Το κακό με τον «γνωστό θεατράνθρωπο/σκηνοθέτη/ηθοποιό», ή όπως αλλιώς συνηθίζουν να λένε στα κανάλια, συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι αριστερός· ή μήπως να πούμε «δεν παρέμεινε», αφού σχεδόν όλη η Ελλάδα πέρασε από εκεί; Αν π.χ. ήταν σύντροφος πρέσβης από τη Βενεζουέλα, το θέμα θα λυνόταν διακριτικώς με μια επιστολή π.χ. του κ. Αλέξη Τσίπρα: «Εφιστώ την προσοχή σου σε ένα ευαίσθητο θέμα, στο οποίο περιμένω τη συμβολή σου και την παρέμβασή σου με τον καλύτερο τρόπο, το ήδη γνωστό σε εσάς ζήτημα που έχει προκύψει με τον νέο πρέσβη στην Αθήνα. Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας, που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα» (επιστολή προς Νικολάς Μαδούρο 14.3.2013).
Βεβαίως, άλλο μια καταδίκη για «συστηματικές σεξουαλικές επιθέσεις σε εργαζόμενες» (όπως ανέφερε μια δικαστική απόφαση δικαίωσης υπαλλήλου της βενεζουελανής πρεσβείας) κι άλλο μια κατηγορία για «βιασμό ανηλίκων», σύμφωνα με όσα λέγονται στα ΜΜΕ. Το δεύτερο είναι σαφέστατα πιο βαρύ, αλλά από την άλλη πλευρά αφενός δεν υπάρχει ακόμη δίωξη και αφετέρου το θέμα αυτής της στήλης είναι (δυστυχώς για ακόμη μία φορά) η απύθμενη υποκρισία της λεγόμενης Αριστεράς. Είναι οι κραυγές «γιατί δεν λέτε ονόματα;». Δηλαδή τι ονόματα να πούμε; Ακόμη κι αν γίνει δίωξη, ακόμη και αν η υπόθεση φτάσει στο ακροατήριο, τα ΜΜΕ το μόνο που μπορούν να γράψουν είναι ότι κατηγορείται ο Δ.Λ. ή (όπως έγινε στο παρελθόν) ο «57χρονος».
Εχουμε αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν για τον παραλογισμό με τα προσωπικά δεδομένα και το γεγονός ότι δημόσιες υποθέσεις (όπως είναι ένα κατηγορητήριο των διωκτικών αρχών) θεωρούνται ιδιωτικός βίος. Υποστηρίξαμε ότι «ακόμη κι αν δεν πρέπει να ξέρουμε ποιος κατηγορείται για ένα αδίκημα, πρέπει να ξέρουμε ποιον κατηγορούν οι δημόσιες αρχές, για να μπορεί να υπάρξει δημοκρατικός έλεγχος των πεπραγμένων τους». Σε αυτό υπήρχε πάντα ένα ψυχοπονιάρικο αριστερό τείχος: «Κι αν αθωωθεί και στιγματιστεί η ζωή του;». Κι έτσι καταλήγαμε στα έπη της «36χρονης» και του «52χρονου» δικηγόρου της.
Οι ευαισθησίες αυτές θα μπορούσαν να γίνουν σεβαστές, αν οι ίδιοι ψυχοπονιάρηδες της Προόδου δεν έσχιζαν σήμερα τα ιμάτιά τους, γιατί δεν καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες από τα –κατά τα άλλα– «αδηφάγα Μέσα» ο «γνωστός θεατράνθρωπος». Φυσικά, έγινε το χατίρι των υποκριτών. Η υπουργός Πολιτισμού βγήκε να ανακοινώσει ότι «ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος». Πιθανότατα εννοεί ότι είναι επικίνδυνος για την καριέρα της, διότι την άλλη επικινδυνότητά του μόνο ένα δικαστήριο μπορεί να την κρίνει.