Η απάντηση δεν είναι απλή. Ιδιαιτέρως αφού ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας αποτελεί ένα πρόσωπο το οποίο έχει μεταλλαχθεί. Η άνοδός του στην εξουσία προ είκοσι ετών, ενός θρησκευόμενου, λαϊκού ανθρώπου από τις μη προνομιούχες πληθυσμιακές ομάδες της Τουρκίας, ήταν ενδεικτικό παράδειγμα του τι συμβαίνει σε τυφλωμένες ελίτ, όπως αυτή των κεμαλιστών στρατηγών που κυβέρνησαν την Τουρκία για 65 χρόνια μετά τον θάνατο του Ατατούρκ. Ο Ερντογάν τους έκλεψε την εξουσία μέσα από τα χέρια. Σταδιακά υπέσκαψε τη νομιμοποίησή τους και τους μείωσε στα μάτια των Τούρκων. Η ήττα του κεμαλικού μανδαρινισμού συνοδεύθηκε από μια άνοδο του βιοτικού επιπέδου για τις μεγάλες μάζες της «αθέατης Τουρκίας».
Ο Ερντογάν φιλοτέχνησε ένα προφίλ ηγέτη που συνδυάζει το μετριοπαθές Ισλάμ με τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και έφθασε να είναι ακόμα και παράδειγμα προς μίμηση, ιδωμένο, βέβαια, μέσα από τον διαστρεβλωτικό φακό της Δύσης. Ταυτόχρονα, η ανάδειξή του μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες «θόλωνε» μια άλλη, παράλληλη εξέλιξη, τη μετατροπή της διακυβέρνησης της Τουρκίας σε μια sui generis μεταμοντέρνα οικογενειακή μοναρχία. Ακολούθησαν οι γνωστές στρατιωτικές περιπέτειες της Τουρκίας, με τα καταστροφικά αποτελέσματα για την περιφερειακή σταθερότητα αλλά και για την ευημερία της ίδιας της χώρας. Τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό στοιχείο της διακυβέρνησης Ερντογάν που ανθεί είναι η ανηλεής προπαγάνδα προς όλες τις κατευθύνσεις. Σιγά σιγά, από τις πολύβουες γειτονιές στο Κασίμπασα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε τελικά στις άδειες τεράστιες αίθουσες του Λευκού Παλατιού, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που δεν τον δυσαρεστούν.
Αυτή η ιδιότυπη απολυταρχία με δημοκρατικό χιτώνα δεν διανύει τις καλύτερες ημέρες της. Το χρήμα από το Κατάρ αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα με γεωπολιτικούς όρους. Για πολλούς, στην Τουρκία είναι ένδειξη υποταγής ενός μεγάλου έθνους στα δολάρια μιας πετρελαϊκής μοναρχίας. Η επιθετικότητα στο εξωτερικό και τα παζάρια με την Ε.Ε., με τον επερχόμενο πρόεδρο ΗΠΑ και άλλους διεθνείς δρώντες δεν κρύβουν το πρόβλημα στο εσωτερικό. Οπως, άλλωστε, και η προσπάθεια να «κουκουλώσει» τους νεκρούς από τον κορωνοϊό.
Είναι σαφές ότι η παντοκρατορία Ερντογάν βρίσκεται σε μετάβαση, πιο κοντά στο τέλος, παρά στην αρχή της. Οι έριδες στο Ακ Σαράι για τη διαδοχή του έχουν ήδη ξεκινήσει και ο ίδιος κινείται σαν να θέλει να αποδείξει ότι «το έχει» ακόμη. Η Ελλάδα έναν ρόλο έχει σε όλο αυτό: να μην πέσει στην παγίδα των εσωτερικών κλυδωνισμών του καθεστώτος.