Είναι γεγονός πως στην κυβέρνηση δεν κόβουν πια πολλά δένδρα. Ευθύνες θα μπορούσαν να καταλογιστούν σε πολλούς, ακόμη και στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης και στον Κυριάκο Πιερρακάκη. Από τη στιγμή που ξεκίνησε τη λειτουργία του, το υπουργείο έχει ψηφιοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης χάρτινης, γραφειοκρατικής, ζωής μας. Βεβαιώσεις, δηλώσεις, πληρωμές, αιτήσεις –πολλά δέντρα αιτήσεων– εκδίδονται πια ηλεκτρονικά. Οι στοίβες με τα χαρτιά μειώθηκαν, η αναμονή σε ουρές και υπηρεσίες ελαχιστοποιήθηκε, οι εκτυπωτές σίγησαν. Δέντρα σώθηκαν και, επιτέλους, οι κακοτυπωμένες φωτοτυπίες ταυτότητας τείνουν να εξαφανιστούν.
Δεν ισχυριζόμαστε, βεβαίως, ότι τα δέντρα που διέσωσε το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης είναι δέντρα που καλλιεργούσε το ελληνικό κράτος για την παραγωγή χαρτιού για τη γραφειοκρατία και τώρα, μη έχοντας πού να τα διαθέσει, τα εγκατέλειψε στη μοίρα τους και αυτά με τη σειρά τους μεγάλωσαν, τα κλαδιά τους δηλαδή, τα σκέπασε το χιόνι, βάρυναν και έσπασαν.
Οχι, τα δέντρα που διέσωσαν οι ψηφιακές υπηρεσίες δεν είναι τα δέντρα του μπλακ άουτ. Είναι όμως τα δύο πρόσωπα του ελληνικού κράτους ή, αν προτιμάτε, οι δύο ταχύτητες στις οποίες κινείται ο κρατικός μηχανισμός: το νέο και το παλιό, το ξεκάθαρο και το θολό, οι «cutting edge» εφαρμογές και το αέναο πινγκ πονγκ των ευθυνών μεταξύ των υπηρεσιών.
Η ίδια παθογένεια τρώει σαν το σαράκι τον κορμό του κράτους εδώ και πολλά χρόνια. Πολυνομία, επικάλυψη ή κατακερματισμός αρμοδιοτήτων, μικροπολιτική, απουσία συντονισμού. Ενα βουνό από γραφειοκρατικά ξερόκλαδα, που σε κάθε μεγάλη κρίση πέφτει στο κεφάλι των πολιτών. Ενα κομμάτι του κράτους κινείται με ταχύτητες 5G, ενώ ένα άλλο δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα, τίνος είναι το δέντρο τελικά. Μέχρι να απαντηθεί, όμως, χιλιάδες άνθρωποι έμειναν –και ίσως κάποιοι να μένουν ακόμη– για μέρες χωρίς ρεύμα και νερό εν μέσω χαμηλών θερμοκρασιών και πανδημίας. Αν 800 δέντρα είχαν κλαδευτεί όταν έπρεπε, η Αττική θα είχε αποφύγει το 90% των βλαβών σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Ωστόσο, το κλαδευτήρι αγνοείται εδώ και μισόν αιώνα («Κ», 19/2/2021). Μοιάζει με σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας ή εγκληματικής κηπουρικής, αλλά ακόμη μία φορά η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει.
Το βασικό χαρακτηριστικό των δέντρων είναι οι βαθιές τους ρίζες. Για τα ίδια τα δέντρα αυτό είναι μια χαρά. Μπορούν να αναπτύσσονται, να θρέφουν τους καρπούς τους και να είναι σίγουρα ότι κανείς δεν μπορεί να τα κουνήσει από τη θέση τους, ιδίως όταν μεγαλώνουν σε δημόσια χωράφια. Ερχεται όμως η στιγμή που τα κλαδιά τους κάνουν παρακλάδια, τόσο μεγάλα που μπλέκονται μεταξύ τους και πια δεν βγάζεις άκρη ποιο κλαδί ανήκει σε ποιο δέντρο. Ολα μοιάζουν ίδια και όλα έχουν γίνει ένας κόμπος. Τι κάνεις; Φωνάζεις ξυλοκόπο.