Τις αμέσως επόμενες ημέρες, όπως όλα δείχνουν, Αθήνα και Αγκυρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ξεκινήσουν τις συνομιλίες. Από την Αθήνα προτάσσονται οι διερευνητικές, ενώ από την Αγκυρα εκπέμπεται το μήνυμα πως εξίσου σημαντικές είναι οι επαφές ανάμεσα στα υπουργεία Εξωτερικών (πολιτικές διαβουλεύσεις) και Εθνικής Αμυνας (μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης). Στην περίπτωση των διερευνητικών, την Ελλάδα θα εκπροσωπήσει ο έμπειρος πρέσβης ε.τ. Παύλος Αποστολίδης, στις πολιτικές διαβουλεύσεις ο γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών Θέμης Δεμίρης και στα ΜΟΕ κάποιος από τους πολλούς έμπειρους στρατιωτικούς του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Ανεξαρτήτως εμπειρίας, φαίνεται ότι η Αγκυρα έχει αποφασίσει ότι επιθυμεί ένα διάλογο «χωρίς προϋποθέσεις», όπως έχουν επανειλημμένως επισημάνει στελέχη της τουρκικής κυβέρνησης. Για την Ελλάδα, η βασική πρόκληση το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι να αποδείξει ότι δεν είναι «ελέφαντας», καθώς επιθυμεί μεν τον διάλογο για τις θαλάσσιες ζώνες, όχι όμως και για ζητήματα που συνδέονται άμεσα με την κυριαρχία της, όπως είναι η μουσουλμανική μειονότητα ή η… κυριότητα νησιών ή νησίδων.
Ο επικείμενος διάλογος είναι στην πραγματικότητα ένα σκετς στο οποίο η Τουρκία επιθυμεί να δείξει προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και γενικότερα τη Δύση ότι είναι ο διαλλακτικός, αξιόπιστος εταίρος που μπορεί να αποτελέσει «γέφυρα» προς τη Μέση Ανατολή και το παραδοσιακό γεωπολιτικό κέντρο του κόσμου, την καρδιά της Ευρασίας. Η αντιμετώπιση της Ελλάδας ως ενός «κακομαθημένου» κράτους-μέλους της Ε.Ε. που «γκρινιάζει» για ζητήματα που έπρεπε να λυθούν απλά και μόνο βάσει «μεγέθους» (σύγκριση Καστελλόριζου με ηπειρωτική Τουρκία) στοχεύει ακριβώς να υποδείξει ότι η Αθήνα είναι εμπόδιο για μια ευρύτερη «συνεννόηση» με τη Δύση με όρους ισοτιμίας. Το γεγονός ότι η Τουρκία έχει, για παράδειγμα, προχωρήσει στη σύναψη εμπορικής συμφωνίας με το Ηνωμένο Βασίλειο, με στόχο τα 20 δισ. δολάρια, είναι ενδεικτικό και της τακτικής της Αγκυρας.
Η Ελλάδα πρέπει προφανώς να προσέλθει στον διάλογο, την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει η διπλωματία (κυρίως το δημόσιο σκέλος της, το οποίο δεν στηρίζεται όσο θα έπρεπε) να αναλάβει ενεργό δράση προκειμένου να αποδείξει για πόσους λόγους η Τουρκία δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά της. Ο,τι είναι προφανές στην Ελλάδα δεν είναι κατ’ ανάγκην έξω από αυτήν.