«Οι Ελληνες ξοδεύουν έξι μήνες για να διαπραγματεύονται μία
συμφωνία την οποία, στους επόμενους έξι μήνες, προσπαθούν με όλους
τους τρόπους να μην εφαρμόσουν», υπογραμμίζει ο πάντοτε προσεκτικός
συνομιλητής, γαλουχημένος με τον ορθολογισμό της γερμανικής
διοίκησης.
Είναι αλήθεια, την οποία σίγουρα έχουν κατανοήσει ελάχιστοι στην
κυβέρνηση, ότι το ελληνικό ζήτημα δεν είναι πλέον πρόβλημα χρέους,
ρευστότητας ή αδυναμίας πληρωμών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα αποφασίσει
να σταματήσει τις πληρωμές επί του αναδιοργανωμένου χρέους της,
όπως ορισμένοι εξακολουθούν να ονειρεύονται, το παγκόσμιο
χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρόκειται να υποστεί σοβαρή ζημία. Το
βάρος των αλυσιδωτών αντιδράσεων, που πάντοτε προξενούν άφρονες
οικονομικές αποφάσεις, θα πέσει στους ήδη κουρασμένους ώμους του
ελληνικού λαού.
«Αν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία αναθέσει στον κ. Τσίπρα τη
διακυβέρνηση είναι προφανές ότι η Ευρώπη θα αποδεχτεί πλήρως την
απόφαση και θα κρίνει τις επόμενες κινήσεις από τις ενέργειες της
νέας κυβέρνησης, την τήρηση των συμφωνημένων και τη συνέχιση των
προσπαθειών που απαιτεί η ανοικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας»,
εξηγούν έμπειροι αναλυτές.
Είναι αλήθεια ότι τα βασικά μεγέθη της χώρας έχουν προσγειωθεί.
Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι δεν είμαστε μακριά από τον έλεγχο
του δημοσιονομικού ελλείμματος. Πράγματι, έχει προγραμματιστεί ότι
το 2013 το κράτος θα δαπανήσει 79,1 δισ. και θα εισπράξει ακριβώς
το ίδιο ποσό, που αναλογεί στο 43% του ΑΕΠ. Οι τόκοι ανέρχονται σε
8,4 δισ. επί ενός εγχώριου προϊόντος που θα βρεθεί στο χαμηλότατο
σημείο των 184,5 δισ. ευρώ.
Αλλά και τα εξωτερικά ανοίγματα μικραίνουν ταχύτερα από όσο είχαν
υπολογίσει οι τεχνοκράτες της τρόικας. Το σχετικό έλλειμμα
υπολογίζεται σε «μόλις» 2,3 δισ., έναντι των 22,5 του έτους 2010,
όταν άρχισε η εφαρμογή του προγράμματος συμμαζέματος.
Μπορεί η ισορροπία αυτή να είναι ακόμη ασταθής, αλλά η τρόικα δεν
πρόκειται να ρίξει το βάρος της επικείμενης τριμηνιαίας εξέτασης σε
αυτή την πλευρά. Η μεγάλη ανησυχία τους βρίσκεται στις
επιβεβαιωμένες αδυναμίες της κρατικής διοίκησης και στη σφοδρή
αντίδραση του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού κόσμου, η οποία δεν
περιορίζεται στην ενοποιημένη, ως προς τις μεθόδους, αντιπολίτευση,
αλλά επηρεάζει ευρύτατα τα στελέχη της συγκυβέρνησης.
Οι τροϊκανοί έχουν ήδη συντάξει τις λίστες με τις συμφωνημένες για
το πρώτο τρίμηνο ενέργειες και τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Θα
τσεκάρουν, θα μετρήσουν και θα καταγράψουν στις εκθέσεις τους όλα
τα αποτελέσματα που θα τους εμφανίσουν, με τις κατάλληλες
αποδείξεις, οι υπουργοί της κυβέρνησης. Τέλος, θα εκφράσουν τις
εκτιμήσεις τους για τις επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν οι
όποιες αποκλίσεις και θα αφήσουν τους πολιτικούς προϊσταμένους τους
να αποφασίσουν για τα υπόλοιπα. «Τα λεγόμενα “προαπαιτούμενα” έχουν
συμφωνηθεί και δεν χωρούν παρεξηγήσεις ως προς την εκτίμηση της
απόδοσης που ενδέχεται να εμφανίζει η ελληνική διοίκηση»,
εξηγούν.
Η χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος από τους εταίρους και το
Ταμείο έχει φτάσει τα 183 δισ. (2010-2012). Επιπλέον, οι
βραχυπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις της Τράπεζας της Ελλάδος στο
Ευρωσύστημα είναι κοντά στα 100 δισ. και αφορούν τα χρήματα με τα
οποία «επέζησε» η χώρα κατά τις δύο περιόδους απραξίας. Τέλος, το
συμφωνημένο ποσό για εφέτος και μέχρι το 2017 είναι 80
δισεκατομμύρια. Είναι εξαιρετικά απίθανο να πειστούν οι εταίροι να
βάλουν κι άλλα χρήματα.
Μπορούμε όμως να θεωρήσουμε απολύτως σίγουρο ότι δεν πρόκειται να
το κάνουν εφόσον συνεχιστούν η έντονη εσωτερική αντιπαράθεση, η
απραξία της διοίκησης και η προσφυγή σε συνεχείς φόρους και
περικοπές, για τις οποίες κατηγορούνται, στη συνέχεια, οι
δανειστές. Η μόνη λύση, επιμένουν ψύχραιμοι υποστηρικτές της
Ελλάδας, είναι να βρεθεί μια εθνική συμφωνία επί ενός ελάχιστου
προγράμματος μεταρρύθμισης του κράτους. Κανένα κράτος που βρέθηκε
αντιμέτωπο με τη χρεοκοπία δεν κέρδισε τη μάχη χωρίς την ευρύτατη
συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Οσο νωρίτερα
το καταλάβουμε, τόσο μικρότερος θα είναι ο «πολλαπλασιαστής» της
ζημίας που υφίσταται ο ελληνικός λαός.