«Διαβάζω το e-mail που μου έστειλε η γυναίκα μου με το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου», μου ανακοίνωσε ένας μπαμπάς στην πόρτα του σχολείου μια Παρασκευή απόγευμα του Σεπτεμβρίου. «Ειλικρινά θα το διαβάσεις;», αναρωτήθηκα, «κάτι ωραίο;» ρώτησα χαμογελώντας. «Τι θα κάνεις το Σαββατοκύριακο», είναι η ερώτηση που μου προκαλεί τρομερή αμηχανία. «Τα γνωστά», απαντώ. «Δείχνει ότι θα έχει ωραίο καιρό». «Ακριβώς γι’ αυτό», συλλογίζομαι, «επειδή όλοι σκέφτεστε να είστε έξω θα κάνω τα γνωστά». Τα γνωστά σημαίνει μεταφορά του περιεχομένου του γραφείου στον καναπέ.
Υπολογιστής, βιβλία, σημειωματάριο, στυλό, post it, κινητό και γυαλιά, όλα στον διθέσιο καναπέ. Γίνεται το αρχηγείο μου και συντονίζω όλο το σπίτι από εκεί. Κανείς δεν με ψάχνει γιατί γνωρίζουν πού θα με βρουν. «Θα σου αρέσει αυτό το άρθρο», λέει ο άντρας μου, «άσ’ το στον καναπέ», «έχω εργασία για το πλανητικό σύστημα», «έλα στον καναπέ», «δεν καταλαβαίνω την ερώτηση με τους δεκαδικούς», «ρώτα τον μπαμπά, μη φέρεις μαθηματικά στον καναπέ». Εάν μπορούσα να συντονίσω και τη μαγειρική από το διοικητήριο θα ήμουν πανευτυχής. Κατεβαίνω στην κουζίνα παίρνω λίγα φιστίκια και επιστρέφω, έπειτα από λίγο ξανακατεβαίνω και παίρνω λίγο σαλάμι. Κλείνω το ψυγείο και ξανανεβαίνω. Πώς περάσες το Σαββατοκύριακο;
Καταπληκτικά! Ηταν περιπετειώδες, κάθισα στον καναπέ, διάβασα, έγειρα, αποκοιμήθηκα, ξύπνησα, έφαγα λίγο σαλάμι. Τώρα όμως με καταλαβαίνετε, είμαστε συντονισμένοι, κλειδωμένοι σπίτι και συγκεκριμένα στο ένα τετραγωνικό του καναπέ. Δεν αισθάνομαι αουτσάιντερ.
Αλλαξε η πόλη των επιδόσεων, της συνέπειας και του χρονοδιαγράμματος. Μέχρι πρότινος ήταν κάπως έτσι: «Θέλει ο Μπέντζαμιν να έρθει το Σάββατο στο σπίτι να παίξει με τον Ντίνο;», «Εχει βιολί, σκάκι, τένις και αργότερα παρακολουθεί μάθημα ρομποτικής στο Ιμπίριαλ και ναι, θα μπορούσε να έρθει στις 3.45 για μία ώρα και ένα τέταρτο, γιατί μετά θα πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό μαθηματικών για εφήβους, είναι καλούτσικος στα μαθηματικά».
«Μα, είναι δέκα χρόνων», «ναι εκείνος το αποφάσισε, εγώ ξέρεις, δεν ασκώ καμία πίεση!». Μπέντζαμιν η πανδημία σε απαλλάσσει από το βιολί, το σκάκι, το τένις, τη ρομποτική, τα μαθηματικά και όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες που αναλώνεσαι και τις αποκρύπτει η μαμά σου, το lockdown φέρνει θετικά στη ζωή σου, σε καλωσορίζω στον κόσμο μου!
Βγαίνω έξω για αγορά εφημερίδων από το μαγαζί του κυρίου Κάντι, ζει εξήντα δύο χρόνια στο Λονδίνο και γνωρίζει όλα τα κουτσομπολιά του παλατιού.
Το απέδειξε όταν μου διεμήνυσε ότι η Μέγκαν και ο Χάρι θα αποχωρήσουν πριν ανακοινωθεί επισήμως. Δεν γνώριζε για την άφιξη της πανδημίας και δεν αντιλαμβάνεται γιατί όλοι έχουν πανικοβληθεί, πολύ δράμα μου είπε, στη χώρα μου είμαστε πιο αγχωμένοι του είπα, στη δική μου τους αφήνουμε και πεθαίνουν, είμαστε πολλοί. Ετσι μαθαίνω τα νέα για τους γαλαζοαίματους και την Ινδία πριν τα διαβάσω.
Κατευθύνομαι στο πάρκο με τις εφημερίδες ανά χείρας και αντιλαμβάνομαι ότι έχει προστεθεί μία ακόμα κατηγορία ανθρώπων, οι μεσήλικες που γυμνάζονται και οι νέοι που τους γυμνάζουν. Οι πρώτοι βρίσκονται κρεμασμένοι στα κλαδιά των δένδρων και οι δεύτεροι στέκονται ευθυτενείς στο νοτισμένο γρασίδι δίνοντας σε έντονο τόνο εντολές. Προσοχή! Μη σπάσει το κλαδί θέλω να φωνάξω, αλλά δεν επεμβαίνω στις νέες συνήθειες της COVID.
Κατόπιν εισβάλλω στο μπακάλικο με στόχο, κατευθύνομαι στον ψύκτη, αποσπώ δύο δίλιτρα παγωτά και περιμένω υπομονετικά στην ουρά. Φτάνει η σειρά του μπροστινού μου, η ταμίας γελάει με νάζι, κάτι ακόμη της λέει ο πελάτης, ξαναγελάει εκείνη χαριτωμένα, αισθάνομαι την υγρασία από τα παγωτά στη παλάμη μου και αναμένω. Φτάνει η σειρά μου και η ταμίας έχει φύγει. Στραμμένη στην τζαμαρία κοιτάει έξω. «Είναι όλα καλά;», συνθέτω αυτή την πολύ αγγλική πρόταση. Επανέρχεται στο πόστο της ονειροπαρμένη. «Είναι ο αγαπημένος μου πελάτης», αποκρίνεται. Στρέφομαι προς την τζαμαρία για να έχω άποψη για τον αγαπημένο της πελάτη, βλέπω μόνο σώμα καθώς έχει ήδη επιβιβαστεί σε ένα χαμηλό διθέσιο αυτοκίνητο. Γυρνάω να της σχολιάσω και τότε αντικρίζω δύο ωραία τοξωτά φρύδια και από κάτω μία σειρά από τεράστια δόντια και μια γλώσσα να εξέχει στο τέλος της οδοντοστοιχίας. Πρέπει να γραφτούν κανόνες για το φλερτ στην εποχή του κορωνοϊού, ας ξεκινήσουμε από τη μάσκα.
Φτάνω επιτέλους σπίτι, βλέπω τον γείτονα με μια μάνικα να καθαρίζει την πρόσοψη του σπιτιού του και τη γειτόνισσα από το όμορο σπίτι να τον επιπλήττει. Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό για να ακούω και διακρίνω τον καναπέ, καρδιοχτυπώ. «Θα φωνάξω την αστυνομία» του διαμηνύει, «επιτρέπεται να πλένω το σπίτι μου» της απαντάει, «μας ψεκάζεις, αυτό κάνεις!». Πρέπει να είναι Ελληνίδα συλλογίζομαι βυθισμένη στον καναπέ.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.