Ξεσάλωσαν τα καθ’ ημάς ταμπλόιντ στην υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι κατά της «Ιωάννας» στην Καλλιθέα, ειδικώς μετά τη δίωξη μιας φίλης(;), γνωστής(;) του θύματος, αυτής που στα ΜΜΕ αναφέρεται ως «η 35χρονη φίλη της 34χρονης». Εχουν περάσει νόμοι και νόμοι για την προστασία και των κατηγορουμένων και χθες είχαμε κρεμασμένο στα περίπτερα το πρωτοσέλιδο «Φίλη “οχιά” της έλιωσε το πρόσωπο». Κι αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο. Υπάρχει και μια πιο χυδαία εκδοχή που δεν θέλουμε καν να αναφέρουμε.
Τα χθεσινά πρωτοσέλιδα δείχνουν κατ’ αρχάς τα όρια του νόμου. Η ευπρέπεια δεν νομοθετείται, κατακτάται. Οσες λεπτομερείς διατάξεις κι αν περάσει η πολιτεία, η χυδαιότητα βρίσκει πάντα τρόπο. Στην Ελλάδα δυστυχώς μόνο ψηφίζουμε δρακόντειους νόμους. Ετσι εξασφαλίζουμε τη γελοιοποίησή τους και επαναπαυόμαστε για να μην αντιμετωπίσουμε το σοβαρό πρόβλημα. Τι κι αν μερικοί βάζουν ψηφίδες στο πρόσωπο κάποιας που αποκαλούν «η σατανική μαυροφορεμένη»; Το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπό της, είναι ο χαρακτηρισμός. Το δεύτερο πρέπει να διορθωθεί, κι όχι να κρυφτεί το πρώτο. Οταν κάποιος πολίτης κατηγορείται για ένα αδίκημα είναι στοιχείο της πραγματικότητας. Η λέξη «τέρας» είναι στο μυαλό όποιου το γράφει.
Ο νόμος ποτέ δεν επαρκούσε για τη διδαχή ήθους και αποδείχθηκε ότι η λογοκρισία, εκτός από ατελέσφορη, αποδείχθηκε και επικίνδυνη. Χρησιμοποιήθηκε πρωτίστως για τη φίμωση απόψεων και ουχί για τον περιορισμό της χυδαιότητας. Μια επίσκεψη στο περίπτερο το επιβεβαιώνει.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να λογοκριθεί ακόμη και αυτή η εκδοχή του πιο χυδαίου λόγου, ασχέτως αν το Σύνταγμα δυστυχώς προβλέπει ότι «Kατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία (…) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος». Ταυτοχρόνως όμως δεν μπορεί αυτού του τύπου οι χυδαιότητες να ρυπαίνουν τον δημόσιο χώρο, να υπάρχουν τέτοιοι τίτλοι κρεμασμένοι στα περίπτερα. Ολες οι νομοθεσίες του κόσμου προβλέπουν ειδικό χώρο πώλησης έντυπου υλικού για την προστασία της νεότητας. Δεν απαγορεύουν τη δημοσίευση οποιουδήποτε περιεχομένου –πλην της ειδικής περίπτωσης της παιδικής πορνογραφίας–, αλλά δεν το επιτρέπουν να υπάρχει φόρα παρτίδα στην αγορά. Ετσι κι αλλιώς η αισθητική του δημόσιου χώρου είναι απόφαση της κοινότητας, δηλαδή ορίζεται από τον νόμο. Οπως δεν μπορεί να έχει κάποιος πορνογραφικό υλικό στη βιτρίνα του καταστήματός του, έτσι δεν μπορούν να είναι κρεμασμένες χυδαιότητες που δεν θέλουμε καν να αναφέρουμε.
Είναι δύσκολο έργο και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της λογοκρισίας (και) πολιτικών απόψεων. Αλλά δημοσιογράφοι, εκδότες, νομικοί, πολιτικοί πρέπει συντεταγμένα να αντιμετωπίσουν αυτό το καρκίνωμα των περιπτέρων.