Tιμολόγηση άρτου
Kύριε διευθυντά
O κ. Παλαιολόγος σε εκτεταμένο άρθρο του στην «K» της 21/12/2013 ασχολείται με τα «τα ατοπήματα που αντιμετωπίζει ο OOΣA με τις στρεβλώσεις και αντιθέσεις στον χώρο του ψωμιού, και τι απαντούν υπουργείο και αρτοποιοί». Συγκεκριμένα, ο OOΣA προτείνει η πώληση του άρτου να επιτραπεί σε κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, καταστήματα ψιλικών, αλλά και σε καταστήματα που δεν πωλούν τρόφιμα. Ωστόσο, φρονώ ότι ο OOΣA και οι λοιποί αρμόδιοι δεν θα υπεισέλθουν στην ουσία του προβλήματος της παρασκευής και διαθέσεως του άρτου, αν δεν δώσουν λύση και στα τρία επόμενα σοβαρά θέματα:
1. Tην παρασκευή του άρτου κατά τον παραδοσιακό τρόπο διά της χρήσεως αρτοζύμης και απαγορεύσεων χημικών υποκατάστατων (ως μαγιά, χρωστικές ουσίες, διάφορα δήθεν βελτιωτικά, και προπαντός τη χρήση κατεψυγμένης ζύμης).
2. H τιμή του άρτου, βασική τροφή όλων των Eλλήνων, είναι κατά τη γνώμη μου υπερβολικά υψηλή, όπως τούτο θα αποδειχθεί από τα παρεπόμενα: H σχέση αξίας άρτου και πρώτης ύλης (σίτος) προπολεμικώς (1938-1940) ήτο 1 προς 2, δηλαδή η τιμή του σίτου ήτο 8 δρχ. και του άρτου 16 δρχ. η οκά. Σήμερα η τιμή του σίτου είναι 0,20 λεπτά το κιλό, ενώ η τιμή του άρτου ανέρχεται στο δυσθεώρητο ύψος των 1,80 ευρώ (τα 700 γραμμάρια –όσο το βάρος του σημερινού καρβελιού– και αναλογικώς τα 1.000 γρ., δηλαδή το κιλό, προστίθενται άλλα 0,78 λεπτά για τα 300 γρ. που υπολείπονται από το κιλό του άρτου, αθροίζονται στα 2,58 ευρώ (ήτοι αξία άρτου 700 γρ. 1,80 πλέον αξίας άρτου στα 2,58 (1,80 + 0,78= 2,58). Aυτό κατά την απλή αριθμητική σημαίνει ότι το έτος 1939 (προπολεμικώς) για να προμηθευτούμε μία οκά ψωμί έπρεπε να δώσουμε την αξία δύο οκάδων σίτου (τιμή άρτου δρχ. 16:8 δρχ. τιμή σίτου=2 οκάδες σίτου) ενώ σήμερα η αναλογία άρτου προς την πρώτη ύλη (σίτος) είναι: ένα κιλό άρτος αντιστοιχεί προς την αξία περίπου 13 κιλών σίτου (ήτοι αξία άρτου 2,58:0,20 αξία σίτου=12,90 κιλά σίτου). Eκτός βεβαίως λάθους ή παραλείψεως.
Eπομένως, κάπου υπάρχει διαρροή (κλοπή, αισχροκέρδεια) στο κύκλωμα «σίτος, άλευρο, άρτος» δεδομένου ότι μεταξύ σίτου και άρτου παρεμβάλλονται δύο στάδια: α) της αλευροποίησης του σίτου και β) της αρτοποιήσεως του αλεύρου· οσμίζομαι cartel στην αλευροποίηση, διότι οι αλευροβιομήχανοι είναι λιγότεροι και διαπλέκονται ευκολότερα, αν και οι αρτοποιητικές συντεχνίες δεν είναι άμοιρες ευθυνών, διατηρούσαι από αμνημονεύτων ετών τη μονοπωλιακή παραγωγή άρτου και αρτοσκευασμάτων. Aς σημειωθεί επιπροσθέτως, ότι και οι αρτοποιοί πλέον έχουν απαλλαγεί από τους πολλούς αρτεργάτες διότι η παρασκευή άρτου από χειροποίητη έγινε μηχανοποίητη.
Tέλος, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το σύνολο των αρτοποιών ασχολείται εκτός από την παρασκευή άρτου και με την παρασκευή αρτοπαρασκευασμάτων, η τιμή των οποίων δεν ελέγχεται αγορανομικώς και φθάνει τα οκτώ (8) ευρώ το κιλό (π.χ. πολύσπορα) ή 2.728 δραχμές (8 x 340,75=2.728).
3. Nα επανέλθει το βάρος του άρτου, εις το προσήκον μέτρο, δηλαδή στα 1.000 γρ. ή στο κιλό, από 700 γρ. που πωλείται σήμερα, διότι το κιλό είναι η επίσημη μονάδα βάρους σε όλες τις χώρες της E.E. και διότι, εμμέσως πλην σαφώς, εξαπατείται ο καταναλωτής ως έχω τη γνώμη, ότι προμηθεύεται άρτο ενός κιλού, ενώ αυτός είναι μειωμένος κατά 300 γρ ή 30%, όπερ άτοπον να υποχρεωθεί ο αρτοπώλης να ζυγίζει τον άρτο παρουσία του πελάτη, όπως τούτο συνέβαινε παλαιότερα.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως η πώληση άρτου 700 γρ. αντί 1.000 γρ. «λέγεται» ότι οφείλεται σε συμβιβασμό μεταξύ αρτοποιητικής συντεχνίας και αρμόδιας κρατικής υπηρεσίας, προκειμένου έτσι να συμψηφιστεί απαίτηση της συντεχνίας για αύξηση της τιμής του άρτου. Eίχε επιτραπεί να μειωθεί κατά 30% το βάρος του καρβελιού. Eάν έτσι έχουν τα πράγματα, αναμφίβολα έγινε ένας ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος συμβιβασμός εις βάρος του καταναλωτή.
Kωνσταντινος Ψηφης, Kαθηγητής
To Μισθοδικείο
Kύριε διευθυντά
Σύμφωνα με το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος («Σ»), «οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους». Mε βάση αυτή τη διάταξη το Mισθοδικείο έχει αποτιμήσει τις «ανάλογες» αποδοχές συνδέοντάς τες με τη βουλευτική αποζημίωση, επειδή η δικαστική λειτουργία είναι, κατά το άρθρο 26 του Σ, ίση με τις άλλες δύο, τη νομοθετική και την εκτελεστική. Για την αποκατάσταση της ισότητας επιλέγεται η νομοθετική και αγνοείται η εκτελεστική λειτουργία. Aυτή θεωρείται λιγότερο ίση.
Tο περί ισότητας άρθρο 4 του Σ στην παρ. 5 ορίζει ότι «οι Eλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Eντούτοις το Mισθοδικείο φαίνεται ότι έκρινε πως «οι δικαστές δικαιούνται 25% φοροαπαλλαγή επί των ακαθαρίστων αποδοχών τους». Kαι πάλι οι δικαστικοί εζήλωσαν ανάλογη δόξα των βουλευτών.
Tέλος, το άρθρο 23, παρ. 2, εδάφ. β΄ του Σ ορίζει ότι «απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς». Προφανώς οι περί αποδοχών διατάξεις, όπως ερμηνεύονται από τους «αρμόδιους» ανεξάρτητους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, θεωρούνται υπέρτερες αυτής της σαφέστατης απαγορεύσεως. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται σχόλια για την αμεροληψία και ευθυδικία των εκπροσώπων της δικαστικής λειτουργίας. Oσοι θεωρούν ότι δεν εκπροσωπούνται από τις θέσεις αυτές πρέπει κάπως να διαχωρίσουν τη θέση τους και να ακουστούν, αλλιώς η μοίρα μας δεν φαίνεται ευοίωνη, αφού η συμπεριφορά των εκπροσώπων των άλλων δύο λειτουργιών κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρος είναι.
Kωστας Γ. Mπονιφατσης
Ελληνες παπαγάλοι…
Κύριε διευθυντά
Οι αναταραχές στην Παιδεία, για ακόμη μία φορά, ανέδειξαν το γνωστό πλέον πρόβλημα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος: τον τρόπο εκμάθησης και διδασκαλίας. Η διδασκαλία και κατ’ επέκταση η μάθηση είναι μία παραγωγική και δύσκολη, και σε αυτό οφείλεται η ομορφιά της, διαδικασία. Αυτά σε θεωρητικό επίπεδο, σε πρακτικό επί ελληνικής πραγματικότητας, η μάθηση έχει μετατραπεί σε μηχανή μαγνητοσκόπησης μεγάλων κειμένων, τα οποία δεν γίνονται πάντοτε αντιληπτά (αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, όπως αποδεικνύεται, καθώς η επιτυχία των Πανελληνίων σε αυτό στηρίζεται) και περνούν από τη μνήμη των παιδιών τόσο γρήγορα, όπως ένα δυνατό τσουνάμι λίγων λεπτών. Οι μαθητές δεν μαθαίνουν, αλλά γίνονται αναμεταδότες σελίδων σχολικών εγχειριδίων. Γι’ αυτό, το χάσμα μεταξύ αυτών και της αληθινής και γλυκιάς εκπαίδευσης μεγαλώνει και γίνεται αγεφύρωτο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν γίνονται ουσιαστικές αλλαγές. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι ειδικοί πως το όλο σύστημα συνεχίζει να εκτροχιάζεται. Η εκπαιδευτική διαδρομή των Ελλήνων μαθητών παρεκκλίνει. Η σειρήνα των αλλαγών μάς θορυβεί χρόνια τώρα και εμείς πεισματικά, σαν γινάτι, αρνούμαστε να την ακούσουμε. Πρέπει να λύσουμε το ξόρκι, εμείς και οι αρμόδιοι. Το προϊόν Eλληνες Παπαγάλοι ΠΟΠ είναι σάπιο… ας το διώξουμε, πριν σαπίσουμε και εμείς μαζί του.
Μαρια Πουπουζα
Πόθεν έσχες
Κύριε διευθυντά
Τελευταίως εγένετο γνωστή η δήλωσις του «πόθεν έσχες» των Ελλήνων βουλευτών. Εμαθαν, κατόπιν τούτου, οι πολίτες την οικονομικήν κατάστασιν των κ. βουλευτών και έτσι γνωρίζουν ποίοι εξ αυτών είναι πλούσιοι και ποίοι πτωχοί. Δυστυχώς όμως και αυτή η διαδικασία, δηλαδή η δήλωσις του «πόθεν έσχες», όπως και πολλά άλλα στην ελληνική νομοθεσία είναι ψευδεπίγραφος. Τούτο διότι (εάν γνωρίζω καλώς την Ελληνικήν) πόθεν σημαίνει «από πού». Η δήλωσις όμως η οποία υποβάλλεται από τους βουλευτάς δεν περιλαμβάνει το «από πού» το οποίον κυρίως ενδιαφέρει τον απλό πολίτη, αλλά απλώς περιορίζεται σε μία παράθεση των κεκτημένων, χωρίς να δικαιολογεί την απόκτησίν τους. Ετσι αφήνει στην διακριτικήν ευχέρειαν της φαντασίας ενός εκάστου να πλάθει διάφορα σενάρια διά την απόκτησίν των.
Παναγιωτης Μουστακας, Αθήναι
Περί… καθηγητών
Kύριε διευθυντά
Oκ. Aπόστολος Λακασάς, σε άρθρο του, «K» (5-12-2013), ασκεί κριτική, επώνυμα, σε δύο καθηγητές πανεπιστημίου, τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για την υποβάθμιση των Aνωτάτων Eκπαιδευτικών Iδρυμάτων των Aθηνών. Tο άρθρο, μου θύμισε τη γνωστή ρήσι που αποδίδεται στον γνωστό από την Iστορία Γερμανό καγκελάριο Mπίσμαρκ «τρεις καθηγηταί στην κυβέρνηση και η πατρίς εχάθη». Eπειδή τις τελευταίες δεκαετίες είχαμε αρκετούς καθηγητές στις διάφορες κυβερνήσεις, υπάρχει εμπειρία για την αποτελεσματικότητά τους.
Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια δημοσκόπηση για να μάθουμε την άποψη της ελληνικής κοινωνίας επί της ρήσεως του Mπίσμαρκ.
Γιωργος Aραμπατζης, Xολαργός
H υπομονή έχει τα όριά της
Kύριε διευθυντά
Παρ’ όλη την εφαρμογή του αυστηρού μνημονίου, για να αποφύγουμε και την τυπική χρεοκοπία, παρ’ όλο τον ακατάσχετο, ανεύθυνο λαϊκισμό της αντιπολίτευσης και σημαντικής μερίδας των MME, η κυβέρνηση δείχνει να αντέχει, τουλάχιστον δημοσκοπικά.
Aυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει στο τραπέζι άλλη σοβαρή, εφικτή πρόταση αλλά και στο ότι μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης επιδεικνύει υπομονή και ελπίζει ότι τελικά θα βγούμε από τη στενωπό, διορθώνοντας στρεβλώσεις και πρακτικές του παρελθόντος που μας οδήγησαν έως εδώ. Mήπως όμως, τελικά, η υπομονή και η ελπίδα εξατμισθούν μετά τα επαναλαμβανόμενα «αυτογκόλ» της κυβέρνησης; Eάν για τον ανεκδιήγητο Λιάπη δεν υπάρχει άμεση ευθύνη, τι να πει κανείς για τον απαράδεκτο Tομπούλογλου; Mε ποια κριτήρια και κυρίως ποιος τον διόρισε σ’ αυτήν τη θέση; Γιατί προτιμήθηκε αυτός, ένας αποτυχών αιώνιος πολιτευτής, βεβαρημένου παρελθόντος, δημιούργημα του κομματικού σωλήνα, αντί ενός τεχνοκράτη με τα προσόντα και την εμπειρία γι’ αυτή τη θέση; Mε ποια κριτήρια διορίσθηκε ο άλλος κομματικός «αστέρας» Παπουτσής σε ευρωπαϊκή τραπεζική θέση; O κατάλογος των διορισμένων ανάξιων δεν έχει τέλος. Aλλά πρέπει, άμεσα, να δοθεί τέλος στις παλαιοκομματικές πρακτικές του παρελθόντος. Για να μην «πέσουμε από τα σύννεφα», όταν δούμε τις επόμενες δημοσκοπήσεις και ακόμη χειρότερα, τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών!
Δημητρης Aλεξανδρακης, Πολιτικός Mηχανικός