Η γνώμη του Χ. Φλωράκη για τον Τσίπρα, το 2004
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή επιστολή του κ. Βασ. Σαλακά (25/7) στην οποία αντιτίθεται στην ανέγερση μνημείου των πεσόντων στον Εμφύλιο, μεταξύ άλλων επιχειρημάτων του για υποστήριξη της θέσης ότι η αγάπη στην πατρίδα είναι αποκλειστική, μονοπωλιακή και αδιαφιλονίκητη ιδιοκτησία της νικήτριας παράταξης του Εμφυλίου, γράφει ότι ο Χ. Φλωράκης «ήθελε να εντάξει την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ, ενώ οι νικητές στο δυτικό»(!), άρα ιδού οι προδότες και ιδού οι πατριώτες, προσθέτω.
Αγνοώ το τι έκανε η οικογένεια του κ. Σαλακά στην περίοδο πριν από τον Εμφύλιο, δηλαδή στην Κατοχή, τότε που οι πραγματικοί πατριώτες έπαιρναν τα άρματα στα βουνά και στις πόλεις εναντίον των ναζί και των δωσιλόγων, αλλά αυτό που ξέρω καλά είναι τι έκανε ο Χαρίλαος τότε.
Το 1941 (27 χρόνων) οργάνωσε την πρώτη απεργία στην κατεχόμενη Ευρώπη: των ΤΤΤ στην κατεχόμενη Αθήνα, όπου ήταν γραμματέας της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Ή όταν το 1943 (29 χρόνων) βγήκε στα βουνά με τον ΕΛΑΣ για να πολεμήσει τους ναζί.
Κατά συνέπεια, δελτία πατριωτισμού και αγάπης για την πατρίδα δεν χρειάζονται ο Χαρίλαος και οι χιλιάδες πεσόντες σύντροφοί του…
Επεσαν φυσικά γιατί πίστευαν σε μια δίκαιη κοινωνία που στον βωμό της θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει: τη ζωή τους (όπως φυσικά και οι αντίπαλοί τους).
Επίσης, πρέπει επιτέλους να σταματήσει η εκμετάλλευση της Αριστεράς που υπηρέτησε μια ζωή ο Χαρίλαος, από τους Συριζαίους. Για απόδειξη, τίποτε δεν το σκιαγραφεί καλύτερα από το ακόλουθο γεγονός:
Το 2004, ένα χρόνο πριν πεθάνει, ρώτησα τον Χαρίλαο: «Καλά, Χαρίλαε, αυτός ο νέος, ο Τσίπρας, δείχνει χαρισματικός. Πώς τον άφησες να φύγει από το κόμμα;»
Η απάντησή του, δωρική όπως πάντα: «Οπορτουνιστής…»
Εχω ένα όνειρο: Το μνημείο, με δύο αγάλματα, έναν γενειοφόρο αντάρτη και έναν πρασινοσκούφη λοκατζή, να σφίγγουν τα χέρια… για την Ελλάδα!
Γιατί μόνο η αναγνώριση της αξίας και της γενναιότητας του αντιπάλου δίνει αξία στον νικητή.
Κωνσταντινος Λυκας
Για την επέκταση της ΜΕΘ στο «Λαϊκό»
Κύριε διευθυντά
Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου κ. Γ. Θεοδοσιάδης προβάλλει τεκμηριωμένα («Καθημερινή», 19.7.20) την ανάγκη προβολής και προωθήσεως της ιδέας αναβαθμίσεως των υποδομών των νοσοκομείων της χώρας σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) και την αναζήτηση πόρων και χορηγιών για υλοποίηση του στόχου.
Η ευρύτερη δυνατή ανάπτυξη Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και Φροντίδας (ΜΕΘ και ΜΑΦ) είναι σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε λόγω πανδημίας. Αλλά ακόμα και χωρίς την πανδημία, η έκρηξη των νεωτέρων θεραπευτικών τεχνικών και η πολυπλοκότητα των νόσων έχει αυξήσει εκθετικά την αναλογία κλινών ΜΕΘ/ΜΑΦ σε σχέση με ό,τι ίσχυε προ 15-20 ετών. Τότε, στα περισσότερα μεγάλα νοσοκομεία οι κλίνες ΜΕΘ ήταν το πολύ 5-10.
Σήμερα όχι μόνον έχουν υπερδιπλασιαστεί αλλά έχουν «διαφοροποιηθεί» σε καρδιολογικές, καρδιοχειρουργικές, μεταμοσχεύσεων κ.λπ. Χωρίς ΜΕΘ δεν εννοείται σύγχρονο νοσοκομείο. Ενώ όμως αυτό είναι το γενικότερο κλίμα αυξανόμενων απαιτήσεων και αναγκών, και ενώ πρόσφατα επιτροπή ειδικών πρότεινε μείζονα επέκταση πτέρυγας ΜΕΘ/ΜΑΦ στο «Λαϊκό» νοσοκομείο που στεγάζει πανεπιστημιακές κλινικές και υλοποιεί 3 εθνικά προγράμματα μεταμοσχεύσεων (νεφρού, ήπατος, μυελού οστών), τελικώς μάθαμε ότι χωρίς μεγάλη συζήτηση και μάλλον «αθόρυβα» ματαιώθηκε (απορρίφθηκε) πρόταση επεκτάσεως της ΜΑΦ/ΜΕΘ.
Σημειώνεται ότι μεγάλος χορηγός είχε διατυπώσει την ευγενή του πρόθεση να χρηματοδοτήσει χωρίς καμία δαπάνη του Δημοσίου. Παραμένει απορία για την ενέργεια αυτή της οποίας τα αρνητικά αποτελέσματα σύντομα θα αναδειχθούν και προβλέψιμα θα επηρεάσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα ενός από τα πλέον μάχιμα ελληνικά νοσοκομεία.
Κωστας Κωνσταντοπουλος
Καθηγητής Ιατρικής ΕΚΠΑ
«Να γίνεται εναλλαγή σκίτσων στις σελίδες»
Κύριε διευθυντά
Είμαι αναγνώστης σας για αρκετά χρόνια αλλά έχω μια σταθερή δυσκολία με την ανάγνωση της τελευταίας σας σελίδας.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω το νόημα, χιούμορ και γενικά το πνεύμα του κ. Δ. Χαντζόπουλου, σε αντίθεση με τους άλλους δύο σκιτσογράφους σας των εσωτερικών σελίδων.
Δεδομένου ότι είστε μια κατεξοχήν πολιτική εφημερίδα, οι σκιτσογράφοι πολιτικών δρώμενων συνήθως καλούνται να τα σχολιάσουν με καρικατούρες προσώπων, αναπαριστώντας τον κόσμο τους συνήθως με κωμικό τρόπο, γι’ αυτό κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν και γελοιογράφοι.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο κ. Χαντζόπουλος κάνοντας χρήση Η/Υ δεν έχει την ευχέρεια των δύο άλλων, που με μία γραμμή της γραφίδας τους μπορούν να πουν χίλιες λέξεις, να εκφράσουν αισθήματα, εντυπώσεις και να σε κάνουν να γελάς ή να λυπάσαι, μόνο με τη θύμησή τους.
Είναι γνωστό επίσης ότι ο κάθε σκιτσογράφος/γελοιογράφος έχει τους δικούς του «φανατικούς» οπαδούς και προφανώς δεν είμαι ένας από αυτούς, του Χαντζόπουλου.
Επίσης, είναι γνωστό ότι δεν είναι δυνατόν όλα τα σκίτσα/γελοιογραφίες να είναι πάντα επιτυχημένα, σου αφήνουν όμως μια αίσθηση.
Με του κ. Χαντζόπουλου τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει και σπάνια θα γελάσω.
Ως παράδειγμα το σκίτσο που είχε θέμα το presidensy του τέως ΠτΔ. Θέμα το οποίο σχολιάζεται εύστοχα από τον κ. Κασιμάτη, στη δεύτερη σελίδα σας.
Ο κ. Χαντζόπουλος όμως με τη σειρά των σκίτσων του βάζοντας σουτιέν, περούκα στον τέως μέχρι να φτάσει στη σημερινή ΠτΔ, τι θέλει άραγε να μας πει, ποια είναι η άλλη σκοπιά από την οποία το σχολιάζει;
Οτι έτσι εξελίσσεται ο θεσμός της ΠτΔ; Εχει όμως καμία σχέση η σημερινή με τον τέως; Πράγματα ασύνδετα, ακατανόητα για τη λογική μου.
Επειδή δεν ήθελα να τον αδικήσω, ή από περιέργεια να εξηγήσω τη στέρησή μου, ρώτησα αρκετούς φίλους μου, αναγνώστες σας, για το θέμα αυτό. Οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί μου.
Επειτα από αυτό σκέφτομαι μήπως θα πρέπει και εσείς να κάνετε ένα γκάλοπ, έστω και εσωτερικό μεταξύ των συνεργατών σας και στην περίπτωση αντίστοιχου αποτελέσματος να δρομολογήσετε τουλάχιστον μια εναλλαγή σκιτσογράφων στην τελευταία σας σελίδα.
Δ. Καμαραδος
Υπό τα όμματα του παντεπόπτη
Κύριε διευθυντά
Βεβήλωση, βλασφημία, ατίμωση, ανοσιούργημα, ιεροσυλία, ασέβεια, αθλιότητα κ.ά. είναι η μετατροπή σε τζαμί του Ναού της του Θεού Σοφίας. Συμφωνώ απολύτως.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση: ο Ερντογάν καταξιώθηκε να γονατίσει, να προσκυνήσει και να ψάλει εκεί μέσα, κάτι που έκπαλαι ήταν το όνειρό του, όπως έχει ισχυριστεί.
Και πάνωθέν του ο παντοκράτωρ και παντεπόπτης Θεός (αυτός τον λέει Αλλάχ) αν και πίσω από κουρτινάκια, τον παρακολουθούσε άγρυπνα και αυστηρά και σαν να του έλεγε: «Είσελθε εις τον οίκον μου και στήθι μετά φόβου, ο γαρ τόπος ούτος άγιος εστί». Ενώ τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ δίπλα του θα ψιθύριζαν: «Εστιν δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά. Εσσεται ήμαρ»…
Και πώς να το κάνουμε. Ο,τι και να την κάνει την Αγια-Σοφιά ο σουλτάνος, είτε τζαμί είτε ιμαρέτ, είτε ό,τι άλλο θέλει, και ο ίδιος AYASOFYA θα εξακολουθεί να τη λέει και μπράβο του. Aferim…
Γιωργος Α. Κουρμουσης