Υπέστη σάρωση οδυνηρή το οικονομικό σύστημα της χώρας, με τη
δημοσιονομική πειθαρχία που επεβλήθη από τη στιγμή που επί της
ουσίας χρεοκόπησε. Αλλά η Ελλάς δεν ήταν η μόνη χώρα του Νότου σε
φάση οδυνηρής δοκιμασίας. Η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία
δοκιμάζονται επίσης με τρόπο οικτρό, αλλά το πολιτικό σύστημα των
χωρών αυτών δεν διεταράχθη.
Με εξαίρεση την Ιταλία, όπου το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του
κωμικού Μπέπε Γκρίλο διέγραψε πορεία διάττοντος αστέρος και είδε
την εκλογική του δύναμη δραματικά να απομειούται, ο κομματικός
χάρτης της Νότιας Ευρώπης παρέμεινε σταθερός.
Παράλληλα στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και ειδικότερα στη
Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία και αλλού, αναδείχθηκαν κόμματα
της άκρας δεξιάς ως αντίδραση στη νέα τάξη πραγμάτων, στην
παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, στην αθρόα εισροή μεταναστών, στη
σταδιακή υπαγωγή θεμάτων εθνικής κυριαρχίας στα ευρωπαϊκά όργανα
των Βρυξελλών.
Η λεγόμενη άκρα ή εθνικιστική δεξιά στην Ευρώπη είναι μία έμπρακτη
διαμαρτυρία των πολιτών συντηρητικής διαμορφώσεως προς μία σταθερή
διαδικασία επιβολής μιας νέας τάσεως που συστηματικά αποδομεί τις
βασικές αξίες του εθνικού κράτους, στο πλαίσιο του οποίου
αναπτύχθηκε η έννοια της Δεξιάς, μετά τη Γαλλική Επανάσταση του
1789.
Αυτός ο δυϊσμός και η ένταση οδήγησαν σε διάσπαση της Δεξιάς στις
χώρες που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η Γερμανία παρέμεινε αλώβητη,
λόγω του παρελθόντος της, μέχρι τις τελευταίες εκλογές, όπου για
πρώτη φορά ενεφανίσθη κόμμα ευρωσκεπτικιστικό, που λίγο έλειψε να
αντιπροσωπευθεί στη νέα Βουλή.
Οι Συντηρητικοί της Βρετανίας ακλόνητοι ευρωσκεπτικιστές από την
εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν αντιμετώπισαν ανάλογα διλήμματα, αν
και ο μαχητικός ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου
Βασιλείου Nigel Farage φαίνεται να αποσπά σημαντικό αριθμό
ψηφοφόρων από το παραδοσιακό κόμμα των Συντηρητικών.
Στην Ελλάδα η κατάσταση εμφάνιζε από ετών σημεία ιδιαιτερότητος.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, η Νέα Δημοκρατία επί Κωνσταντίνου
Καραμανλή ήταν το κόμμα που ανέδειξε την ενσωμάτωση της χώρας στην
Ενωμένη Ευρώπη ως μείζονα εάν όχι αποκλειστική επιλογή. Εως την
άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία η πολιτική μάχη της Ν.Δ. εδίδετο
κυρίως γύρω από το θέμα της Ευρώπης.
Ακολούθησε μακρά περίοδος συναινέσεως στα χρόνια της πλαστής
ευημερίας και διασπαθίσεως δανείου πλούτου και κονδυλίων της ΕΟΚ,
έως ότου έφθασε η κρίση. Η μοίρα του ΠΑΣΟΚ κρίθηκε οριστικώς και θα
ακολουθήσει την πορεία του Κέντρου στα χρόνια της
Μεταπολιτεύσεως.
Ανάλογες διεργασίες βρίσκονταν σε εξέλιξη και στον χώρο της
παραδοσιακής Δεξιάς, αλλά η έλλειψη πειστικού ευρωσκεπτικιστικού
φορέα ώθησε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας στη
Χρυσή Αυγή -μία ετεροχρονισμένη εκδοχή των νεοναζιστικών
εγκληματικών οργανώσεων που εμφανίσθηκαν και έσβησαν στην Ευρώπη
στη δεκαετία του ’70 και του ’80.
Η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ως εγκληματικής οργανώσεως, εάν αυτό
προκύψει από τη δικαστική διαδικασία, δεν θα επιλύσει το θέμα της
πολιτικής στεγάσεως των συντηρητικών πολιτών που αντιδρούν στη
σταθερή πορεία απεθνικοποιήσεως. Η Νέα Δημοκρατία υφίσταται απλώς
τους κλυδωνισμούς της Δεξιάς, όπως σε πολλές χώρες της Ευρώπης.