Για να πούμε και των αποφοίτων το δίκιο, οι οποίοι διαμαρτύρονται για το άρθρο της 12ης Ιουνίου 2020 με τίτλο «Η ζωή ενός τμήματος ΑΕΙ» που αφορούσε το «Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών (ΔΠΠΝΤ)», υπάρχει ένα ζήτημα για το ποιος και με τι όρους κρίνει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία ενός τμήματος Ανώτατης Εκπαίδευσης. Και το ερώτημά τους γίνεται ακόμη πιο ουσιαστικό, διότι σε επιστολή τους αναφέρουν «η ζωή δεν τελειώνει με την κατάργηση του τμήματος Δ.Π.Π.Ν.Τ., μας προβληματίζει όμως, η ίδρυση ενός πιστού αντιγράφου του στον Βόλο με τίτλο “Τμήμα Πολιτισμού Και Δημιουργικών Μέσων Και Βιομηχανιών”»· το Τ.Π.Δ.Μ.Β., δηλαδή.
Σε όλον τον –ελεύθερο, τουλάχιστον– κόσμο είναι τα ίδια τα πανεπιστήμια, και μάλιστα τα Συμβούλια Ιδρυμάτων τους, που αποφασίζουν τη δημιουργία κάποιου τμήματος. Τα εντάσσουν στην ακαδημαϊκή τους στρατηγική, μετράνε τα λεφτά τους –ή όσα θα έχουν από κρατική επιδότηση, από (θου Κύριε…) δίδακτρα και ιδιωτικές χορηγίες–, βλέπουν (ξανά: θου Κύριε…) τις ανάγκες της αγοράς και αποφασίζουν. Οι επιλογές τους κατά κανόνα είναι επιτυχημένες. Στις λίγες αποτυχημένες τα ίδια τα ιδρύματα αποφασίζουν κατάργηση ή συγχώνευση του τμήματος, και αυτό διότι μπορεί να συμμερίζονται το δόγμα «Η Παιδεία πάνω από τα κέρδη», αλλά δεν θέλουν και υπεράνω όποιων ζημιών.
Στην Ελλάδα πάλι η ζωή και ο θάνατος ενός τμήματος είναι απόφαση του Καίσαρα της Παιδείας και συγκεκριμένα του/της εκάστοτε υπουργού της. Δημιουργούνται δε με τυπικά ρουσφετολογικά κριτήρια. Κάποιος ισχυρός παράγων πιέζει –είτε θέλει να εκλεγεί, είτε να εκλέξει πανεπιστημιακούς που δεν χωρούν σε άλλα ΑΕΙ– και έτσι, όπως γράφουν στην επιστολή τους οι απόφοιτοι, αρχίζει η περιπέτεια: «το πανεπιστημιακό τμήμα Δ.Π.Π.Ν.Τ. από το 2004 που ιδρύθηκε πέρασε πολλές περιπέτειες μετά από αλλεπάλληλους νόμους. Αρχικά, υπαγόταν στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, έπειτα εντάχθηκε στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας και τέλος, κατέληξε στο Πανεπιστήμιο Πατρών με έδρα στο Αγρίνιο».
Τότε που γινόταν ντόρος για ίδρυση Νομικής Πάτρας γράφαμε για τις «Αυθαίρετες αποφάσεις» του υπουργείου Παιδείας: «Η ανάπτυξη της ανώτατης παιδείας είναι προϊόν κεντρικού σχεδιασμού (κάτι σαν τα πενταετή πλάνα της ΕΣΣΔ) που μετρούν –με ποιον τρόπο άραγε;– τις μελλοντικές ανάγκες της αγοράς εργασίας, ή ακόμη χειρότερα με ψηφοθηρική στόχευση. Η ακαδημαϊκή κοινότητα συμμετέχει ελάχιστα στη διαδικασία. Οι πρυτάνεις των ΑΕΙ (όπως του Πανεπιστημίου Πατρών) όπου είναι να φτιαχτούν τα νέα τμήματα, πιέζουν τον/την υπουργό για τη γρήγορη δημιουργία τους, οι πρυτάνεις (όπως του Δημοκρίτειου) που πιθανώς θα χάσουν φοιτητές πιέζουν για το αντίθετο. Πολύ φυσιολογικό, αφού άλλος πληρώνει –χωρίς μάλιστα να αξιολογεί– και τους μεν και τους δε» (21.7.2019).