Υπήρχαν ανέκαθεν και πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις δύσκολες, άσχημες, που όταν κάνουν την εμφάνισή τους δεν μπορούμε να ελέγξουμε, και τις οποίες είτε ως άτομα είτε ως ευρύτερα σύνολα δεν έχουμε τη δυνατότητα να αποτρέψουμε. Επώδυνα επικαιροποιημένα παραδείγματα αποτελούν οι φονικές και καταστροφικές πυρκαγιές, η σφοδρή μνημονιακή κρίση, η πανδημία, η (νέα) σοβαρή κρίση με την Αγκυρα.
Από τη στιγμή που θα ξεσπάσει η καταιγίδα και για όσο αυτή διαρκέσει, αναπόφευκτα ενεργοποιούμε όλες μας τις δυνάμεις για να την αντιμετωπίσουμε, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τις αρνητικές της συνέπειες για εμάς και για το έμβιο ή και το άψυχο περιβάλλον μας. Αναμφισβήτητα είναι μια μάχη σημαντική.
Ωστόσο, απείρως σημαντικότερη και σαφέστατα καθοριστική για το μέλλον όλων μας και την ποιότητα των δυσκολιών που υπάρχουν κάθε φορά μπροστά είναι η ευαισθητοποίησή μας όχι την ώρα της «μάχης», όχι κυρίως κατά τη διάρκεια της καταιγίδας, αλλά ελάχιστα πριν αυτή ξεδιπλώσει το μανιασμένο περιεχόμενό της και, φυσικά, αμέσως μετά: στο μεσοδιάστημα ώς την επόμενη.
Είναι στις στιγμές εκείνες της Ιστορίας που μας δίνεται η δυνατότητα να αποκτήσουμε πλήρη, καθαρή και νηφάλια επίγνωση όλων εκείνων τα οποία ακριβώς κινδυνεύουν να καταστραφούν, που κινδυνεύουμε να χάσουμε, εξαιτίας των δύσκολων και άσχημων καταστάσεων από την ώρα που αυτές θα μπουν στις ράγες της Ιστορίας.
Επίγνωση της αξίας όλων όσα έχουμε, βιώνουμε, «καταναλώνουμε» κάθε ημέρα και κάθε στιγμή, όλων εκείνων που δυστυχώς συχνά παραμένουν εκτός εμβέλειας του ραντάρ της προσοχής μας, μια και συνηθίσαμε να τα θεωρούμε περίπου δεδομένα.
Να θυμηθούμε, ή καλύτερα να δούμε καθαρά: Ποια είναι συγκεκριμένα «αυτά» που φοβηθήκαμε ότι θα χάσουμε πραγματικά εν μέσω γιγάντιων κρίσεων; Τι λέει και πού πηγαίνει η καρδιά, όταν το μυαλό σαστισμένο αρχίζει να αναρωτιέται;
Η Ιστορία, η ίδια η ζωή έχουν αποδείξει πως τίποτα, ακόμα και τα πιο δύσκολα δεν είναι μόνιμα. Μπορούν όμως, να αρχίσουν να χάνουν την καταστροφική τους δύναμη σε κάθε επανεμφάνισή τους στο μέλλον. Και τούτο είμαστε σε θέση να το καθορίσουμε: Αρκεί ώς το κάθε «τότε» να αναγνωρίζουμε την αξία όσων δεν θέλουμε να χάσουμε και να τους φερόμαστε με τον ανάλογο τρόπο…