονοποιήθηκε η παρέμβαση της αστυνομίας ως το «κράτος της καταστολής», από την άλλη εμφανίστηκαν εκπρόσωποι (με την ευρύτερη έννοια) κομμάτων να μιλούν για «ΜΑΤ στις πλατείες και στη γειτονιά μας –Αγία Παρασκευή–, που ήρθαν για να δείρουν κατοίκους και επισκέπτες της πόλης». Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Ν. Χαρδαλιάς δήλωσε ότι «ο περιορισμός της νόσου δεν είναι ζήτημα της αστυνομίας, αλλά κοινωνικής και ατομικής ευθύνης του καθενός». Στο ίδιο μήκος κύματος φαίνεται να είναι συντονισμένο και το αρμόδιο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Γενικώς, η πρόθεση της κυβέρνησης είναι να πέσουν οι τόνοι.
Τα «μέτωπα» είναι, εντέλει, τα μόνα που δημιουργήθηκαν αυθορμήτως και με μεγάλη ταχύτητα. Ο διάχυτος φόβος από την πανδημία, ο εγκλεισμός και η κοινωνική απομόνωση προκάλεσαν και μια ευρύτατη γκάμα αντιδράσεων περισσότερο ή λιγότερο δικαιολογημένων. Η ασφυξία και η καχυποψία (από κοντά και η πάσης φύσεως συνωμοσιολογία) αποθηκεύτηκαν σε ποσότητες στα κλειστά σπίτια και διαμερίσματα και τώρα που σιγά σιγά ανοίγει η βαλβίδα αποσυμπίεσης έρχονται ορμητικά στην επιφάνεια.
Δεν μπορεί οποιαδήποτε συνάθροιση να βαφτίζεται ανυπακοή, αλλά τι γίνεται όταν η δημόσια υγεία επιβάλλει να τηρούνται αποστάσεις; Σε ποιον απευθύνονται πολιτικές διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα (είδαμε και τους καλλιτέχνες να στήνουν καλαματιανούς για να διαδηλώσουν, την ώρα που η υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωνε μέτρα στήριξης) όταν οι αρμόδιοι επιστήμονες προειδοποιούν ότι ο κορωνοϊός ζει ακόμη ανάμεσά μας;
Οσοι αυτή την εποχή προκαλούν ή καλλιεργούν διχασμούς, αναμοχλεύοντας εστίες που σιγοκαίνε ή διακινώντας το μόνο που διαθέτουν, θυμό και ιδεοληψίες, έχουν έναν βασικό αντίπαλο: την κοινωνία. Αυτή αναλαμβάνει να απομονώσει και να αγνοήσει συμπεριφορές που τρέφονται από την πρόκληση και τη σύγκρουση, απ’ όποια πολιτική παράταξη κι αν προέρχονται. Η κόπωση, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα δημιουργούν από μόνες τους ένα μέτωπο πάνω στο οποίο προσκρούουν όσοι αναζητούν ρόλο ύπαρξης στήνοντας «κινήματα αγανάκτησης». Οσοι αναπολούν πλατείες για να ξεμουδιάσουν από τον πολιτικό «εγκλεισμό».