Σπάνια μια δημοσιογραφική αποκάλυψη προκαλεί αναταραχή σε τέτοιο βάθος και σχόλια σε τόση ποικιλία αλλά και σε μεγάλο αριθμό. Από την περασμένη Κυριακή που δημοσιεύθηκε στην «Κ» το θέμα της Μαριάννας Κακαουνάκη «Μάτι – Δύο χρόνια μετά. Εγκλημα και συγκάλυψη», φέρνοντας στο φως στοιχεία που περιλαμβάνονται στη δικογραφία, δεν υπήρξε μέρα της εβδομάδας που να μην επισημανθεί κάτι ίδιο και διαφορετικό, με αφορμή τον διάλογο ανάμεσα στον τέως αρχηγό της Πυροσβεστικής και στον πραγματογνώμονα ο οποίος ανέλαβε την έρευνα για το Μάτι.
Πολυπλόκαμο το δημοσίευμα, αντανακλά την παραλυτική παρακμή της δημόσιας διοίκησης, του κρατικού μηχανισμού, της πολιτικής, της κοινωνίας, δεν αφήνει τίποτα εκτός του κάδρου. Τίποτα «απίστευτο». Κι αυτό είναι το χειρότερο: οι αποκαλύψεις καταλήγουν σκληρές υπομνήσεις του κακού που ορθώνεται και δεν διορθώνεται. Δεν ήταν μόνο η φόρτιση από τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς· ήταν το πιο πλήρες «σενάριο» για τις υπόγειες διαδρομές, τις συναλλαγές, τις φανερές, κρυφές, αυθαίρετες κατασκευές που εξακολουθούν να συνθέτουν την ελληνική πολιτεία, 46 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Επέτειος κι αυτή, που γιορτάστηκε χθες.
Από τη στιχομυθία ανάμεσα στον τότε αρχηγό της Πυροσβεστικής και στον πραγματογνώμονα αξίζει να σταθούμε στο εξής απόσπασμα (αναφέρεται στην πραγματογνωμοσύνη που πρέπει να παραδώσει στον εισαγγελέα): «Φτιάχ’ τα απλά και ας σε περάσουν για κουτό. […] Πέντε πραγματάκια: άνεμοι, καύσιμος ύλη, μείξη πεύκων με σπίτια, δόμηση αναρχική, αυθαίρετη. Με αποτέλεσμα η πυρκαγιά μέσα στη μία ώρα να φύγει. Εγώ δεν σε βάζω ούτε να μπλέξεις ούτε τίποτα, πέντε πραγματάκια γράψε από την εμπειρία σου, αν είναι ελλιπή στοιχεία στα αρ…α σου, τι θα σου πει ο εισαγγελέας; Τίποτα. Αυτά είχα, αυτά βρήκα, αυτά έβαλα. Εάν δεν σας κάνουν, βάλτε άλλους (σ.σ.: πραγματογνώμονες)».
«Πέντε πραγματάκια» χρειάζονται για την επιβίωση στη δημόσια διοίκηση. Οχι μόνο στην Πυροσβεστική. Το manual του αρχηγού είναι απόσταγμα εμπειρίας. Ενα κράμα φόβου, κυνισμού, εξαέρωσης της ευθύνης, ασπόνδυλης υπακοής ή συγκεκαλυμμένης αυθαιρεσίας (το ίδιο κάνει), επιλεκτικής αδιαφορίας. «Πέντε πραγματάκια» που οδηγούν στον έναν και μόνο στόχο: το κουκούλωμα. Ενα ολόκληρο σύστημα που εξαντλεί την ευρηματικότητά του στην αυτοπροστασία του. Στο «ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να καίγονται». Κάποτε και κυριολεκτικά.