Ο μισονεϊσμός δεν περιλαμβάνεται στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου. Ομως η ηθική του ισχύς είναι εξίσου ισχυρή με τον ρατσισμό ή την ισλαμοφοβία. Είναι κάτι σαν την ομοφοβία. Κανείς δεν θέλει να κατηγορηθεί ότι δεν καταλαβαίνει τους «νέους» και δεν συμμερίζεται τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους. Ακόμη και αν όνειρό τους είναι να κάψουν την Αθήνα, όπως έγινε το 2008. Αν μη τι άλλο, αν δεν είσαι σε θέση να τους καταλάβεις, ισοδυναμεί με ομολογία γήρατος. Και κανείς δεν θέλει να είναι γέρος σε κοινωνίες όπως οι δυτικές, που λατρεύουν τους νέους όπως οι Ινδοί τις αγελάδες. Και όπως ο Ινδός δεν σκέφτεται να μεταμοσχεύσει στην αγελάδα τη νοημοσύνη που της λείπει –μάταιος κόπος θα μου πείτε– έτσι και εμείς δεν ενδιαφερόμαστε να προσφέρουμε στους νέους την παιδεία που κάποτε οι κοινωνίες θεωρούσαν πως τους έλειπε. Τους νέους δεν χρειάζεται να τους νουθετείς. Αρκεί να τους αφουγκράζεσαι όταν στριγγλίζουν ως παιδιά, όταν κάνουν κόντρες με τα δίτροχα ως έφηβοι. Το δικαίωμα του συνωστισμού στα σοκάκια και τις πλατείες του ελληνικού καλοκαιριού είναι εξίσου ιερό με το δικαίωμα της ψήφου. Αυτοί σου δείχνουν τον δρόμο της ελευθερίας που παλεύουν να σου στερήσουν όσοι δεν σε αφήνουν να κολλήσεις κορωνοϊό και το δικαίωμα να τον μεταδώσεις με τηνσειρά σου.
Το δεύτερο κύμα της πανδημίας, όπως όλα δείχνουν, βαδίζει με πολύ μεγαλύτερη ορμή από όση το πρώτο. Και αυτό γιατί έχει με το μέρος του το σφρίγος της νεότητας και την ακαταμάχητη γοητεία του ελληνικού καλοκαιριού. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και το πολιτικό πρόσημο με το οποίο προσπαθούν να το φορτίσουν οι «αντισυστημικοί» παντός καιρού, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί και λοιποί ακροβάτες, τότε η πανδημία, εκτός από καταστροφική για τη δημόσια υγεία, θα εξελιχθεί και σε μοχλό κοινωνικής αναταραχής. Οι μάσκες κοντεύουν να γίνουν σαν τις αλυσίδες των προλεταρίων, που έχουν πάει προ πολλού στον παράδεισο. «Παρτάρουν» και νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση. Ιδανική πρώτη ύλη για τη ριζοσπαστική Αριστερά, που ψάχνει απεγνωσμένα κάποια κοινωνική τάξη για να βρει το σώμα των κομμένων κεφαλών της, που έλεγε κι ο Τσίρκας.
Αυτά που βλέπουμε ή διαβάζουμε καθημερινά δεν είναι ούτε συγκυριακά ούτε παροδικά. Είναι το σύμπτωμα μιας ενδημικής αναπηρίας της κοινωνίας μας, που αναγνωρίζει στον νέο δικαιώματα χωρίς να επιβάλει υποχρεώσεις. Αν συνεχίσουμε έτσι, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην μπορούν να ανοίξουν κανονικά τα σχολεία. Το δικαίωμα στον συνωστισμό υπερισχύει της υποχρέωσης της εκπαίδευσης. Ολα αυτά καλά και άγια, όμως αν είναι να εκτεθείς με το στίγμα του μισονεϊσμού, καλύτερα να πάθεις κορωνοϊό. Σύμπτωμα και αυτό μιας γερασμένης κοινωνίας, που έχει καταθέσει τα όπλα μπροστά στη χαμένη της νεότητα.