Ανήκω και εγώ στη μεγάλη κατηγορία των απλών φιλήσυχων Ελλήνων, που ζούμε με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια μέσα στη σημερινή δραματική πραγματικότητα. Η ζωή μας στηρίζεται σε μερικές μεγάλες και αυταπόδεικτες αλήθειες, όπως το ότι μας ψεκάζουν αλλοδαπές δυνάμεις, ο Μπιλ Γκέιτς εφηύρε και οργάνωσε την πανδημία του κορωνοϊού στο εργαστήριο της Γουχάν και ο Τραμπάκουλας είδε πράγματι αυτοπροσώπως στο βουνό το τέρας. Ειδικότερα στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είμαστε ήρεμοι γιατί ακούμε κάθε μέρα διαβεβαιώσεις από όλες τις επίσημες πλευρές που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς και να μην ανησυχούμε για μια πιθανή άσχημη εξέλιξη. Αλλωστε, εδώ και δεκαετίες οι σχέσεις μας με τους γείτονες (τους οποίους μερικοί προσπαθούν να τους παρουσιάσουν ως επιθετικούς) πάνε από το καλό στο καλύτερο, μιας και έπειτα από κάθε κρίση η πατρίδα μας βγαίνει ολοένα και ισχυρότερη. Σε αυτό, βέβαια, συνεισφέρει και το γεγονός ότι εμείς έχουμε τεράστιες και ισχυρότατες ένοπλες δυνάμεις, ενώ οι Τούρκοι βλέπουν τα πλοία και τα αεροπλάνα τους να καταρρέουν.
Και φυσικά μας καθησυχάζει πλήρως το γεγονός ότι όλες οι ηγεσίες μας, πολιτειακές, πολιτικές και στρατιωτικές, μας διαβεβαιώνουν ότι «θα υπερασπισθούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα εάν απειληθούν» και ότι «η ελληνική πλευρά θα δώσει σκληρή απάντηση σε οποιαδήποτε επιβουλή από την πλευρά της Τουρκίας». Τέλος, κοιμόμαστε ήσυχοι, γιατί μπορεί να μην έχουμε χρήματα για το Ναυτικό και την Αεροπορία μας, αλλά υπολογίζουμε στο υψηλό φρόνημα και ηθικό του προσωπικού τους.
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα, έχουμε και κάποιους στρατηγιστές, μελετητές, καθηγητές, πολιτευτές, που πολύ σωστά λένε ότι «κοιτάξτε την καημένη την Τουρκία, έχει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή και είναι κλεισμένη από τους κακούς της γείτονες τους Ελληνες και κάποια μέρα πρέπει, επιτέλους, να τα συζητήσουμε και να τα βρούμε». Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος για ανησυχία και κακώς κάνουν όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο.
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, ανόητοι και ανιστόρητοι, οι οποίοι επιμένουν να ενοχλούν με αντίθετες απόψεις. Εχουν αναπτύξει τελεολογικές θεωρίες και επιχειρηματολογούν ότι η Τουρκία έχει αναπτύξει τόσο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις που της δίνουν τεράστια στρατιωτική (και κατά συνέπεια και πολιτική, διπλωματική και γεωστρατηγική) υπεροπλία. Επίσης, ανοήτως διερωτώνται «μα πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας και ότι είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας» όταν και ο εναέριος και ο θαλάσσιος εθνικός μας χώρος έχουν γίνει σουρωτήρι εδώ και πολλά χρόνια! Πού και πού, βέβαια, ρωτούν: «Μα πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος υψηλό φρόνημα και ηθικό όταν υπηρετεί σε ένα πλοίο ή σε μια μοίρα αεροσκαφών όπου τα πλοία και τα αεροπλάνα δεν συντηρούνται, δεν επισκευάζονται και δεν εξοπλίζονται;». Είπαμε ότι είναι ανόητοι.
Ισχυρίζονται αυτοί οι άλλοι, οι περίεργοι, ότι δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία προηγούμενο που κράτος να καλεί άλλο κράτος να παζαρέψει τα εθνικά του δικαιώματα ενώ δεν απειλείται. Το κυριότερο, όμως, που λένε αυτοί οι λίγοι είναι ότι αντί η Ελλάδα να σπαταλήσει σε 15 χρόνια 550 δισ. ευρώ στον βρόντο, αν είχε ξοδέψει έστω και το 5% αυτού του ποσού θα είχε σήμερα ένοπλες δυνάμεις κατά πολύ ισχυρότερες οποιουδήποτε άλλου κράτους στην περιοχή.
Αντ’ αυτού, ισχυρίζονται ότι παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις πολλών Ελλήνων και σίγουρα της στρατιωτικής ηγεσίας –που ξέρει πολύ καλύτερα σε τι μεγάλη ανάγκη βρίσκονται οι ένοπλες δυνάμεις μας– οι κυβερνήσεις διαχρονικά είναι κουφές στις ανάγκες που έχουν οδηγήσει Ναυτικό και Αεροπορία να μην μπορούν να κάνουν καλά ούτε καν την καθημερινή δουλειά τους. Λένε ακόμη, αυτοί οι λίγοι, ότι χρόνια τώρα ο αριθμός των επιχειρησιακών πλοίων και αεροπλάνων μειώνεται συνέχεια, οι κανιβαλισμοί είναι στην καθημερινή «κανονικότητα» και οι κυβερνήσεις καθεύδουν, ίσως γιατί πιστεύουν σε θαύματα, ίσως στο ότι δεν θα «γίνει η στραβή στη δική τους βάρδια».
Μπορεί βέβαια, λένε, να μας βοηθήσουν οι Αμερικανοί, οι Εγγλέζοι, οι Κονγκολέζοι, το ΝΑΤΟ, η Ευρώπη και ποιος άλλος δεν ξέρουμε, αλλά στην απίθανη περίπτωση που αυτοί θα μας πουλήσουν και μείνουμε μόνοι μας να πολεμήσουμε, δεν θα ήταν χρήσιμο να έχουμε ένα στόλο και μια αεροπορία της προκοπής;
Αυτοί οι ανόητοι, επίσης, πιστεύουν ότι αν η πατρίδα μας είχε επιπλέον 100 αεροπλάνα πρώτης γραμμής και 15 πολεμικά πλοία νέας ηλικίας, η Τουρκία δεν θα τολμούσε να κουνηθεί. Θα μπορούσαμε εύκολα να χρηματοδοτήσουμε τέτοιους επιπλέον εξοπλισμούς εάν γλιτώναμε τα μεροκάματα κυρίως όλων εκείνων των αναλυτών καθηγητών, μελετητών, παρουσιαστών, οι οποίοι ξημεροβραδιάζονται να ανησυχούν και να αναλύουν τις εξελίξεις. Αν δε κλείναμε και καμιά εκατοστή άχρηστα στρατόπεδα, θα μπορούσαμε να αγοράζουμε πλοία και αεροπλάνα σωρηδόν.
Ελπίζω να μη γίνουν πιστευτές οι παραπλανητικές και πολεμοχαρείς κραυγές αυτών των ολίγων και, αντ’ αυτού, να συνεχίσουμε εμείς οι πολλοί να ζούμε τη ζωή μας ήσυχοι, γιατί «δεν θα τολμήσουν οι Τούρκοι» και γιατί «αν τολμήσουν, θα σπάσουν τα μούτρα τους». Με όλη αυτήν την κατάσταση, καλύτερα είναι να γελάμε αντί να κλαίμε για τα χάλια μας.
* Ο κ. Πάνος Λασκαρίδης είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη.