Δεν κρατιόμουν να δω τα καινούργια επεισόδια που καλύπτουν τη θατσερική περίοδο: βάτες, The Cure, Walkman, σταθερά τηλέφωνα, αγγλική εξοχή, Λονδίνο σε περίοδο ύφεσης, πόλεμος στα Φόκλαντς, δυσλειτουργικές οικογένειες, μια ιστορία δύο γυναικών και ενός άνδρα που γνωρίζουμε το τέλος και παρ’ όλα αυτά μας ασκεί έλξη. Η σαγήνη της κλειδαρότρυπας. Μου αρέσει η μικρότητά της και έχω την αίσθηση ότι αρέσει και σε αυτούς που δεν το παραδέχονται. Σκύβεις για να δεις εξονυχιστικά και σε ευχαριστεί γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, «κοίτα τι συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!».
Μπήκα στη θέση του Καρόλου και της Καμίλα. Εχουν μόλις τελειώσει την τηλεφωνική συνομιλία με τα εγγόνια στο Κένσιγκτον, βολεύονται στον καναπέ με την καρό κουβέρτα απλωμένη στα πόδια τους και το τσάι να αχνίζει στο τραπέζι και ανοίγουν την τηλεόραση, όπως κάνουν 73 εκατομμύρια νοικοκυριά ανά τον κόσμο. Ο Κάρολος ενθουσιάζεται καθώς βλέπει ωραίο τον εαυτό του, αναπολεί τα νιάτα και την ανοιχτή Aston Martin του, σκέφτεται ίσως ότι το σακάκι του ηθοποιού είναι ελαφρώς κακοραμμένο, τα δικό του βρίσκεται ακόμα σε χρήση κρεμασμένο στις ντουλάπες όπως υπαγορεύουν οι οικολογικές του ευαισθησίες βοηθούμενες από την ανθεκτικά καλή ποιότητα του υφάσματος. Και εδώ τελειώνει οτιδήποτε του αρέσει στη σειρά.
Εμφανίζεται το «αγγλικό ρόδο» η Νταϊάνα, που την υποδύεται απίθανα η 24χρονη Emma Corrin. Εχει μελετήσει τον βηματισμό, τους μανιερισμούς –φράντζα σε ελαφρώς σκυφτό προς τα δεξιά κεφάλι– και την παρακλητική φωνή με τα στρογγυλεμένα σύμφωνα. Αποπνέει ζωτικότητα, τη μοναδική ενέργεια που φέρνει η νεότητα στο κατεστημένο και στους θεσμούς. Είναι το θύμα, άρα η καλή και επειδή η ισορροπία χρειάζεται αντίβαρο, αντιλαμβάνεται ότι τον ρόλο του κακού τον δίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη σε εκείνον προσθέτοντας κακομαθησιά και λιγοψυχία. Ενώ είναι προφανώς προετοιμασμένος για το ότι οι λεπτομέρειες της ζωής του εκτίθενται προς τέρψη, αισθάνεται ελαφρώς άβολα. Καημένε πρίγκιπα, σιγουρευτήκαμε ότι μεγάλωσες στα μαυσωλεία του Ουίνδσορ, του Μπάκιγχαμ και του Μπαλμόραλ με ανύπαρκτη γονεϊκή στήριξη και θέρμη, αλλά τώρα γνωρίζουμε ότι παρακάμπτεις το μεσημεριανό και ένα αυγό συνοδεύει ό,τι άλλο τρως. Ολα τα τετριμμένα της καθημερινότητάς σου είναι καταλογογραφημένα. Μέχρι εδώ ίσως ακόμα μειδιά.
Εξαφανίζεται το χαμόγελο όταν αντιλαμβάνεται ότι η παραγωγή έχει συρράψει μια ανθολογία των δικών τους στιγμών. Κι όταν στη συρραφή συμβάλλει ένα κονδύλι χολιγουντιανό, το αποτέλεσμα είναι: καλογραμμένο κείμενο, επιλεγμένοι ηθοποιοί, φανταστικά σκηνικά, κουστούμια και φωτισμοί. Ενας προβολέας στραμμένος στα «καλύτερα χειρότερα» της ζωής του. Με την ανακοίνωση του αρραβώνα απαντάει δημοσίως «ερωτευμένος; Ναι…, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό». Στο ταξίδι του μέλιτος του πέφτουν από το ημερολόγιο φωτογραφίες της Καμίλα. Κατόπιν της εξομολογείται ότι η σύζυγός του είναι αξιολύπητη και αδύναμη. Οταν οι δύο γυναίκες συναντιούνται στο εστιατόριο με το όνομα «Menage a trois», ο λογαριασμός μοιράζεται και η κυνικά μη απολογητική, καπάτσα ερωμένη τελειώνει το κρασί της, σβήνει το τσιγάρο της και υπερθεματίζει «μου αρέσει να μοιράζομαι».
Θα ήθελα να ανοίξει μια γραμμή στήριξης για τον πρίγκιπα της Ουαλλίας, να έχει τον ρόλο του ωτακουστή, να επικοινωνούμε μαζί του ανώνυμα και να εξομολογούμαστε τις δικές μας ντροπές, ένας ένας, εκατομμύρια, να του εκθέτουμε το «best of» των χαμηλών, ευτελών μας στιγμών. Μια ανασκόπηση των δικών μου στιγμών θα τον έκανε να αισθανθεί πολύ καλύτερα, εάν ανατρέχαμε σύσσωμοι στα ζουμερότερα περιστατικά, θα ακούγαμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης από τον πρίγκιπα. Εάν υπήρχε δε και εικόνα, είμαι σίγουρη ότι θα ξέχναγε εντελώς τις σκοτούρες του. Παραδέχομαι ότι το «The Crown» είναι τόσο πειστικό, που ο επόμενος προορισμός διακοπών μου θα είναι η Σκωτία, είναι τόσο αληθοφανές, γιατί η μνήμη έχει εικόνες όσων διαδραματίζονται. Είναι κάπως άδικο για τα αληθινά πρόσωπα, γιατί ο καθένας με τα χρόνια διευθετεί, εξομαλύνει, συμβιβάζεται ή απωθεί τις εκκρεμότητες με το παρελθόν. Είναι άνισο, γιατί χωρίς να προσποιείται για το αντίθετο, είναι απλώς μια ψυχαγωγική σειρά βασισμένη –κυρίως– στη βιογραφία της Νταϊάνα και στο ντοκιμαντέρ «Νταϊάνα: με δικά της λόγια» (Νέτφλιξ) όπου η ίδια εξιστορεί δραματικότερα όσων βλέπουμε γεγονότα. Βρίσκω ότι έχει ενδιαφέρον το ότι όταν η αγωγή σού υπαγορεύει σιωπή, βρίσκεται κάποιος να αφηγηθεί τη δική του εκδοχή των γεγονότων η οποία τελικά είναι και η μοναδική. Πάνω που είχαμε αρχίσει να ξεχνούμε, να συμπαθούμε τον Κάρολο και να συνηθίζουμε την Καμίλα, ήρθε το «the Crown» να μας θυμίσει ποιο είναι το τίμημα του να είσαι ο άνθρωπος που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να γίνει βασιλιάς.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.