Θα μπορούσε να οριστεί κι έτσι: Καραντίνα είναι η υγειονομική αναστολή των αισθήσεων. Δεν αγγίζεις. Με τη μύτη καλυμμένη, δεν μυρίζεις. Δεν βλέπεις, παρά μόνο ό,τι κλείνεται στους τέσσερις τοίχους. Ο πανδημικός βίος βιώνεται ανέπαφος. Εκτυλίσσεται μόνο ονλάιν.
Χωρίς αφή καλείται να επιζήσει και η πολιτική. Η κατ’ εξοχήν τέχνη της επ-αφής μένει σε απόσταση από το αντικείμενό της· από το έγκλειστο ακροατήριό της. Οι πολιτικοί δεν συναντούν τους πολίτες. Δεν συναντούν ούτε τους άλλους πολιτικούς. Η ζωντανή διαβούλευση, η αντιπαράθεση, η κανονική σύσκεψη, όπου ο αντίλογος αρθρώνεται με τη θέρμη του χνώτου, έχει σχεδόν καθολικά διακοπεί. Απομένουν μόνο οι ασώματες κεφαλές που φωνάζουν πασχίζοντας να ακουστούν πάνω στη φωνή του παρακείμενου ψηφιακού παραθύρου.
Εξαιτίας της εξαΰλωσης της πολιτικής, έχει γίνει περισσότερο ορατός ο σκηνογραφικός σκελετός της. Λέγονται μόνο αυτά που «λέγονται για να λέγονται». Ο μόνος πολιτικός χώρος που λειτουργεί είναι ο εικονικός χώρος των media – και κυρίως των social media. Ετσι, η αναστολή της οφλάιν πολιτικής επιτείνει την ήδη κυρίαρχη εικονικότητα. Που σημαίνει ότι αραιώνει κι άλλο την επαφή με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα συλλαμβάνεται μόνο θραυσματικά, όπως την παραδίδει το σπασμένο διαδικτυακό κάτοπτρο – με τουίτ, αναρτήσεις και φωτοστιγμές. Με ινστα-γράμματα.
Αλήθεια; Πού τα βλέπει κανείς όλα αυτά; Τα βλέπει στο αποτέλεσμά τους: Στην επιπέδωση των εντυπώσεων. Ο,τι προβάλλεται στο κάτοπτρο εξισώνεται. Τα ανακαινισμένα κουφώματα στο Βρωμοπούσι της Λαυρεωτικής φαίνονται εξίσου σημαντικά –ή εξίσου ασήμαντα– με τις αυτοσχέδιες ΜΕΘ του βραχυκυκλωμένου «Παπανικολάου». Η φωτογραφία από τη βόλτα στο βουνό αναπαράγεται με εκατονταπλάσιο ρυθμό απ’ ό,τι η εικόνα των φρεσκοσκαμμένων τάφων στο Κοιμητήριο της Αναστάσεως του Κυρίου στην Ανατολική Θεσσαλονίκη.
Επιπεδωμένη, ο πολιτικός λόγος προσπερνάει τον υπαρξιακό κλονισμό και παροχετεύεται σε αυτό που οι ειδικοί έχουν ονομάσει «online disinhibition effect». Δηλαδή στο ξεκατίνιασμα. Στην κτηματομεσιτική σπερμολογία και τη σκανδαλοθηρική Monopoly. Σε βαβυλώνιες σημειολογικές κατασκευές που αντλούν με επικοινωνιολογική εμβρίθεια μηνύματα από μια κάλτσα – την ισοθερμική κάλτσα του ποδηλάτη.
Κάποιοι λένε, εντάξει· σιγά την αγανάκτηση. Ετσι ήταν πάντα η πολιτική. Ξεκούδουνος σπαραγμός.
Η διαφορά είναι ότι τώρα ο εικονικός σπαραγμός ανταγωνίζεται τη σιωπή των διασωληνωμένων ζωών που εκπνέουν μόνες. Και κηδεύονται σχεδόν μόνες, με πέντε συγγενείς.
Spa Βρυξελλών
Μασάζ κεφάλι – σώμα. Ολόσωμη περιποίηση. Ολιστική ευεξία. Λίστα με κυρώσεις.
The bloody bug
Τη δόξα πήρε η Μάργκαρετ Κίναν, η πρώτη γυναίκα που εμβολιάστηκε. Ομως, μνεία αξίζει και στον 91χρονο Μάρτιν Κένιον, που μίλησε στο CNN λίγο μετά τον εμβολιασμό του. Πήρε τηλέφωνο, είπε, να κλείσει ραντεβού. Του έκαναν «ένα σωρό όχι πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις». Και καθυστέρησε στο ραντεβού, επειδή «δεν έβρισκα ένα αναθεματισμένο μέρος να παρκάρω». Ενας Λονδρέζος που δεν μπορεί παρά να θυμάται τον βομβαρδισμό του Λονδίνου· που έζησε τον Πόλεμο και το καλό μισό του 20ού αιώνα μετά τον Πόλεμο· φτάνει, στην κορύφωση του πανδημικού ζόφου, να γκρινιάξει για κάτι τόσο τετριμμένο. Για το πάρκινγκ. Και να προσπεράσει χωρίς ενθουσιασμό το γεγονός ότι «δεν θα κολλήσω το κωλομικρόβιο». The bloody bug. Αυτό θα πει ανοσία στην κακουχία. Και λαχτάρα για τη ρουτίνα της ήρεμης ζωής. «Δεν έχει νόημα να πεθάνω τώρα, αφού έχω ζήσει τόσο πολύ. Ετσι δεν είναι; Εχω εγγονές. Θέλω να δω τις ζωές τους. Τις συναντούσα, ναι. Αλλά δεν τις αγκάλιαζα. Τώρα τα Χριστούγεννα θα τις αγκαλιάσω».