Οσοι προσπαθούν να κάνουν μια σύγκριση μεταξύ του #MeToo στην Αμερική και στην Ελλάδα θα διαπιστώσουν γρήγορα αρκετές ομοιότητες και διαφορές. Μία από αυτές εντοπίζεται στην αρχή του, όπως έδειξε το ρεπορτάζ στο χθεσινό φύλλο της «Κ» (12/2/2021). Στην Αμερική όλα ξεκίνησαν έπειτα από τη δημοσίευση μιας πολύμηνης δημοσιογραφικής έρευνας, πρώτα στην εφημερίδα New York Times και λίγες ημέρες αργότερα στο περιοδικό New Yorker. Οι μαρτυρίες δεκάδων γυναικών συντάχθηκαν πίσω από ένα διεξοδικό δημοσίευμα που, εκτός από τις προσωπικές αφηγήσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης, εξέθεσε και τους μηχανισμούς που απέτρεπαν να βγει στο φως οποιαδήποτε κατηγορία. Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί στη φυλακή ο άλλοτε μεγάλος παραγωγός του Χόλιγουντ Χάρβεϊ Ουάινσταϊν για βιασμό και σεξουαλική επίθεση.
Στην Ελλάδα, το αντίστοιχο κίνημα ξεκίνησε αντίστροφα, από την αποκάλυψη ενός θύματος, της Σοφίας Μπεκατώρου. Η καταγγελία της κ. Μπεκατώρου προκάλεσε ένα κύμα καταγγελιών που τα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν αναδρομικά. «Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό», όπως είπε στο ρεπορτάζ η Λίλυ Χουλιαράκη, καθηγήτρια Media & Communications στο LSE, «αλλά σημαίνει ότι αυτή η ενδελεχής δουλειά που θα στοιχειοθετήσει το ελληνικό τοπίο της σεξουαλικής βίας και θα καλύψει τα διάφορα πεδία της πρέπει να αρχίσει τώρα».
Η κ. Χουλιαράκη σωστά επισημαίνει τα διάφορα πεδία της σεξουαλικής βίας, καθώς το κίνημα #MeToo, που ξεκίνησε από τον χώρο του θεάματος, επεκτάθηκε και σε άλλους εργασιακούς χώρους, από την πολιτική και τη δημοσιογραφία μέχρι τα εργοστάσια και τις υπηρεσίες. Τα ρεπορτάζ δεν άφηναν την κοινωνία να κοιτάξει αλλού. Ολοι κοιτούσαν και έψαχναν για τον ίδιο εχθρό που είχε απλώσει τα πλοκάμια του παντού.
Από την περασμένη Παρασκευή όμως, εμείς κοιτάμε αλλού. «Μας είπατε σήμερα, κύριε Μητσοτάκη, ότι γίνονται βιασμοί στα πανεπιστήμια. Μήπως τα μπερδέψατε με το Εθνικό Θέατρο;». Ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε από τη Βουλή μια βόμβα στον δημόσιο διάλογο, τόσο συγκεκριμένη, για να προκαλεί ανατριχίλα, όσο και θολή, για να παραμείνει ανοικτή σε συνειρμούς και ερμηνείες. Εγιναν βιασμοί στο Εθνικό Θέατρο; Πότε και από ποιον; Υπάρχει σχετική καταγγελία; Θα σηκώσουν οι θεσμοί τα αμαρτήματα των προσώπων;
Αυτά αναρωτιούνται όσοι προσπαθούν να κοιτάξουν τα πράγματα με λογική και ψυχραιμία. Στον κόσμο του λαϊκισμού όμως αυτά είναι πολυτέλειες. Αρκεί να πυροδοτούνται νέες συζητήσεις και να τροφοδοτείται ένα τοξικό κλίμα γύρω από το πρώτο θέατρο της χώρας. Αλήθεια, τι γνώμη έχουν οι καλλιτέχνες και οι εργαζόμενοι του Εθνικού; Οι πρώην υπουργοί Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ;
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν είναι με τους θύτες, με ανθρώπους που προκαλούν πόνο σε άλλους ανθρώπους. Ολοι είναι από θέση αρχής με τα θύματα. Η σεξουαλική βία δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Στο τέλος κανέναν δεν ενδιέφερε τι κόμμα ψήφιζε ο Χάρβεϊ Ουάινσταϊν.