Νοσοκομείο αναφοράς – καταγραφή εμπειρίας
Κύριε διευθυντά
Το πρωί της Δευτέρας 22 Ιουνίου χρειάστηκε να μεταφέρω τη μητέρα μου, 86 ετών, με συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου, στο «Αττικόν», το πλησιέστερο στο σπίτι της νοσοκομείο που εφημέρευε.
Είχα την πρόνοια να καλέσω ταξί, που όμως δεν μπόρεσε να πλησιάσει πολύ στην είσοδο των Επειγόντων. Στα Επείγοντα μου δόθηκε το νούμερο 400. Επρεπε πρώτα να περάσουμε από τη Διαλογή, ένα δωμάτιο όπου γινόταν μια πρώτη διάγνωση. Στην είσοδο της Διαλογής συνωστίζονταν δεκάδες άτομα. «Μα είναι επείγον», «Εχω το νούμερο 321», «Περιμένουμε τόση ώρα». «Στη σειρά σας, κύριε». Μια υπάλληλος του προσωπικού ασφαλείας, η οποία έκανε μιαν άτυπη διαλογή, μεσολάβησε ώστε να προηγηθεί η μητέρα μου. Ο γιατρός της Διαλογής μάς παρέπεμψε στο παθολογικό εξεταστήριο των Επειγόντων, στη διπλανή αίθουσα.
Επρεπε πρώτα «να φτιαχτεί φάκελος», που σήμαινε αρκετά πηγαινέλα από την Υποδοχή στη Διαλογή. Ευτυχώς, είχε βρεθεί καροτσάκι για τη μητέρα μου.
Τα Επείγοντα είναι μια μεγάλη αίθουσα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η γραμματεία και περιμετρικά, χωρισμένα με κουρτίνες, τα διάφορα εξεταστήρια. Επικρατούσε συνωστισμός. Σε συνθήκες επείγοντος, κανείς δεν λογαριάζει τα μέτρα ασφαλείας. Τα φορεία, τα καροτσάκια, οι ασθενείς, οι συνοδοί, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, το προσωπικό ασφαλείας, ο ένας πάνω στον άλλον. Οι καθυστερήσεις μεγάλες. Εκνευρισμός, διαμαρτυρίες. Θυμάμαι μιαν υπάλληλο (μπλε μπλούζα) να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και να φωνάζει αγανακτισμένη, όσο πιο δυνατά μπορούσε, σε ένα συνοδό που διαμαρτυρόταν για κάτι:
«Ορίστε λοιπόν, φωνάξτε. Θα φωνάξω κι εγώ μαζί σας. Ορίστε, ας φωνάξουμε όλοι να δούμε τι θα καταλάβετε». Δεν ήξερα τι είχε προηγηθεί, αλλά ενστικτωδώς της έδωσα δίκιο. Μπορείς να φωνάζεις, αλλά δεν θα εισακουστείς.
Μετά την κλινική εκτίμηση, έπρεπε να γίνουν γενικές εξετάσεις (η συλλογή ούρων γινόταν σε κοινή θέα), αξονική τομογραφία, εξέταση από νευρολόγο. Αυτά είχαν ολοκληρωθεί προς το βράδυ, οπότε αποφασίστηκε να γίνει εισαγωγή.
Οταν άδειασε ένα φορείο, μια κυρία (άσπρη μπλούζα) μου συνέστησε να βάλω τη μητέρα μου σε αυτό, να μην την αφήσω να κατέβει και κυρίως να μην επιτρέψω στους τραυματιοφορείς να πάρουν το φορείο. «Δεν έχει κρεβάτια, αν της κάνουν εισαγωγή, σ’ αυτό το φορείο θα κοιμηθεί».
Πράγματι, η μητέρα μου έμεινε σ’ αυτό το φορείο δύο βράδια, σε άλλη κλινική, καθώς του Παθολογικού ήταν ήδη γεμάτη ράντζα, στο σαλόνι των επισκεπτών, απ’ όπου καθημερινά περνούσαν προσωπικό, ασθενείς, συνοδοί, επισκέπτες. Το τρίτο βράδυ μεταφέρθηκε σε δωμάτιο. Υποθέτω ότι ο θάλαμος αυτός λειτουργούσε και ως άτυπο παράρτημα της ΜΕΘ, καθώς νοσηλευόταν ήδη εκεί μια γυναίκα σε σοβαρή κατάσταση, διασωληνωμένη, υπό τη συνεχή φροντίδα αποκλειστικής.
Η μητέρα μου πήρε εξιτήριο την Παρασκευή 26 Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία το «Αττικόν» είχε πάλι εφημερία, και αφού χρειάστηκε να κάνω τον τραυματιοφορέα και να τη μεταφέρω ο ίδιος μ’ ένα αζήτητο καροτσάκι, πάλι μέσω των Επειγόντων, στο Ακτινοδιαγνωστικό, για να κάνει τη δεύτερη «αξονική 48ώρου». Στους τραυματιοφορείς και στην υπεύθυνη ασφαλείας που με ρώτησαν είπα ότι είμαι νεοπροσληφθείς και ότι είχα έρθει να καλύψω τα κενά. Γέλασαν, μου έδειξαν τα κατατόπια, με άφησαν να περάσω. Για να γίνουν και άλλες εξετάσεις, ούτε λόγος. Θα έπρεπε η μητέρα μου να μείνει βδομάδες στο νοσοκομείο, όπου, «όπως καταλαβαίνετε, θα κινδύνευε να κολλήσει κάτι»· άλλωστε, χρειάζονταν κρεβάτια.
Στον γιατρό των Επειγόντων, που δεν έμαθα το όνομά του, και στους γιατρούς Λεώνη Λεκκάκου και Κων/νο Ρόκα που περιέθαλψαν τη μητέρα μου θα ήθελα και από εδώ να εκφράσω θερμές ευχαριστίες. Προς τις νοσηλεύτριες θα ήθελα, επιπλέον, να εκφράσω τον θαυμασμό μου. Σε αντίξοες συνθήκες, όλες και όλοι έκαναν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν.
Το «Αττικόν» είναι νοσοκομείο αναφοράς. Εννοείται ότι κατά την είσοδο δεν γίνεται θερμομέτρηση. Εμπιστεύομαι τους ειδικούς και σέβομαι τα πρωτόκολλα που εκπονούν, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί δεν γίνονται δειγματοληπτικοί, έστω, έλεγχοι για τον κορωνοϊό στους νοσηλευομένους (ενώ γίνονται, και σωστά, στους τουρίστες που καταφθάνουν στη χώρα μας).
Το «Αττικόν» είναι νοσοκομείο αναφοράς, είναι δηλαδή σε θέση να αντιμετωπίσει μια πανδημία σε συνθήκες πανικού, αλλά τα Επείγοντα δεν μπορούν καν να «βγάλουν» μια κανονική εφημερία. Είναι νοσοκομείο αναφοράς, αλλά χωρίς επαρκές προσωπικό, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Είναι νοσοκομείο αναφοράς, αλλά με ράντζα. Είναι νοσοκομείο αναφοράς που σε διώχνει με παραπεμπτικά σε ιδιωτικά εξεταστήρια.
Αν έτσι είναι τα νοσοκομεία αναφοράς, αλίμονό μας αν ξεσπάσει και δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Σπυρος Α. Μοσχονας
Αναπληρωτής καθηγητής ΕΚΠΑ
Η α λα ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση
Κύριε διευθυντά
Είναι εξωφρενικό αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω πανδημίας και των τρομερών, συν τοις άλλοις και οικονομικών, συνεπειών της.
Ολη η υφήλιος δοκιμάζεται με τεράστιες περικοπές δαπανών, χρεοκοπίες και μαζικές απολύσεις και εδώ ο Τσίπρας καθιστά υπεύθυνο –και προσωπικώς– τoν πρωθυπουργό για τις όποιες οικονομικές επιπτώσεις (μια που δεν μπόρεσε, προς μεγάλη στεναχώρια του, να του προσάψει τίποτα όσον αφορά την υγειονομική αντιμετώπιση) του τεράστιου προβλήματος.
Είναι δυνατόν αυτοί που τον ακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται την ανόητη και αγωνιώδη προσπάθειά του να κάνει την όποια αντιπολίτευση για το τίποτα;
Είναι κρίμα τελικώς που δεν έχουμε πραγματική αντιπολίτευση.
ΜΙΧ. ΛΙΩΣΗΣ
Από τα public houses έως τον Νόαμ Τσόμσκι
Κύριε διευθυντά
Μου κάνει πραγματική απορία πώς εσείς (και πολλοί άλλοι) βγάλατε το συμπέρασμα ότι τα μπαρ που έχουν άδεια να σερβίρουν μπίρα και άλλα ποτά στο Ηνωμένο Βασίλειο (και πρώην αποικίες), τα pubs (public houses), είναι γένους θηλυκού (η παμπ).
Επ’ ευκαιρία χαιρετίζω την ολοσέλιδη δημοσίευση για τον Νόαμ Τσόμσκι (28/6/20). Δείχνει ότι διατηρείτε την αίσθηση του χιούμορ. Στο επόμενο και κάτι για τον Σλάβι Ζίζεκ με το καλό.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΜΑΡΑΤΟΣ
Η αγωνία μιας μητέρας, τα μέτρα για τις πτήσεις
Κύριε διευθυντά
Η πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τον τουρισμό και τις πτήσεις είναι απαράδεκτη, ασυνεπής και αντικοινωνική.
Τα τρία παιδιά μου που διαμένουν στο Λονδίνο –εκεί, περιορισμένα στο σπίτι τους– προσπαθούν εδώ και ένα μήνα να ταξιδέψουν προς την Ελλάδα. Οι κανόνες αλλάζουν συνεχώς, τα εισιτήριά τους έχουν ακυρωθεί πέντε φορές.
Καμία λογική και καμία συνέπεια στις αποφάσεις. Ποια είναι η λογική τού να επιτρέπονται Αμερικανοί και Βρετανοί πολίτες να ταξιδεύουν μέσω άλλων ευρωπαϊκών χωρών προς Ελλάδα, αλλά όχι κατευθείαν;
Ελληνες πολίτες, όπως τα τρία παιδιά μου, δεν μπορούν ακόμα να έρθουν, μια και οι πτήσεις τους ακυρώνονται συνεχώς και οι πτήσεις μέσω άλλων χωρών είναι ανύπαρκτες ή πανάκριβες.
Παρακαλώ διαβιβάστε τον θυμό και την απογοήτευσή μου στους υπευθύνους και ελπίζω σε πιο υπεύθυνες και έξυπνες αποφάσεις της κυβέρνησης στο άμεσο μέλλον.
Ευαγγελια Σπυροπουλου