Για να μη λέμε μόνο τα κακά, τα στραβά και τ’ ανάποδα, η αλήθεια
είναι ότι έγιναν πραγματικά θαύματα σε αυτή τη χώρα τα τελευταία
τέσσερα χρόνια: οι τυφλοί της Ζακύνθου είδαν το φως τους, οι
μακαρίτες σταμάτησαν να εισπράττουν συντάξεις από τον άλλο κόσμο
και χιλιάδες ανάπηροι πήραν στην πλάτη το κρεβάτι τους και άρχισαν
να τρέχουν, φοβούμενοι ότι το κράτος θα ελέγξει την πραγματική
κατάσταση της υγείας τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι συνήθισαν στην
ιδέα της χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή και δεν θέλουν πια πρόσθετη
άδεια για να συνέλθουν από το σοκ, ενώ ιδιαίτερα ευγνώμονες στο
Μνημόνιο είμαστε εμείς οι ελεύθεροι, καθώς οι άγαμες θυγατέρες δεν
έχουν πια οικονομικά κίνητρα για να αποφεύγουν τα σκαλιά της
εκκλησίας. Το ίδιο ικανοποιημένες πρέπει να είναι και οι έγκλειστες
των φυλακών μας, καθώς όλο και περισσότεροι κοτσονάτοι πολιτικοί
άνδρες τους κάνουν πια παρέα σε VIP κελιά των γυναικείων
πτερύγων.
Μετρήσαμε επιτέλους πόσους δημοσίους υπαλλήλους και με τι προσόντα
έχουμε, σταμάτησαν σχεδόν να προσλαμβάνουν οι βουλευτές μας
μπατζανάκηδες και συννυφάδες στη Βουλή, μπήκαν ταμειακές μηχανές
παντού, άνοιξαν και κάποια προστατευόμενα επαγγέλματα σε νέους που
θέλουν να τ’ ακολουθήσουν, αλλά δεν είχαν κληρονομήσει άδεια από
τον μπαμπά τους, συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι η δουλειά του
καθενός στο Δημόσιο θα αξιολογείται και ότι όσοι παραβαίνουν τον
όρκο τους θα απολύονται. Πλέον, οι περισσότερες δαπάνες του
Δημοσίου, οι προσλήψεις και οι αναθέσεις έργου, δημοσιεύονται στο
Διαδίκτυο και οι σχετικές πληροφορίες είναι προσβάσιμες σε όλους
μας. Οι συνταγογραφήσεις γίνονται ηλεκτρονικά και δεν βρίσκουμε
τόνους πανάκριβων φαρμάκων θαμμένους σε πηγάδια. Αχρηστοι φορείς
και υπηρεσίες κλείνουν, η σπατάλη στο κράτος έχει κάπως
μαζευτεί.
Κάπως έτσι, καθώς και με τις τεράστιες θυσίες όσων επιμένουν να
βάζουν πλάτη στη συλλογική προσπάθεια, το κράτος μας κατάφερε πλέον
να έχει πρωτογενές πλεόνασμα (περίπου), δηλαδή τα έσοδά του να
καλύπτουν τα έξοδά του. Δεν δημιουργείται νέο χρέος και
χρειαζόμαστε χρηματοδότηση πια μόνο για να εξυπηρετούμε παλιούς
λογαριασμούς. Μηδενίσαμε σχεδόν και το ισοζύγιο τρεχουσών
συναλλαγών μας, που σημαίνει ότι τα ευρώ που μπαίνουν στη χώρα από
εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών είναι περίπου τα ίδια με αυτά που
βγαίνουν για τις εισαγωγές μας. Τα δύο αυτά τεράστια ελλείμματα
καλύφθηκαν σε χρόνο ρεκόρ και σε συνθήκες βαθύτατης ύφεσης και
γενικευμένης κρίσης στην Ευρώπη. Πρόκειται για επίδοση πρωτοφανή
στην ιστορία του ανεπτυγμένου κόσμου. Με λίγα λόγια, φέραμε το
σκάφος μας ίσα βάρκα, ίσα πανιά, κάτι που, με δεδομένο το σημείο
εκκίνησης, το 2009, αποτελεί ανυπέρβλητο άθλο.
Κατόπιν τούτων, θα μπορούσαμε -υπό κανονικές συνθήκες- να
διεκδικήσουμε την έξοδό μας από το Μνημόνιο, ιδιαίτερα αν γίνει μία
ουσιαστική διευθέτηση των αναγκών εξυπηρέτησης του χρέους τα
επόμενα χρόνια, κάτι που θεωρείται, άλλωστε, βέβαιο. Ακόμη και αν
διευθετηθεί όμως το πρακτικό πρόβλημα του χρέους, η Ελλάδα δεν έχει
πείσει ακόμη κανέναν για την αποφασιστικότητά της να χτίσει πάνω
στις βάσεις των επιτευγμάτων των τελευταίων ετών. Ολα όσα
προαναφέρθηκαν, έγιναν υπό τις αφόρητες πιέσεις της τρόικας και υπό
την απειλή της έξωσης από την Ευρωζώνη. Περιπτώσεις όπως η απόφαση
για τον διορισμό του κ. Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα, οι
τοποθετήσεις αποτυχημένων πολιτευτών στο τιμόνι δημόσιων φορέων, ή
πιο πρόσφατα με τις προσπάθειες αποδυνάμωσης της «Διαύγειας»,
δείχνουν ότι η πολιτική μας ηγεσία είναι έτοιμη να τα γκρεμίσει όλα
και να ανοίξει το παράθυρο για να επανέλθουν η αναξιοκρατία και η
ρεμούλα, μόλις χαλαρώσουν έστω και λίγο τα λουριά.
Μένουν ακόμη πάρα πολλά να γίνουν ώστε να αναδομηθεί η παραγωγική
βάση της χώρας, να προσελκύσουμε επενδύσεις και να αυξηθούν
επιτέλους οι εξαγωγές μας, ώστε να μπούμε σ’ ένα δρόμο βιώσιμης
ανάπτυξης. Η πιο μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση και για τη χώρα
είναι να πείσουμε μέσα στους επόμενους μήνες τους εταίρους μας ότι
μπορούμε να αναλάβουμε αυτήν την ευθύνη μόνοι μας, χωρίς να μας
νταντεύουν. Η επιστροφή της τρόικας είναι μια καλή ευκαιρία…