Βγήκε από το σπίτι πολύ νωρίς το πρωί. Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται πίσω από τις πολυκατοικίες του Παγκρατίου, βάφοντας τον ουρανό με ένα ξεθωριασμένο πορτοκαλί χρώμα. Η γειτονιά ήταν άδεια. Ούτε ένα αυτοκίνητο ούτε ένας περαστικός. Το καφέ στη γωνία της Σπύρου Μερκούρη, πάντως, είχε ανοίξει. Η ακοή και η όσφρηση το επιβεβαίωσαν πριν από την όραση: ο διαπεραστικός ήχος της μηχανής του εσπρέσο και η γαργαλιστική μυρωδιά της φρεσκοψημένης σφολιάτας δεν άφηναν περιθώριο αμφιβολίας.
Νυσταγμένη καθώς ήταν ακόμα, μόλις που πρόλαβε να τον αποφύγει. Την τελευταία στιγμή κατάφερε, με έναν επιδέξιο ελιγμό, να μη σκοντάψει πάνω του. Κοιμόταν κατάχαμα, στο πεζοδρόμιο, έχοντας ακουμπισμένο το κεφάλι του πάνω στο μαρμάρινο πλατύσκαλο της διπλανής πολυκατοικίας – μαξιλάρι σκληρό, βρώμικο και παγωμένο. Μαζί του είχε ένα ξεχαρβαλωμένο καρότσι, από αυτά της λαϊκής, με όλα του τα υπάρχοντα. Τα μαλλιά του ήταν αραιά και μακριά, η γενειάδα του λευκή και το πρόσωπό του τραχύ, κουρασμένο, γεμάτο ρυτίδες. Εβδομήντα ετών, ογδόντα; Ισως. Πρέπει να ήταν σχεδόν συνομήλικος του πατέρα της.
Τον προσπέρασε κι έπειτα κοντοστάθηκε. Ενας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό της. Μπήκε στο καφέ. Γέμισε μια τσάντα με χυμούς, νερά, σάντουιτς, κουλουράκια. Τον πλησίασε και τα ακούμπησε δίπλα του προσπαθώντας να μην τον ξυπνήσει. Μάταια. Εκείνος άνοιξε ξαφνιασμένος τα μάτια του. «Καλημέρα, μη φοβάστε, σας έφερα το πρωινό σας», ψέλλισε. «Σας ευχαριστώ πολύ», απάντησε ο γέροντας.
Απομακρύνθηκε βουρκωμένη. Ντράπηκε για όλες τις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην προηγούμενη καραντίνα. Μήπως και στη νέα, που μόλις ξεκίνησε, το ίδιο δεν θα έκανε; Δεν θα «μοιραζόταν» τις λιχουδιές που μαγείρευε, τα βιβλία που διάβαζε πίνοντας αχνιστό αρωματικό τσάι, τα γατιά της που χουχούλιαζαν στις ζεστές καλαθούνες τους; Ντράπηκε και για τα ευτυχισμένα ενσταντανέ των φίλων και γνωστών της: μπροστά σε αναμμένα τζάκια, τζαμαρίες με εντυπωσιακή θέα και φορτωμένες βιβλιοθήκες, σε μοδάτα σαλόνια και υπερσύγχρονες κουζίνες.
«Αυτή η καραντίνα θα είναι διαφορετική», υποσχέθηκε στον εαυτό της. Χωρίς ξόδεμα και φλυαρίες. Με περίσκεψη, ενσυναίσθηση και νοιάξιμο για όσους δεν έχουν όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα. Εκτός από χρέος στην κοινωνία, για την αναχαίτιση της πανδημίας, θα είναι και ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Γιατί μόνο έτσι θα αξίζει τον κόπο…