«Είναι εμφανές ότι ο εγκαλούμενος διαφωνεί με την παραπομπή σε δίκη της Σώτης Τριανταφύλλου και τον σχηματισμό δικογραφιών εις βάρος του Τάκη Θεοδωρόπουλου και της Λώρης Κέζα για ισλαμοφοβικά, ρατσιστικά άρθρα τους». Ο εγκαλούμενος είναι ο Μανώλης Βασιλάκης, διευθυντής του περιοδικού Athens Review of Books. Το δε έγκλημά του είναι ότι διαφώνησε με την παραπομπή σε δίκη των τριών. Δεν εξύβρισε, δεν πέταξε μολότοφ, ούτε οργάνωσε καταδρομική επίθεση κουκουλοφόρων. Απλώς εξέφρασε τη γνώμη του. Και αν δεν κάνω λάθος, η ελευθερία στην έκφραση γνώμης είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά. Μάλλον λάθος θα κάνω όμως. Αυτά έγιναν το 2018. Σήμερα έχουμε 2020. Εν τω μεταξύ, οι υποθέσεις και των τριών που υποστήριξε ο Μανώλης Βασιλάκης έχουν αποδημήσει. Η Σώτη Τριανταφύλλου αθωώθηκε από το δικαστήριο. Οι υποθέσεις της Λώρης Κέζα και του υπογράφοντος αρχειοθετήθηκαν, αφού απασχόλησαν αστυνομία και εισαγγελία, οι οποίες δεν έχουν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους. Ο Μανώλης Βασιλάκης, όμως, εξακολουθεί να είναι υπόδικος, επειδή είχε την ατυχή έμπνευση να υπερασπισθεί τρεις αθώους συμπολίτες μας. Οχι γενικά αθώους, για να μην παρεξηγηθώ. Αθώους για τη συγκεκριμένη κατηγορία που τους απευθύνθηκε.
Την ίδια περίοδο, στη χώρα μας δρούσε η εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Αν δεν κάνω λάθος, παρά τα όσα τερατώδη έβγαιναν από το στόμα των συμμοριτών της, ποτέ δεν παραπέμφθηκε με τον αντιρατσιστικό νόμο. Ούτε όταν ο Μιχαλολιάκος έφτυνε πάνω στη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Οχι, έγκλημα είναι η «ισλαμοφοβία», ο φόβος απέναντι στους φανατικούς που κόβουν κεφάλια γιατί τους έθιξαν κάτι γελοιογραφίες. Προσωπικά, δηλώνω ισλαμόφοβος. Αποποιούμαι, όμως, μετά βδελυγμίας την κατηγορία του ρατσιστή. Το πρόβλημά μου με το Ισλάμ δεν είναι φυλετικό. Είμαι ισλαμόφοβος διότι θεωρώ ότι οι τζιχαντιστές αποτελούν απειλή για τον τρόπο ζωής μου, την ελευθερία μου, ακόμη και τη Δημοκρατία. Επειδή, δε, καθημερινά παρατηρούμε την επιρροή τους στις μουσουλμανικές κοινότητες των δημοκρατιών μας, μέσω του θρησκευτικού φανατισμού, δικαιούμαι να αμφιβάλλω για το μέλλον της λεγόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Επανέρχομαι στη δικαστική περιπέτεια του Βασιλάκη. Θυμίζει Σοβιετία με τη γραφειοκρατική της ευθυνοφοβία, κυρίως δε επειδή πρόκειται για έκφραση γνώμης. Η ελληνική Δικαιοσύνη ασχολείται εδώ και δύο χρόνια με ένα «έγκλημα γνώμης». Τους απασχολεί κάποιος κ. Δημητράς, τον οποίον δεν γνωρίζω και δεν θα ήθελα να γνωρίσω. Επαγγέλλεται τον μηνυτή βάσει του αντιρατσιστικού νόμου. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Απλώς αναρωτιέμαι αν ο νομοθέτης έφτιαξε τον αντιρατσιστικό νόμο για να σώσει τον κύριο από το ταμείο ανεργίας. Διότι μέχρι στιγμής είναι η μόνη προσφορά του συγκεκριμένου νομοθετήματος. Θα άξιζε να μάθουμε πόσες μηνυτήριες αναφορές έχει καταθέσει και πόσες από αυτές κατέληξαν στο αρχείο.
Αρωμα Σοβιετίας
2' 3" χρόνος ανάγνωσης
