Αναρωτιούνται συχνά φίλοι και συνεργάτες που έρχονται από το εξωτερικό για διακοπές ή δουλειές στην Ελλάδα, πώς γίνεται μια χώρα σαν τη δική μας με απίθανες ομορφιές, καταπληκτικό καιρό, ομοιογενή πληθυσμό, μέλος της Ε.Ε. για σχεδόν τρεις δεκαετίες, με μοναδική ιστορία και πολιτισμό και με 30 εκατ. τουρίστες τον χρόνο (πλην του φετινού καλοκαιριού του κορωνοϊού) να μην έχει καταφέρει να είναι μία από τις πλέον ευημερούσες στον κόσμο. Αντίθετα, μάλιστα, να υπάρχει συνεχής πολιτική αναταραχή, σκληρή πολιτική αντιπαράθεση και αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων. Απόδειξη: η Ελλάδα έκανε 10 χρόνια να βγει από τα μνημόνια κι ακόμη παιδεύεται, ενώ όλες οι άλλες χώρες με μνημόνια τα έβγαλαν πέρα μέσα σε 2-3 χρόνια επειδή τα κόμματά τους συνεργάστηκαν.
Οπως και να το δει κανείς, είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε. Φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουμε, φταίει η παιδεία μας, φταίει η ανωριμότητα του πολιτικού μας συστήματος. Αντί πάντως να ρίχνουμε βάρος στα μεγάλα ζητήματα που μας ενώνουν, για να προχωρήσουμε μπροστά, προτιμάμε να κάνουμε καβγά για προσχηματικούς πολλές φορές λόγους και για θέματα που σε όλες τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες έχουν λυθεί εδώ και δεκαετίες.
Κλασικό παράδειγμα αυτής της εβδομάδας, ο νόμος που βάζει κάποια τάξη στις πορείες. Δεν υπάρχει σοβαρός πολίτης που να μη συμφωνεί ότι οι 2.800 πορείες που έγιναν το 2019 –δηλαδή σχεδόν 7 κάθε μέρα– στο κέντρο της Αθήνας, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν λιγότερα από 200 άτομα, δεν οφείλονται μόνο στη διεκδίκηση κάποιου «δίκαιου αιτήματος», αλλά και σε επαναστατική γυμναστική.
Δεν είναι δυνατόν, όμως, 7 φορές την ημέρα να κλείνουν οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας επειδή ένα συνδικαλιστικό σωματείο, ένα σχολείο ή μια παρέα αναρχοαυτόνομων αποφάσισαν να κάνουν επίδειξη ισχύος. Και να ταλαιπωρούν για ώρες δεκάδες χιλιάδες πολίτες που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους, να ψωνίσουν, να κάνουν τη βόλτα τους ή να γυρίσουν σπίτι τους. Είναι σαφές ότι θα μπορούσαν κάποιοι από αυτούς τους διαμαρτυρόμενους να κάνουν την πορεία τους, να φωνάξουν τα συνθήματά τους και να κρατήσουν τα πανό τους στο πεζοδρόμιο χωρίς να παραλύουν την πόλη.
Αυτό προσπαθεί να κάνει ο νόμος Χρυσοχοΐδη, που όχι μόνο χουντικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλά είναι δημοκρατικός, εκσυγχρονιστικός και απολύτως απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης και της ζωής όλων μας – γι’ αυτό εξάλλου και η πλειονότητα των πολιτών τάσσεται υπέρ των «πρόσθετων κανόνων στον τρόπο που γίνονται οι διαδηλώσεις».
Σε κάθε χώρα του κόσμου –ακόμη και στη Γαλλία των «Κίτρινων Γιλέκων»– υπάρχουν κανόνες για να γίνει μια πορεία. Ποιος πραγματικά πιστεύει σήμερα πως οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση μπορεί να βάλει φρένο με ένα νόμο σε μία μαζική συγκέντρωση; Εδώ η αστυνομία δεν μπορεί καν να υποχρεώσει 50 εργαζομένους και 5 συνδικαλιστές από οποιονδήποτε κλάδο να μην κλείσουν το Σύνταγμα· είναι δυνατόν να σταθεί απέναντι από χιλιάδες ανθρώπους που διαδηλώνουν;
Αστεία πράγματα. Στην Ελλάδα είμαστε όχι στη Λατινική Αμερική. Λες και το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία είναι η ενίσχυση των δικαιωμάτων διαμαρτυρίας και όχι η ασυδοσία ελευθερίας, που φτάνει πολλές φορές στα όρια του αυταρχισμού: μία οικτρή μειοψηφία φοιτητών ή αντιεξουσιαστών κλείνει δρόμους, καίει τρόλεϊ και λεωφορεία, οχυρώνεται στο Πολυτεχνείο, καταλαμβάνει πανεπιστήμια, «χτίζει» καθηγητές στα γραφεία τους, απαγορεύσει γενικές συνελεύσεις, καταλαμβάνει για δεκαετίες και χρησιμοποιεί ως ορμητήρια δημόσια κτίρια, καταστρέφει με το έτσι θέλω ιδιωτική και δημόσια περιουσία και κρατάει μόνιμα όμηρο μία ολόκληρη περιοχή στο κέντρο της Αθήνας. Οποιος μιλάει για χουντικούς νόμους και στέρηση δικαιωμάτων διαμαρτυρίας απλώς παίζει με τη νοημοσύνη μας.