Τι μας λένε τα απόρρητα έγγραφα και πρακτικά από συνεδριάσεις του
ΔΝΤ, τα οποία έφερε στο φως της δημοσιότητας η εφημερίδα Wall
Street Journal; Ότι το Ταμείο -ή ακριβέστερα: ο Αιγύπτιος, Ιρανός,
Βραζιλιάνος και μερικοί ακόμη εθνικοί εκπρόσωποι στο Ταμείο- από
την ασφαλή απόσταση του προτιμητέου πιστωτή, ο οποίος παίρνει
πάντοτε τα χρήματά του πίσω και την ηρεμία που δημιουργεί η
βεβαιότητα ότι οι φορολογούμενοι τους δεν θα υποστούν πλήγμα,
πρότειναν στην Ευρωζώνη τα εξής: να διαγράψει τα χρέη μίας χώρας η
οποία είχε μηδενικό κύρος στο διεθνές στερέωμα και κατηγορούνταν
από τους πάντες ότι εξαπάτησε τους εταίρους της με ψευδή στατιστικά
στοιχεία. Μια χώρα η οποία δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια
προσαρμογής μέχρι τότε και τα διψήφια ελλείμματά της (δημοσιονομικό
και τρεχουσών συναλλαγών) σήμαιναν ότι ακόμη και μετά από μία
διαγραφή χρέους θα βρισκόταν πάλι μετά από λίγα χρόνια στην ίδια
κατάσταση. Επιπλέον της διαγραφής, η Ευρωζώνη θα έπρεπε να δωρίσει
και 60 δισεκατομμύρια στις τράπεζες αυτής της χώρας, ώστε να
καλυφθούν οι καταστροφικές απώλειες τους από το χαρτοφυλάκιο των
ελληνικών ομολόγων που κατείχαν.
Μάλιστα…. Πρόκειται για απολύτως ρεαλιστική πρόταση, δεδομένων
των συγκυριών και των πολιτικών ισορροπιών της εποχής!
Επίσης, οι εθνικοί εκπρόσωποι στο ΔΝΤ, οι οποίοι αντετίθεντο στο
ελληνικό Πρόγραμμα κατηγορούν την Ευρωζώνη ότι επιθυμούσε να
προστατεύσει την φερεγγυότητα του χρηματοπιστωτικού της συστήματος
και να θωρακίσει τη συστημική σταθερότητα του ενιαίου νομίσματος,
από την επιμόλυνση που θα δημιουργούσε πιθανή ελληνική χρεοκοπία.
Συγγνώμη, αλλά αν ήταν η ελληνική κυβέρνηση στη θέση τους, δεν θα
ελάμβανε τους ίδιους ακριβώς παράγοντες υπόψη; Τι θα έκανε δηλαδή;
Θα έλεγε «ας πάει και το παλιάμπελο»;
Γι’αυτούς ακριβώς τους λόγους, η άποψη που επικράτησε και
πλειοψήφησε τότε στο Ταμείο δεν ήταν των συγκεκριμένων κυρίων, οι
οποίοι αναφέρονται στο δημοψήφισμα της Wall Street Journal, αλλά η
άποψη όσων έλεγαν να γίνει αυτό που έγινε.
Φυσικά, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρεοκοπήσει χωρίς τη συναίνεση των
Ευρωπαίων. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν τότε
να τραβήξει την πρίζα της ρευστότητας από τις ελληνικές τράπεζες,
οι οποίες θα καθίσταντο αφερέγγυες μετά το φέσι του κράτους μας.
Ήδη, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ ενεργούσε στα όρια της εντολής του και του
νομικού πλαισίου λειτουργίας της ΕΚΤ τότε, συνεχίζοντας την παροχή
ρευστότητας στην Ελλάδα και κρατώντας τα ΑΤΜ των τραπεζών μας
γεμάτα ευρώ. Σε περίπτωση που η Αθήνα χρεοκοπούσε λοιπόν, χωρίς τις
πλάτες της ΕΚΤ, θα αναγκαζόταν να τυπώσει νέο νόμισμα, καθώς καμία
οικονομία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ρευστό.
Εν ολίγοις, η χρεοκοπία της Ελλάδας, έγινε συντεταγμένα ακριβώς
όταν έπρεπε να γίνει: όταν δηλαδή αποδείχθηκε στους πιστωτές μας
ότι παρά τις τεράστιες προσπάθειες προσαρμογής και το αίμα που
χύθηκε, το ελληνικό χρέος δεν μπορούσε να αποπληρωθεί. Σε αυτό το
χρονικό σημείο γίνονται οι χρεοκοπίες σε όλον τον κόσμο,
συμπεριλαμβανομένης και της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Και πάντοτε
έχουν συνέπειες, όπως φαίνεται από τις σημερινές συνθήκες
ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και στις επιχειρήσεις.
Αν ήταν έτσι εύκολες, το κάθε κράτος που ζοριζόταν στον κόσμο, θα
βάραγε με την πρώτη ευκαιρία κανόνι, αντί να εφαρμόσει πρόγραμμα
προσαρμογής. Και έτσι δεν θα υπήρχε πιστωτική πίστη στο παγκόσμιο
οικονομικό στερέωμα.
Φυσικά, τα «mea culpa» και το ψυχόδραμα από τμήμα της
γραφειοκρατίας του Ταμείου θα συνεχιστούν, καθώς εντάσσονται σε ένα
εσωτερικό πόλεμο εξουσίας μεταξύ των στελεχών του. Όσο για τους
εθνικούς εκπροσώπους που ζητάνε νέο κούρεμα; Αυτό που δεν λένε
είναι ότι οι Ευρωπαίοι έχουν ήδη αναδιαρθρώσει το χρέος της Ελλάδας
και μας έχουν δώσει περίοδο χάριτος μέχρι το 2020. Μέχρι τότε, η
χώρα μας δεν πληρώνει τοκοχρεολύσια στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό
Σταθερότητας, οπότε μία νέα αναδιάρθρωση χρέους, το οποίο κατέχουν
οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, δεν θα ελαφρύνει τους ελληνικούς
προϋπολογισμούς των επομένων ετών. Επίσης, οι ιδιώτες πιστωτές μας
έχουν συμφωνήσει σε τεράστιο κούρεμα των απαιτήσεών τους από την
Ελλάδα, ενώ η ΕΚΤ και οι υπόλοιπες τράπεζες του Ευρωσυστήματος μας
επιστρέφουν όλα τα κέρδη από το χαρτοφυλάκιο ελληνικών ομολόγων που
κατέχουν. Ο μόνος που «δεν έχει βάλει τα λεφτά του εκεί που είναι
το στόμα του» είναι το ΔΝΤ, στο οποίο πρέπει να αποπληρώσουμε πάνω
από 20 δισεκατομμύρια σε λήξεις ομολόγων, τα επόμενα δύο χρόνια. Αν
λοιπόν τόσο ανησυχούν για την Ελλάδα, ας συμφωνήσουν οι εθνικοί
εκπρόσωποι των μετόχων του Ταμείου να δεχθούν και εκείνοι κούρεμα ή
παράταση στα δάνεια που μας έχουν δώσει και να υποστούν το πλήγμα
οι Ιρανοί, Βραζιλιάνοι, Αιγύπτιοι, ή Ελβετοί φορολογούμενοι. Μέχρι
τότε, συγχωρήστε με αν θεωρώ τα δάκρυά τους κροκοδείλια….