Η συνέντευξη δεν είναι εύκολο πράγμα και δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι καλοί στο να παίρνουμε καλές συνεντεύξεις. Δεν πειράζει – ως γνωστόν, δεν κάνουμε όλοι για όλα. Διαβάζοντας συνεντεύξεις σε έντυπα, συνηθίζω να διαβάζω πρώτα τις ερωτήσεις. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να καταλάβεις εάν η συνέντευξη έγινε διά ζώσης ή έστω τηλεφωνικά, ή εάν δόθηκαν γραπτές ερωτήσεις και ελήφθησαν γραπτές απαντήσεις, εάν ο δημοσιογράφος ήταν «αλλού», μεταφορικά ή κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα να αφήνει τις «πάσες» ανεκμετάλλευτες, εάν το ενδιαφέρον του ήταν ο συνεντευξιαζόμενος ή η εικόνα του εαυτού του. Συντεχνιακές παραξενιές.
Με τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα, αφού ο λόγος και η σκέψη μπορεί να κυλήσουν τόσο γρήγορα και αναπάντεχα, που να χαθεί το νήμα για τα καλά. Αυτό σε καλά χέρια μπορεί να γίνει συναρπαστικό θέαμα – αλλιώς μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Αποτελεί μια μεγάλη παρανόηση, πάντως, ότι αφήνοντας τον συνεντευξιαζόμενο να αναπτύξει τη σκέψη του αχαλιναγώγητα, αφήνοντας τον ειρμό του να ξεχυθεί χωρίς φραγμό, του δείχνουμε σεβασμό, του περιποιούμε τιμή. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, τον αφήνουμε εκτεθειμένο. Ασφάλεια μπορεί να νιώθει κάποιος μόνο στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή του, οπουδήποτε αλλού οι ίδιοι οι δικοί του ελεύθεροι συνειρμοί μπορεί να τον εκθέσουν ανεπανόρθωτα, όπως βλέπουμε ξανά και ξανά.
Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα εάν την ώρα που ο συνεντευξιαζόμενος προχωράει σε συλλογιστικές πιρουέτες, ο λογισμός του δημοσιογράφου τρέχει και αυτός κάπου αλλού. Δεν είναι περίεργο, ένας από τους λόγους που η συνέντευξη είναι δύσκολο είδος είναι ότι αποτελεί άσκηση προσοχής. Δεν επιτρέπεται να χαθείς ούτε στιγμή στις σκέψεις σου, αφού κινδυνεύεις να χάσεις μια κρίσιμη αποστροφή – να χάσεις την «είδηση» και τη δυνατότητα follow up ερώτησης, τον ορισμό της ζωντανής (υπό την έννοια της ζωηρής) συνέντευξης. Πάντα εντυπωσιάζομαι με την αυτοπεποίθηση (θράσος ενίοτε) δημοσιογράφων που την ώρα μιας τηλεοπτικής συνέντευξης χαζεύουν το κινητό ή τα χαρτιά τους. Είναι σαν να ομολογούν ότι στην εκπομπή τους δεν θα ειπωθεί τίποτα ενδιαφέρον.
Η συνέντευξη είναι δύσκολος χορός, και σίγουρα χορός για δύο. Αν ο ένας σωριαστεί, αυτό λέει κάτι και για τους δύο. Αν ο ένας σωριαστεί, χωρίς ο άλλος καν να το αντιληφθεί, ακόμη περισσότερο.