Η φωτογραφία δείχνει έναν όγκο, σαν κομμένο κομμάτι κρέας, και η συνοδευτική λεζάντα σημειώνει: «Το άγαλμα της Αρλέτας». Δεν ξέρω αν την είδατε, δυσκολεύομαι όμως να την περιγράψω ακριβέστερα – κυκλοφορεί, πάντως, ευρέως στο Διαδίκτυο. Το δε πρωτότυπο έχει ήδη εγκατασταθεί στη γωνία των οδών Ιουστινιανού και Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια. Οταν την πρωτοείδα νόμισα πως κάποιο λάθος έχει γίνει. Υπέθεσα ότι η φωτογραφία έδειχνε μόνο τμήμα του αγάλματος του αφιερωμένου στην Αρλέτα, ότι δεν είχα δει το σύνολο του έργου, που σίγουρα κάπου θα μου επέτρεπε να αναγνωρίσω το ίχνος της τραγουδίστριας. Αδυναμία κατανόησης κειμένου, που λένε. Ευτυχώς, η στήλη που στηρίζει το κομμάτι κρέας μού έλυσε την απορία: «Αρλέτα, πατρίδα μου είναι τα Εξάρχεια». Συνεχίζοντας τις προσπάθειες αποκρυπτογράφησης του μνημείου πληροφορήθηκα ότι δημιουργός του είναι ο γλύπτης Κυριάκος Ρόκος, βραβευμένος με τιμητική πλακέτα από την ΠΟΣΠΕΡΤ, καθότι δημιουργός του αναθηματικού μνημείου στους εγκλωβισμένους στον ανελκυστήρα της δημόσιας τηλεόρασης τη μαύρη εκείνη ημέρα για τον ελληνισμό, που φιμώθηκε η δημόσια τηλεόραση. Οταν πληροφορήθηκα ότι ο γλύπτης υπήρξε συμφοιτητής της Αρλέτας στη Σχολή Καλών Τεχνών, κατέθεσα τα όπλα. Σκέφτηκα, λογικά αυτός κάτι παραπάνω θα ξέρει από μένα, αφού τη γνώριζε τόσα χρόνια. Ο άνθρωπος, ως γνήσιος δημιουργός, μας δείχνει το αποτύπωμά της στην ψυχή του – απλοελληνιστί, βγάζει τα σώψυχά του. Τι ευγενέστερον.
Το ζητούμενο, εννοείται, δεν είναι η υστεροφημία της Αρλέτας. Φτάνουν τα τραγούδια της και η φωνή της. Το ζητούμενο δεν είναι καν η σύγχρονη τέχνη. Αυτή είναι ολιγαρκής. Της φτάνουν μερικά σχήματα –ούτε καν μορφή– και ένα όνομα που αποτελεί και τον λόγο ύπαρξής τους. Θα μου πείτε, τι περίμενα; Καμιά προτομή από μάρμαρο της Αρλέτας με κιθάρα, σαν της Μελίνας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που μοιάζει με τον Μπετόβεν; Ή μήπως καμιά μπρούντζινη, σαν του Καβάφη στην πλατεία Αιγύπτου; Επικίνδυνα πράγματα. Το μεν μάρμαρο προκαλεί τους περιπλανώμενους με τις μπογιές, ο δε μπρούντζος τούς επιχειρηματίες Ρομά που προμηθεύουν την αγορά με χαλκό. Ο καλλιτέχνης προστάτευσε το έργο του και από τους μεν και από τους δε. Το ίδιο το έργο δεν σηκώνει γκράφιτι. Είναι το ίδιο γκράφιτι.
Το ζητούμενο είναι ο δημόσιος χώρος και οι μνήμες του. Αν δεν κάνω λάθος, γι’ αυτό υπάρχουν τα αγάλματα. Γκρέμισαν το άγαλμα του Κολόμβου για να μη θυμούνται τον Κολόμβο. Και εδώ και μέρες αναρωτιέμαι τι να θυμίζει άραγε αυτό το πράγμα που έστησαν για να απαθανατίσουν τη μνήμη της Αρλέτας. Και μη μου πείτε τίποτε, γιατί το γράφει από κάτω.