Πρώτη φορά η έναρξη μιας σχολικής χρονιάς καταλαμβάνει τόση έκταση στον δημόσιο βίο, τόση δημοσιότητα. Δεν είναι μόνο ο τηλεοπτικός χρόνος που αφιερώνεται στο θέμα. Είναι και οι δηλώσεις και συνδηλώσεις από όλη την κοινωνική αλυσίδα, από παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς, στελέχη της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της τοπικής αυτοδιοίκησης, λοιμωξιολόγους, ειδικούς, περαστικούς και «ψεκασμένους». Μια κοινωνία στο πόδι. Διαφωνίες, συμφωνίες, πολιτικές αντιπαραθέσεις, αντιδράσεις, τηλεοπτικά σποτ όπου παιδικές φωνές τραγουδούν τα μέτρα προστασίας, ρυθμίσεις και οδηγίες προς όλους τους εμπλεκομένους – η ατμόσφαιρα περισσότερο σύρραξη θυμίζει παρά «πρώτο κουδούνι στα σχολεία».
Η πανδημία δεν βρήκε μόνο την κοινωνία μας, και ειδικότερα την ελληνική εκπαίδευση, αλλά έναν ολόκληρο πλανήτη απροετοίμαστο. Πώς αντιδράμε στη νέα αυτή συνθήκη; Με πολύ θόρυβο και χωρίς ψυχραιμία, εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται πειθαρχία (η στοίχιση στα υγειονομικά πρωτόκολλα είναι το ελάχιστο), υποστολή του πανικού, στενή συνεργασία τουλάχιστον ανάμεσα στους βασικούς πρωταγωνιστές: γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς. Η επανάληψη είναι εσκεμμένη.
Λυκειάρχης δημόσιου σχολείου στην Αθήνα ζήτησε από γονείς να συνοδεύσουν τα παιδιά τους (Γ΄ Λυκείου) με μάσκες τη Δευτέρα, γιατί φοβάται συσπείρωση εκείνων που αντιδρούν στη χρήση της, καθώς τη θεωρούν «βιοϊατρικό, μη θεραπευτικό πείραμα». Αν και έχει ανακοινωθεί ότι οι εκπαιδευτικοί καλύπτονται από τον νόμο απέναντι στα ένδικα μέσα που θα εγείρουν γονείς εναντίον τους, τίποτα δεν σταματά τους αρνητές, που πατούν πάνω σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ταλαιπωρημένο, αρένα, διαχρονικά, ιδεολογικών συγκρούσεων, δασκάλους/καθηγητές απαξιωμένους, πολιτεία ανέτοιμη να ανταποκριθεί σε ανάγκες και απαιτήσεις (εν προκειμένω πρωτόγνωρες, άρα είναι και σε ένα βαθμό δικαιολογημένη).
Ηταν θέμα χρόνου να εκδηλωθεί, ως συνέχεια και των επί ετών «ότι να ’ναι» καταλήψεων, η αποβολή της κοινής λογικής. Ο ιός επικάθισε σε ένα σχολικό έδαφος απροστάτευτο και ασυνάρτητα καλλιεργημένο.
Δεν είναι μόνο ο «αντισυστημισμός» των απανταχού «κινηματιών» εναντίον της μάσκας. Είναι και η δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας που βρέθηκε απέναντι σε μια διαλυτική συνθήκη να έχει εκχωρήσει στους γονείς εδάφη τα οποία δεν τους αναλογούν. Ολο και περισσότερα, χρόνο με τον χρόνο. Και να τώρα που το σπίτι δεν εισβάλλει μόνο μέσα στο σχολείο, επιβάλλει και τους όρους του.