Το «Ethos» είναι μια τουρκική σειρά της γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας Netflix. Ο τουρκικός τίτλος είναι «Bir», που σύμφωνα με τους γνώστες της λαϊκής κουλτούρας της γειτονικής χώρας παραπέμπει στο τραγούδι «Bir baskadir benim meklemetim», που θα μπορούσε να μεταφραστεί περίπου ως «η πατρίδα μου είναι μοναδική (ή διαφορετική)».
Η σειρά, συνοπτικά, παρουσιάζει τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες των πολλών κόσμων της Τουρκίας, μέσα βέβαια από μυθοπλασία. Από τη μια γυναίκες με μαντίλες που εμπιστεύονται περισσότερο τον χότζα του χωριού, υποταγμένες στην πατριαρχία. Αλλά και άνδρες που σηκώνουν το άχθος του «αρχηγού της οικογένειας» που πρέπει να φροντίζει για όλα (έξω από το σπίτι). Από την άλλη, γυναίκες που ζουν στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, με σπουδές στη Δύση και με μια ελαφρά απέχθεια για «αυτές με τις μαντίλες». Κούρδοι της Πόλης που ζουν ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Η σειρά αγγίζει αυτό τον διχασμό με τρόπο κομψό, καλλιτεχνικά ελκυστικό και με περισσό σεβασμό προς όλες τις κατευθύνσεις. Από το Τοκάτκιοϊ έως το Σισλί τα χιλιόμετρα δεν είναι πάρα πολλά, αλλά χωρίζουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Σχεδόν, δύο διαφορετικές χώρες.
Πολλά μπορεί να ειπωθούν για τη σειρά, ιδίως ως προς την κεντρική θέση του προσώπου της μητέρας στην τουρκική κοινωνία. Ωστόσο εκείνο που ίσως έχει αξία να σημειωθεί είναι ότι ο Τούρκος σκηνοθέτης Μπερκούν Ογια, έστω και μέσα από την τέχνη του, κάνει μια τομή στην κοινωνία που τον περιβάλλει. Να βάλει τους Τούρκους να κοιτάξουν στον καθρέφτη. Τολμά να θίξει πράγματα που ίσως αποτελούν «ταμπού» και για τον μέσο Τούρκο, μάλιστα σε μια χώρα που κυβερνάται από ένα καθεστώς που δεν διστάζει να ρίξει στη φυλακή πάσης λογής αντιφρονούντες.
Παρ’ όλα αυτά, η προσπάθεια έγινε και, όπως φαίνεται, πέτυχε και προκαλεί ήδη έντονες συζητήσεις. Είναι και αυτό ένδειξη ενεργοποιημένης κοινωνίας που μέσα της κρύβει δυνάμεις που επιθυμούν να εκφραστούν, να ακουστούν. Αναπόφευκτα, αν κάποιος ρίξει μια ματιά στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, με μια ελάχιστη δόση αυτοκριτικής, θα πρέπει να βάλει τα κλάματα.
Ενα μιντιακό περιβάλλον αξιοδάκρυτο, καλλιτεχνική παραγωγή μέτρια, εστιασμένη στα ψυχοδράματα των μνημών του καταναλωτισμού των nineties, αυτοκριτική ουδεμία, παρά κριτική παραταγμένη με τη μία ή την άλλη μικροπολιτική άποψη. Ολα ανεπτυγμένα γύρω από μια συλλογική αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Τη δεκαετία που πέρασε η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε εκ βάθρων. Αλλά ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτε γι’ αυτήν…