Ο έρωτας του κ. Τσίπρα με τον Σλοβένο φιλόσοφο του ροκ σταλινισμού
τον Σλάβοϊ τον Ζίζεκ δεν είναι διόλου τυχαίος. Παρά τα
μικροπροβλήματα επικοινωνίας που παρουσιάζει η σχέση τους, θεωρώ
ότι και των δύο οι προθέσεις είναι σοβαρές. Ο καθένας βέβαια έχει
τους λόγους του. Ο μεν φιλόσοφος αντιμετωπίζει τον πολιτικό ηγέτη
όπως ο Πλάτων αντιμετώπιζε τον τύραννο Διονύσιο των Συρακουσών. Ως
ένα πειραματόζωο των φιλοσοφικών του απόψεων. Υποθέτω δε πως ο
ίδιος θα πιστεύει ότι θα πετύχει εκεί που απέτυχε ο συγγραφέας της
«Πολιτείας». Οταν ο Πλάτων επισκέφθηκε τις Συρακούσες ο Διονύσιος
κυβερνούσε ήδη με αποτέλεσμα να μην έχει καμία διάθεση να
διακινδυνεύσει το σύστημα εξουσίας που είχε εγκαταστήσει για να
δοκιμάσει τις ουτοπίες του Φιλοσόφου. Ο Ζίζεκ γνώρισε τον Τσίπρα ως
ηγέτη υπό διαμόρφωση, κατά συνέπεια μπορεί να μπολιάσει τη νεανική
ψυχή του με όσες δόσεις Ροβεσπιέρου απαιτεί η επιτυχής έκβαση του
πειράματός του. Μην με ρωτήσετε ποια σχέση έχει ο Ζίζεκ με τον
Πλάτωνα διότι θα σας απαντήσω καμία. Ο έρωτας όμως, ως γνωστόν,
είναι τυφλός.
Ο κ. Τσίπρας από την άλλη χρειάζεται τον Ζίζεκ όχι μόνον για τα
ωραία του αγγλικά και τη διεθνή ακτινοβολία του. Ο Σλοβένος,
συνδυάζοντας τη ροκ αντίληψη του κόσμου με τον πιο πρωτογενή
σταλινισμό, δίνει μορφή στο ιδεολογικό νεφέλωμα της καθ’ ημάς
Αριστεράς. Παρακολουθώντας προχθές το περίφημο βίντεο όπου ο
φιλόσοφος βασανίζει το t-shirt του όσο διακηρύσσει πως όποιος δεν
ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει ένα εισιτήριο πρώτης θέσης για το γκουλάγκ,
διαπιστώνοντας ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι
μόνον δεν αντιδρά στην προοπτική αλλά συγκατανεύει, θυμήθηκα τον
εαυτό μου όταν, θαυμαστής των Στόουνς, κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι
μου ακούγοντας το «Let’s spend the night together». Δεν καταλάβαινα
όλα τα λόγια αλλά αυτά που καταλάβαινα μου έφταναν για να θεωρήσω
πως κάτι σπουδαίο λέγεται εκεί πέρα.
Ως ροκ αντίληψη ορίζω αυτήν που σου επιτρέπει να λες ή να πράττεις
τη μεγαλύτερη «χοντράδα» και μετά, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, να
ρουφάς αμέριμνος τη μπίρα σου. Βγαίνεις γυμνός γιατί ο πατέρας σου
φοράει κοστούμι, απαιτείς όμως να μην σε συλλάβουν για προσβολή της
δημοσίας αιδούς. Αν αυτή η αντίληψη συνδυασθεί με την κυρίαρχη
ιδεολογία της ελληνικής παιδείας στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τα
πάσης φύσεως αριστερόφρονα στερεότυπα, τότε μπορούμε να καταλάβουμε
τι αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας από το φιλοσοφικό κακέκτυπο του
Σλάβοϊ. Ετσι τουλάχιστον μπορούμε να εξηγήσουμε εν μέρει και το
ιδιότυπο κοκτέιλ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ: όπου βρίσκονται υπό την
ίδια πολιτική σκέπη αποκόμματα του ευρωκομμουνισμού, οικολόγοι και
φεμινίστριες, τροτσκιστές και οπαδοί της άμεσης δημοκρατίας, με
παλαιοπασόκους, ορθόδοξους μαοϊκούς και την ιδιαίτερη κατηγορία με
το αχαρτογράφητο μυαλό που ακούει στο όνομα Γιώργος Πάντζας.
Η σύνθεση θα ήταν αδιανόητη για την παλαιά Αριστερά. Ομως μην
ξεχνάμε ότι η παλιά Αριστερά είχε μάθει γράμματα από συντηρητικούς
δασκάλους, κοινώς είχε αποκτήσει πειθαρχία σκέψης και ορθολογική
συνέπεια. Οταν όμως έχεις μάθει την πολιτική πίνοντας μπίρα στις
καταλήψεις, και οραματίζεσαι το «ροκ του μέλλοντός μας», τότε ο
συνδυασμός του Τζιμ Μόρισον με τον Ιωσήφ Τζουγκασβίλι σου μοιάζει
με πολιτικό πρόγραμμα. Αφού, ούτως ή άλλως, το μόνο που επιδιώκεις
είναι να κυκλοφορείς γυμνός χωρίς να σε συλλάβουν για προσβολή της
δημοσίας αιδούς. Σχηματοποιώ κατ’ ανάγκην. Σχηματοποιώ όμως για να
καταδείξω ότι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής Αριστεράς, η οποία
διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι ζήτημα παιδείας. Αυτής
της παιδείας που τους επιτρέπει να ακούν τον Ζίζεκ και να τον
θεωρούν μεγάλο φιλόσοφο μόνον και μόνον επειδή λέει
«χοντράδες».