Είναι κοινός τόπος να μιλάμε για την πόλωση, ακόμη και τον διχασμό, που χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ηταν ορατή πριν από τις εκλογές, στις διαδηλώσεις και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, επιβεβαιώθηκε και στις κάλπες – και έχει σε μεγάλο βαθμό την υπογραφή του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ηταν η δική του πολιτική και η ρητορική του που όριζαν την επικαιρότητα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αναγκάζοντας πολιτικούς συμμάχους και αντιπάλους να πάρουν θέση, ωθώντας το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεξιότερα και το Δημοκρατικό Κόμμα αριστερότερα.
Οι εκλογές επιβεβαίωσαν τη δύναμη του λαϊκιστικού του μηνύματος. Ο πρόεδρος Τραμπ έλαβε 71 εκατ. ψήφους, διευρύνοντας τη βάση των ψηφοφόρων του. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν έχει αυταπάτες για την επιρροή του προέδρου Τραμπ στους ψηφοφόρους του. Γι’ αυτό και τον υποστηρίζει στη δικαστική του οδό, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας – επίδειξη κυνισμού τη χαρακτηρίζουν οι Δημοκρατικοί. Μόνον όσοι δεν έχουν άλλες πολιτικές φιλοδοξίες είναι αρκετά τολμηροί για να αναγνωρίσουν δημοσίως τη νίκη του Τζο Μπάιντεν, όπως ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους.
Το πώς ο Ντόναλντ Τραμπ θα αξιοποιήσει αυτή τη δύναμη μόλις φύγει από την εξουσία είναι αντικείμενο πολλών συζητήσεων στην Ουάσιγκτον. Υπάρχουν εικασίες για ένα τηλεοπτικό δίκτυο που θα τον βοηθήσει να διατηρήσει την επιρροή του, ώστε να επιστρέψει διεκδικώντας την προεδρία το 2024 για εκείνον ή για κάποιο από τα παιδιά του. Για την ώρα, η ρητορική του περί νοθείας, κλεμμένων εκλογών και εκτεταμένων προβλημάτων στην εκλογική διαδικασία και η επιμονή του να αρνείται το αποτέλεσμα των εκλογών υποδαυλίζουν το κλίμα (δείτε το αμφιλεγόμενο tweet του υιού του Ντον, ότι δεν έχει ακόμη καεί καμία αμερικανική πόλη) και δημιουργούν προσκόμματα στην ομαλή μετάβαση της εξουσίας.
Αν όμως η πολιτική είναι ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ δύο διαφορετικών πόλων, το πολιτικό ρεύμα κινείται ήδη προς την άλλη κατεύθυνση. Και όπως ο πρόεδρος Τραμπ, το στίγμα για το πού ακριβώς θα σταματήσει το δίνει πλέον ο Τζο Μπάιντεν. Ο τελευταίος εμφανίζεται ενωτικός, πρόεδρος όλων των Αμερικανών, όχι μόνο των πολιτειών που ψήφισαν Δημοκρατικούς, ένας πολιτικός ηγέτης που θα προσπαθήσει να γιατρέψει τις πληγές της χώρας και να συνεργαστεί με τους πολιτικούς αντιπάλους του.
Ακόμη και αν είχε άλλα σχέδια, αυτή την εντολή τού έδωσαν τα 76 εκατ. των ψηφοφόρων που τον επέλεξαν για πρόεδρο, καθώς οι ίδιοι στέρησαν από τους Δημοκρατικούς μια αντίστοιχη νίκη στο Κογκρέσο. Η μάχη για τη Γερουσία δεν έχει χαθεί ακόμη, αλλά ακόμα και αν την κερδίσουν, η πλειοψηφία τους θα είναι ισχνή, ενώ οι περισσότερες πιθανότητες είναι ότι αυτή θα παραμείνει υπό τον έλεγχο των Ρεπουμπλικανών. Ως πρόεδρος θα πρέπει να συνεργαστεί λοιπόν με τους πολιτικούς του αντιπάλους και να βάλει στον πάγκο τις πιο ριζοσπαστικές φωνές στο κόμμα του. Πέρα από τα πρωτοσέλιδα των ημερών, η εντολή αυτών των εκλογών είναι για την επιστροφή στο Κέντρο.
* H κ. Κατερίνα Σώκου είναι Nonresident Senior Fellow στο Atlantic Council.